Ο Σεραφείμ Ρίζος περιγράφει πώς περνά τις μέρες της καραντίνας

Σχολεία κλειστά από 10 Μαρτίου. Καταστήματα εστίασης κλειστά από 14 Μαρτίου. Εμπορικά καταστήματα κλειστά από 18 Μαρτίου. Απαγόρευση κυκλοφορίας από 23 Μαρτίου. Η χώρα σε καραντίνα λόγω του φονικού κορονοϊού και συνεχίζουμε για το καλό όλων μας να “Μένουμε σπίτι” βρίσκοντας ο καθένας διαφορετικές διεξόδους και ασχολίες.

Οι εκπαιδευτικοί δεν περιμέναμε το υπουργείο και τις διάφορες πολυεθνικές, για να επικοινωνήσουμε με τους μαθητές μας. Επικοινωνήσαμε αμέσως μετά το πρώτο σοκ. Ξεπεράσαμε εμπόδια και γραφειοκρατίες, αγνοήσαμε τις επικοινωνιακές φανφάρες και αποκαταστήσαμε διαύλους επικοινωνίας με τους μαθητές μας, αλλά και με τους γονείς τους, που έχαναν τη δουλειά τους και που αντιμετώπιζαν σημαντικότατα προβλήματα επιβίωσης. Συζητήσαμε μαζί τους, γίναμε ο δέκτης των προβληματισμών, των φόβων, της αγωνίας, της ανίας από τον εγκλεισμό και προσπαθήσαμε να τα μετατρέψουμε σε χαρά, ελπίδα, προβληματισμό, αναζήτηση απαντήσεων.

Προσπαθήσαμε να μπούμε στα σπίτια των μαθητών μας και γίναμε, έστω για λίγο, ένα σημείο αναφοράς στη καθημερινότητα της καραντίνας. Ήρθαμε αντιμέτωποι με την αδικία και τις άνισες δυνατότητες που είχαν τα παιδιά να συμμετέχουν σε μια τέτοια διαδικασία. Βιώσαμε την κοροϊδία του υπουργείου και το πόσο απομακρυσμένη είναι η ηγεσία του από την πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες παιδιά και τις ανάγκες τους. Το ίδιο έπραξα και εγώ. Δεν σου κρύβω ότι η εμπειρία ήταν τονωτική και λυτρωτική και για εμένα. Ξεχωριστή στιγμή όταν «τσουγκρίσαμε» αβγά, διαδικτυακά, με τους μαθητές μου.

Πώς περνάει μία μέρα στο σπίτι; Αγαπημένη ασχολία;  Τις ελεύθερες ώρες μου διαβάζω, βλέπω ταινίες παίζω playmobil με την κόρη μου. Από τις πολλές που είδα ξεχωρίζω τις δύο τελευταίες του Κεν Λόουτς «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ» και το «Sorry we missed you». «Τα Παράσιτα» του Κορεάτη Πονγκ Τζουν – χο, το «Πάτερσον» του αγαπημένου μου Τζιμ Τζάρμους. Βέβαια, πέρασα πολύ ωραία βλέποντας και το Frozen 2. Διάβασα τα βιβλία με τις αγορεύσεις των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, Θανάση Καμπαγιάννη και Κώστα Παπαδάκη, Το τελευταίο βιβλίο του Ιάσωνα Χανδρινού «Πόλεις σε πόλεμο 1939-45». Το «Ελλάδα 1453-1821 οι άγνωστοι αιώνες» του David Brewer και συνεχίζω τη μελέτη πάνω στο «Η εξέλιξη του μεσαιωνικού κόσμου» του David Nicholas.

Τι βρήκες χρόνο να κάνεις που δεν προλάβαινες πριν;

Να ασχοληθώ περισσότερο με τη μουσική. Να ψάξω στο διαδίκτυο για ορισμένες συναυλίες και παραστάσεις όπερας αλλά κυρίως να παίξω κλασική κιθάρα, ασχολούμενος με την ερμηνεία έργων που είχα από καιρό αφήσει λόγω υποχρεώσεων.

Ποια ασχολία σου, σού στέρησε η καραντίνα;

Τη ζωντανή επαφή με τον κόσμο, όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνικό, αλλά και σε επίπεδο πολιτικό. Οι συζητήσεις, οι προβληματισμοί, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες που αναπτύσσονται, όταν έχεις ζωντανή επαφή με τους ανθρώπους, δεν αντικαθίστανται για μένα από καμία οθόνη.

Ποια σχέδιά σου αναβάλει / καθυστερεί η καραντίνα;  Σίγουρα ακύρωσε όλα τα σχέδια που είχαμε κάνει με την τάξη μου. Το ΣΤ1 του 5ου Δημοτικού Σχολείου. Η θεατρική παράσταση που ετοιμάζαμε να ανεβάσουμε φέτος, η εκδρομή στην Αθήνα που τόσο περίμεναν τα παιδιά και φυσικά όλος ο προγραμματισμός μας ως τάξη ματαιώθηκαν. Σε ό,τι αφορά στον αυστηρά προσωπικό προγραμματισμό ένα προγραμματισμένο εδώ και δύο χρόνια ταξίδι τον ερχόμενο Ιούλιο, ακυρώθηκε.

Πιστεύεις ότι θα μάθουμε κάτι από αυτό ή θα το αφήσουμε πίσω μας σα να μη συνέβη τίποτα;

Η υγειονομική κρίση που βιώνουμε είναι τμήμα της συνολικότερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Δεν είναι η αιτία της. Το παρελθόν συνηγορεί σε αυτό. Η πανώλη στο μεσαίωνα αποτέλεσε απόρροια της μακρόσυρτης κρίσης του 14ου αιώνα. Το ίδιο συνέβη και με την ισπανική γρίπη και τον τύφο στα 1918. Η διαφορά είναι ότι σήμερα η ανθρωπότητα έχει την γνώση και τα μέσα να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους απειλές, σε αντίθεση με τότε. Είναι θέμα πολιτικών και προτεραιοτήτων. Υπήρξαν καθεστώτα, όπως αυτό των Μπολσεβίκων το 1918, που σε ασύγκριτα δυσμενέστερες συνθήκες ανέπτυξαν, πιο αποτελεσματικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση, πολύ χειρότερων πανδημιών, απ’ ό,τι τα καθεστώτα του Τραμπ, του Τζόνσον και των περισσοτέρων χωρών της ΕΕ σήμερα.

Οι προειδοποιήσεις ότι κινδυνεύουμε με πανδημίες όπως η σημερινή, αν συνεχίσουμε την καταστροφική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος είχαν διατυπωθεί εδώ και καιρό. Το ίδιο σαφείς ήταν και οι προειδοποιήσεις ότι αν συνεχιστεί η πολιτική συρρίκνωσης των δημόσιων συστημάτων υγείας, δεν πρόκειται να αντέξουν στην περίπτωση εμφάνισης τέτοιων ασθενειών. Υπήρχαν επιστημονικές μελέτες που το βεβαίωναν. Οι κυβερνήσεις, όμως, λειτουργώντας αποκλειστικά προς όφελος των μεγάλων εταιριών, προτίμησαν να τις αγνοήσουν. Σήμερα, για να αποσοβήσουν τα χειρότερα, αναγκάστηκαν να πάρουν μέτρα που ένα προηγούμενο διάστημα τα νεοφιλελεύθερα δόγματα έλεγαν πως είναι αδύνατα. Άνοιξε η συζήτηση για κρατικοποίηση μεγάλων εταιριών και τα κράτη έριξαν άφθονο χρήμα για τη στήριξη της οικονομίας.

Παντού παλιοί επικριτές του δημόσιου συστήματος υγείας έγιναν σε μία νύχτα θιασώτες του. Το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της παρέμβασης πηγαίνει για τη διασφάλιση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών. Αυτών δηλαδή που αποτελούν τον κοινό παρονομαστή της αδυναμίας των σύγχρονων κοινωνιών να αντιμετωπίσουν την πανδημία. Μέτρα άμυνας των κοινωνιών, όπως η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, η προστασία του περιβάλλοντος, η βελτίωση των συνθηκών ζωής στις φτωχογειτονιές μπορούν να προέλθουν μόνο από τα κάτω, από λαϊκά ριζοσπαστικά κινήματα. Δεν έχουμε να ελπίζουμε πουθενά αλλού.

Σε προσωπικό επίπεδο, τι σου έμαθε αυτή η περίοδος / τι συνειδητοποίησες;

Η δική μου γενιά και οι νεότερες, βιώσαμε την οικονομική καταστροφή της ύφεσης του 2008-09 όμως σε αντίθεση με προηγούμενες γενιές, δεν είχαμε βιώσει τη μετεξέλιξη της κρίσης σε αμφισβήτηση της ανθρώπινης ζωής σε μαζική κλίμακα. 200.000 νεκροί μέσα σε διάστημα δύο μηνών είναι ένα μέγεθος που μπορεί να συγκριθεί μόνο με πόλεμο. Οι χώρες της δύσης έχουν να το ζήσουν εδώ και 80 χρόνια. Οι θεωρήσεις ότι εμείς τη γλιτώσαμε λόγω των μέτρων την κυβέρνησης, πέρα από το ό,τι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη ζωή ως αριθμούς, επιχειρώντας με τον πιο χυδαίο κυνισμό να αποκομίσουν πρόσκαιρα μικροπολιτικά οφέλη, είναι επιπόλαιες και πάνω απ’ όλα επικίνδυνες. Υπάρχουν πλέον ψύχραιμες και σοβαρές αναλύσεις που δίνουν κάποιες πρώτες απαντήσεις και αφορούν στο τρόπο και στις αιτίες που εξελίχθηκε η μετάδοση της νόσου, ανατρέποντας τη φτηνιάρικη σε επιχειρήματα αλλά ακριβά χρηματοδοτούμενη κυβερνητική προπαγάνδα.

Όλοι φοβηθήκαμε και φοβόμαστε, ας είμαστε ειλικρινείς. Όμως όταν ενεργείς έχοντας ως αναφορά τη συλλογική δράση, δεν αφήνεις περιθώρια στο φόβο να κυριαρχήσει. Ο φόβος που υπήρξε είχε ως πηγή του τη δυσπιστία ότι το ΕΣΥ μπορούσε να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της πανδημίας. Tο ότι για παράδειγμα ο ΕΟΔΥ λειτουργούσε με εθελοντές και το μόνο που είχε να πει σε νοσούντες ήταν να μένουν σπίτι, με αποτέλεσμα να υπάρξουν άνθρωποι που πέθαναν αβοήθητοι, δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη στον κόσμο. Αν υπήρξε μια δύναμη που προστάτεψε από την καταστροφική μανία του νεοφιλελευθερισμού ήταν οι αγώνες της εργατικής τάξης που λίγα χρόνια πριν έσωσαν νοσοκομεία από το κλείσιμο, διεκδίκησαν περισσότερες κρατικές δαπάνες και εμπόδισαν απολύσεις υγειονομικού προσωπικού. Οι εργαζόμενοι μπήκαν συνειδητά σε καραντίνα, αγωνιζόμενοι, χωρίς να σιωπήσουν και επέβαλαν στην κυβέρνηση να παίρνει μέτρα, αναγκάζοντας το Κολωνάκι να χειροκροτεί τους «τεμπέληδες» γιατρούς, τις καθαρίστριες και τις/τους υπαλλήλους των σούπερ μάρκετ. Ήταν η ίδια δύναμη που δεν άφηνε την αστυνομία να χτυπήσει στον Ευαγγελισμό στην κινητοποίηση των υγειονομικών στις 7 Απρίλη. Ήταν αυτή που ανέλαβε ακόμη και καθήκοντα που αναλογούσαν στη κυβέρνηση (χρηματοδότηση του ΕΣΥ από εργατικά σωματεία, κατασκευή μασκών και ΜΑΠ από τον τομέα ιματισμού, οργάνωση συσσιτίων για άπορους κλπ)

Βρεθήκαμε όλοι σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Νομίζω ότι όσοι είμαστε γονείς μικρών παιδιών βιώσαμε ένα κομματάκι από το ρόλο του Ρομπέρτο Μπενίνι στο «Η ζωή είναι ωραία» που προσπαθούσε να διασκεδάσει το παιδί του, αποκρύπτοντας την πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δαμάσαμε τους δικούς μας φόβους, για να αντιμετωπίσουμε τους εφιάλτες των παιδιών, τον εκνευρισμό, τις ανασφάλειες. τις αϋπνίες τους. Εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίσαμε τελείως διαφορετικές καταστάσεις και δώσαμε αμέτρητες προσωπικές μάχες για να εξασφαλίσουμε την προστασία των ανθρώπων μας. Το λυπηρό είναι ότι τις δώσαμε με γυμνά χέρια, όπως ακριβώς και το προσωπικό των νοσοκομείων. Οι κρατικές και δημοτικές υπηρεσίες ήταν ανέτοιμες, χωρίς προσωπικό και μέσα. Τι να πρωτοπούμε για την κατάσταση των γηροκομείων, του «βοήθεια στο σπίτι», της πρόνοιας, των συσσιτίων, των δομών για τους άστεγους, τα συνεχιζόμενα εγκλήματα εις βάρος των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και συνθηκών διαβίωσης όπως οι Ρομά, τον δολοφονικό εγκλεισμό των προσφύγων, την έλλειψη ουσιαστικής κα μακρόπνοης στήριξης, σε όσους έχασαν τη δουλειά τους, την ίδια ώρα που υπήρχε βροχή εκατομμυρίων και διευκολύνσεων σε εταιρίες και ημέτερους; Μοιράστηκα λοιπόν τον ίδιο θυμό με εκατομμύρια ανθρώπους για τις επιλογές των κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο, της δικής μας συμπεριλαμβανομένης.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις τελειώσει η καραντίνα;

Βλέποντας τους όρους με τους οποίους επιχειρείται να βγούμε από τη καραντίνα καταλαβαίνει κανείς ότι πάλι το ζητούμενο δεν είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής αλλά η σωτηρία των μεγάλων επιχειρήσεων. Η πανδημία δεν τελείωσε. Ακόμη πεθαίνουν άνθρωποι! Βιάζονται χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τους όρους ασφάλειας των πολιτών να δημιουργήσουν συνθήκες «κανονικότητας» πέφτοντας σε διαρκείς και επικίνδυνες αντιφάσεις. Έκλεισαν τα σχολεία λόγω του κινδύνου ότι τα παιδιά είναι ασυμπτωματικοί φορείς και γι’ αυτό μπορεί να μεταδώσουν τη νόσο. Τώρα τι άλλαξε και πάνε να τα ανοίξουν με την ίδια προχειρότητα που τα έκλεισαν βάζοντας παιδιά και εκπαιδευτικούς σε κίνδυνο; Το 72% των εκπαιδευτικών είναι πάνω από΄50 ετών και το 14% πάνω από 60. Υπάρχει μια διαρκής διγλωσσία για να προστατέψουν τα κέρδη της ιδιωτικής παιδείας και των μεγάλων φροντιστηρίων πραγματοποιώντας τις εξετάσεις.

Πάλι η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από την ατομική ευθύνη. Τα σχολεία δεν θα έπρεπε να ανοίξουν τώρα. Όταν ανοίξουν, αντί να αυξάνουν τον αριθμό των παιδιών ανά τμήμα, όπως κάνει τώρα η κ. Κεραμέως, πρέπει να διορίσουν τους αδιόριστους για να ελαχιστοποιήσουν τον αριθμό των παιδιών ανά τμήμα, συνταξιοδοτώντας παράλληλα τους «υπερήλικες». Αν με ρωτάς λοιπόν τι θα πρωτοκάνω σου απαντώ: χωρίς να γνωρίζω ακόμη την πρώτη πράξη, θα κάνω ό,τι ακριβώς έκανα και πριν επειδή πλέον παίζεται η ζωή των παιδιών μας και των ανθρώπων γύρω μας.

Σκεπτόμενος την επόμενη μέρα, τι σε προβληματίζει / ανησυχεί περισσότερο;

Φοβάμαι ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ακόμη χειρότερο. Οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ μιλούν για διπλάσιο ποσοστό συρρίκνωσης της παγκόσμιας οικονομίας σε σχέση με αυτή του ’08. Η πανδημία επιτάχυνε τη διαφαινόμενη από πριν πορεία προς μια νέα ύφεση. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτός που θα κληθεί να πληρώσει για μια ακόμη φορά τη σωτηρία των τραπεζών και των επιχειρηματικών συμφερόντων, θα είναι πάλι οι εργαζόμενοι. Η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πέρα από νέους δανεισμούς δεν έχει να υποσχεθεί τίποτε άλλο. Η επιμονή της κυβέρνησης σε ένα καταστροφικό πρόγραμμα (επέκταση των πλειστηριασμών, το νομοσχέδιο για το περιβάλλον, το νομοσχέδιο Κεραμέως) προοιωνίσουν δύσκολές μέρες για τους φτωχούς αλλά και αντιστάσεις. Αυτό το τελευταίο το γνωρίζουν καλά οι κυβερνώντες και το φοβούνται. Η επιστράτευση του σταρ σύστεμ και το στήσιμο επικοινωνιακών σόου λατρείας του Μητσοτάκη, μάλλον έχουν αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα. Φοβάμαι ότι θα ζήσουμε νέες επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού του κόσμου από τη δεξιά, με επένδυση σε ένταση του ρατσισμού και στοχοποίησης των προσφύγων.

Έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε τι έλεγαν διάφοροι το ’15 ότι η σύγκρουση με τους θεσμούς θα φέρει το χάος. Τώρα, ποιος φέρνει το χάος; Η σύγκρουση ή υποταγή στα καπιταλιστικά προγράμματα «διάσωσης»; Ο λαός μπορεί να σώσει το λαό γιατί πάνω απ’ όλα έχει πολιτικό πρόγραμμα διάσωσης. Χρειάζεται να προταχθούν τα αιτήματα του μαζικού διορισμού μόνιμου προσωπικού σε παιδεία, υγεία, ΟΤΑ, την αναστολή, ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και την επαναφορά στο κράτος της ενέργειας, επικοινωνίας, μεταφορών αεροδρομίων, λιμανιών κλπ. Να εξοπλιστούν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι δήμοι με όλα τα αναγκαία μέσα για να είμαστε έτοιμοι για ένα δεύτερο γύρο της πανδημίας.

Εργατικός έλεγχος και μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και ελεύθερη πρόσβαση όλων των παιδιών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης για να χτίσουμε την κοινωνική άμυνα απέναντι στην πανδημία. Ταυτόχρονα χρειάζεται να χτίσουμε την άμυνα απέναντι στην οικονομική κρίση και τη φτώχεια και γι’ αυτό χρειαζόμαστε μέτρα όπως αυτά που κάποιοι χαρακτήρισαν μονομερείς ενέργειες, στο πρόσφατο παρελθόν την απαγόρευση απολύσεων, τη διαγραφή του χρέους την εθνικοποίηση των τραπεζών για να μη γίνει καμιά περικοπή μισθών και συντάξεων και να υπάρξει εγγυημένο μηνιάτικο για όσους μένουν χωρίς δουλειά και επίδομα ανθυγιεινής εργασίας για όσους και όσες δουλεύουν σε συνθήκες πανδημίας. Οι συνθήκες που βιώνουμε αποδεικνύουν ότι αυτά είναι περισσότερο ρεαλιστικά από ποτέ.

zarpanews.gr