Ο συνδυασμός θράσους και πανικού στη δήλωση του Λοβέρδου υποδηλώνει ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι

Οι μεθοδεύσεις παρασύρουν τους οργανωτές τους

Στο σκάνδαλο Novartis συμπυκνώνονται οι δύο πλευρές της αντίληψης του συστήματος Μητσοτάκη για τη Δικαιοσύνη.

Πρώτα η – ατυχής, όπως αποκαλύπτεται σταδιακά – μεταβάπτιση μιας νόμιμης εισαγγελικής έρευνας που κατέληξε σε ενδεχόμενη εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε δήθεν σκευωρία – για «να πληγούν πολιτικοί αντίπαλοι του Τσίπρα».

Άλλη σκοτούρα δεν είχε εκείνη την περίοδο ο Τσίπρας από την εξουδετέρωση του Κουτρουμάνη, του Λυκουρέντζου και του Σαλμά.

Είχε κάτι να φοβηθεί από τον αυτό-υπαλληλοποιημένο Πικραμένο, τον εκτεθειμένο Στουρνάρα, τον τελειωμένο Σαμαρά και τον αποσυνάγωγο από το κόμμα του, Βενιζέλο. Ή τον τρόμαζαν οι πολιτικοί γίγαντες Λοβέρδος και Άδωνις;

Στην άλλη πλευρά υπάρχει η ακινητοποίηση της ηγεσίας της Δικαιοσύνης – και πρωτίστως του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασίλη Πλιώτα στην επιτηδευόμενη δραστηριότητα για να καταστούν κατηγορούμενοι η… εισαγγελέας που ερευνούσε το σκάνδαλο και οι δημοσιογράφοι που έκαναν αποκαλύψεις για την εξέλιξή του…

Σ’ αυτή την πλευρά κυριαρχεί μια προφανής αρνησιδικία: το Δικαστικό Συμβούλιο δεν συνεδριάζει προκειμένου να αποφανθεί για τη συνέχιση της δίωξης κατά του Ανδρέα Λοβέρδου.

Ο νόμος Παπαϊωάννου προβλέπει ότι αυτές οι υποθέσεις πρέπει να εξετάζονται ταχύτατα – σε έξι μήνες να κλείνουν.

Σε όλες τις περιπτώσεις συνέβη – πλην Λοβέρδου. Η δίωξη του – για δωροδοκία – λιμνάζει από τον Νοέμβριο τη 2019, που ασκήθηκε. Με κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Κατά τη δικο-νομική τάξη για τον συγκεκριμένο πολιτικό δυο ενδεχόμενα υπάρχουν: ή θα πάει σε δίκη ή θα κριθεί ότι αδίκημά του υπόκειται σε παραγραφή.

Δηλαδή αυτή τη στιγμή έπρεπε: ή να έχει παύσει η δίωξή του ή να βρίσκεται στη φυλακή ή να έχει αποδοθεί αθώος στην κοινωνία για να συνεχίσει την πολιτική δράση του χωρίς σκιές.

Αντί για αυτά κλιμακώνεται η μεθόδευση της συγκάλυψης, με παραποίηση ανακριτικού υλικού.

Η αμήχανη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών, που φέρει την ευθύνη για τη διαγράφη του ονόματός του από επίσημο έγγραφο αρχής άλλης χώρας, μάλλον το επιβεβαίωσε.

Μπορεί, όπως ψέλλισαν από τη Βασ. Σοφίας, η μετάφραση να έχει ανατεθεί σε ιδιώτη, αλλά η ευθύνη βαρύνει το υπουργείο.

Μετά τις διαδοχικές αρχειοθετήσεις των εννέα από τις δέκα περιπτώσεις πολιτικών που ερευνήθηκαν για εμπλοκή στο σκάνδαλο, το κενό αναζήτησης της αλήθειας χάσκει και καταπίνει τόσο τη ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ.

Ειδικά ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίζεται ως οπαδός των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, αλλά παραβλέπει την πρακτική τους: οι ελεγχόμενοι πολιτικοί τίθεται σε διαθεσιμότητα.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος, μετά την – απίστευτη – επιχείρηση να πάρει την κομματική ηγεσία, κοσμεί τον αστερισμό των κατ’ ανάθεση – από τον ίδιο τον Ανδρουλάκη – αξιωματούχων του ΠΑΣΟΚ.

Ο συνδυασμός θράσους και πανικού στη δήλωση του Λοβέρδου, υποδηλώνει ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Οι μεθοδεύσεις παρασύρουν τους οργανωτές τους.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος