Μητέρα 21χρονου Χανιώτη φοιτητή: «Η αστυνομία έδειρε το παιδί μου, καμία ασφάλεια δε νιώθω ότι θα προστατεύσει τους φοιτητές»
Η μητέρα του 21χρονου Χανιώτη φοιτητή, Γιάννη Ντουσάκη που χτυπήθηκε εν ψυχρώ στο πρόσωπο με ευθεία βολή χειροβομβίδας κρότου – λάμψης από τα ΜΑΤ στο ΑΠΘ μίλησε σχετικά με το περιστατικό στο Documento.
Μεταξύ άλλων, η κα Αριάνα Ματούλα, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «Εάν η σκέψη της κυβέρνησης είναι ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια θα είναι για την προστασία των φοιτητών, αυτή τη στιγμή ακριβώς αποδείχθηκε το αντίθετο. Εμένα η αστυνομία έδειρε το παιδί μου και δεν μπορώ να νιώθω καμία ασφάλεια για αυτό».
Στην συνέχεια, κάνει λόγο για στοχοποίηση του γιου της ενώ εκφράζει την αγωνία της, τονίζοντας πως «τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα στον χώρο τους. Να μπορούν να κινούνται, να εκφράζονται, χωρίς αστυνομική δύναμη και καταστολή».
Όσον αφορά στο αν θα κινηθεί νομικά, η Αριάνα Ματούλα απαντά ότι «ο Γιάννης είναι ένα υπεύθυνο άτομο, ένα παιδί με πολύ ώριμη σκέψη, είναι πολύ μεγάλος για να αποφασίσει αυτός τι θα κάνει».
Τέλος, απαντώντας στα διλήμματα που η ίδια η κυβέρνηση βάζει μιλώντας για «βαριοπούλα ή βιβλιοθήκη», η Αριάνα Ματούλα τονίζει ότι «είναι μεγάλο λάθος».
Αναλυτικά η συνέντευξη όπως δημοσιεύτηκε στο documentonews.gr:
Πώς το μάθατε, τι νιώσατε;
Την Πέμπτη ήμουν κανονικά στη δουλειά μου στο σχολείο και είναι και από τις μέρες που έχω την εφημερία μου, γύρισα αργά αφού έφυγαν όλα τα παιδιά από το σχολείο.
Μπαίνω στο σπίτι, καθώς το μικρό μου παιδί δίνει εξετάσεις, και ήταν όλοι κατηφείς, ρώτησα τι συμβαίνει, αν έγραψε καλά και μου είπανε: «ο Γιάννης…», στην λέξη ο Γιάννης, επειδή και πριν από λίγες μέρες είχε ξαναχτυπηθεί και είχε βάλει κολάρο στο Ιπποκράτειο, πανικοβλήθηκα, αγχώθηκα, έτσι έμεινα μαρμαρωμένη είπα τι έχει το παιδί μου και μου είπανε «μην ανησυχείς είναι στο νοσοκομείο αυτή τη στιγμή και παίρνει τις πρώτες βοήθειες». Φυσικά κατέρρευσα, γιατί θεώρησα έτσι και από τα βλέμματα των δικών μου, ότι ήταν κάτι πιο σοβαρό. Αφού με καθησυχάσανε, μίλησα και με το παιδί εκείνη την ώρα όσο μπορούσε να μιλήσει. Έκανα αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη ένα μικρό βαλιτσάκι για να φύγω και να έρθω με όποιο μέσο βρω εκείνη τη μέρα στη Θεσσαλονίκη.
Το παιδί το βρήκα στο Παπανικολάου γιατί ταξίδεψα με καράβι και την επόμενη με τραίνο από Αθήνα. Περίμενε τους γιατρούς μαζί μου. Οι γιατροί μου είπαν ότι θα πρέπει να δούνε πρώτα την κατάσταση του προσώπου, αν έχει υποστεί κάποια βλάβη, κάπου στο κρανίο, στα ζυγωματικά ή οπουδήποτε και μετά να προχωρήσουν σε επέμβαση για να επαναφέρουν τα δόντια, τα οποία είχαν αλλάξει κατεύθυνση, είχανε σπάσει, είχε ραγίσει κάποιο μπροστά και είχανε φύγει γενικά από τη ρίζα τους. Ρώτησα αν αυτό είναι αρκετά επώδυνο, αν είναι κάτι που θα πάρει πάρα πολύ καιρό. Μου είπανε δεν είναι και τόσο απλή η κατάσταση. Μου είπε η γιατρός ότι τα δόντια έχουνε φύγει, έχουν μετακινηθεί με βίαιο τρόπο, οπότε υπάρχει ένα ενδεχόμενο να έχει νεκρωθεί η ρίζα και να μην μπορέσει να αιματωθεί το δόντι. Οπότε μπορεί να έχουμε απώλεια δυο-τριών δοντιών.
-Τι νιώθει μια μητέρα που ταξιδεύει ολόκληρη τη χώρα για να δει το παιδί της ξαφνικά μέσα σε ένα νοσοκομείο να σφαδάζει από τους πόνους;
Τι να σας πω, κάθε μητέρα που θα δει, που θα ακούσει για το παιδί της ότι είναι στο νοσοκομείο και ότι είναι δαρμένο και μάλιστα μέσα σε έναν πανεπιστημιακό χώρο, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι γιατί να συμβαίνει αυτό. Γιατί ένα παιδί το οποίο το στέλνεις να σπουδάσει, είναι δαρμένο και είναι αυτή τη στιγμή σε ένα νοσοκομείο.
Εάν η σκέψη της κυβέρνησης είναι ότι η αστυνομία στα πανεπιστήμια θα είναι για την προστασία των φοιτητών, αυτή τη στιγμή ακριβώς αποδείχθηκε το αντίθετο. Εμένα η αστυνομία αυτή τη στιγμή έδειρε το παιδί μου. Και δεν μπορώ να νιώθω καμία ασφάλεια για αυτό.
-Σκέφτεστε να κινηθείτε δικαστικά;
Ο Γιάννης είναι ένα υπεύθυνο άτομο, ένα παιδί με πολύ ώριμη σκέψη, είναι πολύ μεγάλος για να αποφασίσει αυτός τι θα κάνει. Εγώ ως μητέρα νιώθω αυτή τη στιγμή έναν ενδοιασμό γιατί το παιδί μου έχει στοχοποιηθεί, κάθε μητέρα θα το σκεφτότανε αυτό. Εντάξει, μπορείς να το αφήσεις γιατί μπορεί να το ξαναπειράξουνε. Μπορεί να του συμβεί πάλι κάτι ανάλογο, καλύτερα να το αφήσεις. Ό,τι θα σκεφτόταν μία μάνα για να προστατέψει το παιδί της, για να μην το στοχοποιήσουνε. Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι ο Γιάννης είναι ήδη στοχοποιημένος, για το γεγονός ότι απλά φωνάζει για κάτι το οποίο όλοι οι φοιτητές δεν είναι σύμφωνοι. Στο να μπει δηλαδή αστυνομική δύναμη για την επίβλεψη των φοιτητών μέσα στον χώρο των πανεπιστημίων. Νομίζω ότι τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα στον χώρο τους. Να μπορούν να κινούνται, να εκφράζονται, χωρίς αστυνομική δύναμη και καταστολή.
Όσον αφορά τώρα για τα λεγόμενα ότι είναι οι φοιτητές αυτοί, μέσα στους οποίους είναι και ο γιός μου, που δε θέλουν τη βιβλιοθήκη, είναι μεγάλο λάθος. Έχω κάνει πάρα πολλές συζητήσεις με το παιδί μου πάνω σε αυτό το θέμα και μου λέει «μαμά, εγώ τη βιβλιοθήκη και κάθε βιβλιοθήκη τη θέλω, τη θέλουμε την αναβάθμιση των σχολών. Θέλουμε να γίνονται όμορφα πράγματα στα πανεπιστήμια, κτιριακές υποδομές. Αυτό φωνάζουμε και αυτό ζητάμε κάθε φορά». Απλά είναι ένα πρόσχημα αυτή τη στιγμή η βιβλιοθήκη. Δεν ξέρω για ποιον λόγο. Για να περαστεί αυτό ως και καλά ότι τα παιδιά δεν θέλουν την βιβλιοθήκη, αλλά δεν είναι αυτή η αιτία. Τα παιδιά θέλουν κάθε τι καινούριο να γίνεται στο πανεπιστήμιο με υποδομές που να βοηθάει τη μόρφωσή τους.
-Επιστρέφετε στο πανεπιστήμιο στο οποίο σπουδάσατε, κάποια χρόνια μετά. Τι έχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια;
Είμαι και εγώ απόφοιτός του Παιδαγωγικού Τμήματος στο ΑΠΘ. Πέρασα πολύ όμορφα χρόνια. Πηγαίναμε από τη μία σχολή στην άλλη, κάναμε δράσεις. Για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής να γίνω φοιτήτρια και να ζήσω αυτήν την εμπειρία και το είχα μεταδώσει αυτό στα παιδιά μου για αυτό επιλέξανε και την πόλη αυτή. Ίσως απ’ τις ιστορίες που έχω πει και εγώ από τις εμπειρίες μου. Και τα δύο μου παιδιά σπουδάσανε και η κόρη μου και ο γιός μου. Και ήτανε για εμένα ο χώρος αυτός μια ευχάριστη, και είναι μια ευχάριστη ανάμνηση. Δε θέλω αυτή τη στιγμή να βλέπω τέτοιες εικόνες και να αλλάζει αυτό το σκηνικό που υπήρχε παλιά, της ελευθερίας, της ανταλλαγής ιδεών και απόψεων. Θλίβομαι δηλαδή για αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή.
Δεν κατάλαβα κάτι. η κυρία έχει χρήματα να πληρώνει για το παιδί της και να μην σπουδάζει αλλά να ασχολείται με άλλα άσχετα πράγματα?
Απ’ ότι φαίνεται πολλά δεν κατάλαβες σύντεκνε. Το πρόβλημα είναι αν έχει χρήματα και αν το παιδί σπουδάζει ή διαμαρτύρεται για θέματα της παιδείας; Και η διαμαρτυρία για θέματα που σε αφορούν άμεσα και έχουν σχέση με τη μόρφωσή σου, μέρος της παιδείας είναι. Παιδεία σημαίνει να μην διαμαρτύρεσαι; Αυτό είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι η ανευθυνότητα (πολύ επιεικής έκφραση) των μπάτσων να βάλουν σε ευθεία βολή, μεταξύ των φοιτητών. Η άποψή σου παρομοιάζεται με τη θέση ότι δεν φταίει ο βιαστής, αλλά το θύμα. Καλά κρασιά και ο Κούλης θα κυβερνά 100 χρόνια… Σ’ αυτούς απευθύνεται.
Κατι δεν καταλαβες κύριε Κωστα.Το παλικάρι-καλά να ειναι και να μην του αφησει κανενα κουσούρι-θεωρεί τις διαμαρτυρίες, αντίσταση -sic- στην Εξουσία.Γι αυτο και πριν μερικές ημερες ξαναπήγε στο νοσοκομείο τραυματίας.
Διαβαζω μεσα απο τη συεντευξη της μητερας του ότι ΘΕΛΕΙ τη βιβλιοθήκη και γενικά τις υποδομές στο Πανεπιστημιο και μπραβο του..Θελεί όμως και «..φωνάζει για κάτι το οποίο όλοι οι φοιτητές ΔΕΝ είναι σύμφωνοι. Στο να μπει δηλαδή αστυνομική δύναμη για την επίβλεψη των φοιτητών μέσα στον χώρο των πανεπιστημίων. Νομίζω ότι τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα στον χώρο τους. Να μπορούν να κινούνται, να εκφράζονται, χωρίς αστυνομική δύναμη και καταστολή…»
Αυτό μακαρι να μπορούσε να γινει ,αλλα οι μπαχαλάκηδες των Ελληνικών Πανεπιστημίων,εχουν κανει τα ΑΕΙ τσιφλικι τους-μεχρι οπλα ειχανε βρει και κρυφα χτιστα διαμερισματα(!)-,για να μπορούν να αλωνίζουν ελευθεροι και χωρίς συνεπειες,εις βαρος των αλλων φοιτητων που θελουν να σπουδασουν αλλα δεν μπορούν!
Η παρουσία Αστυνομίας -και δη η υπό ιδρυση Πανεπιστημιακή-ειναι επιβεβλημένη,γιατι το ασυλο στα Ελληνικα ΑΕΙ εχει χασει το χαρακτηρα του.Μια ματιά στα ιδρυματα του εξωτερικου θα πεισει και τους πλεον δύσπιστους.Αν και δεν ειμαι με την Κεραμέως και κατ’επέκταση με τη ΝΔ,εδω συμφωνώ απόλυτα,ενθυμούμενος τα δικα μου πανεπιστημιακά χρόνια,την «κόκκινη δεκετια » του 1990..
Μόνο και μόνο η χρήση της λέξης «μπάτσος» στο δημόσιο λόγο σε κατατάσσει σε μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι μόνο έτσι καταλαβαίνουν.
Το παιδί της άραγε που πρόσκειται πολιτικά; Είχε άραγε σχέση με τους «φοιτητές» που λυμαίνονται τα Πανεπιστήμια δεκαετίες τώρα ή βρέθηκε τυχαία στο σημείο;
1) Η λέξη μπάτσος χρησιμοποιείται ευρέως από όλους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρομαι στους μπάτσους που δεν σκέφτονται τις συνέπειες των πράξεών τους, είτε από έλλειψη εκπαίδευσης, είτε από θανατισμό. Σύμφωνα μάλιστα με παλαιότερη δικαστική απόφαση η λέξη μπάστος δεν αποτελεί βρισιά, ή προσβλητική λέξη. Στην τηλεόραση καθημερινά ακούμε τη λέξη μπάτσος.
2) Όλοι κολλάτε στη συμμετοχή του νέου στις διαμαρτυρίες και δεν αντιλαμβάνεσθε ότι το άρθρο έχει να κάνει με την ευθεία βολή των μπάτσων (επιμένω στη λέξη)
3) Τί σχέση έχει το πού πρόσκειται πολιτικά ο νέος, όταν τρώει ευθεία βολή.
4) Οι αστυνομίες στα πανεπιστήμια του εξωτερικού υπάγονται απευθείας στα πανεπιστήμια, είναι επιλογή αυτών και όχι στην κυβέρνηση της χώρας και η λειτουργία τους είναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν της Κεραμέως .
5) Να μου επιτρέψεις να σε διορθώσω, ως παλαιότερος φοιτητής. Από το 1982 σε πολλές σχολές των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ και μάλιστα από το 1984 που μπήκα στην ΑΣΟΕΕ, πρώτη δύναμη ήταν η ΔΑΠ, μέχρι και πέρσυ. Άρα δεν υπήρχε κόκκινη δεκαετία του 1990. Μάλιστα, συχνά, έκαναν βανδαλισμούς οι ΚΝΙτες π.χ.στην ΑΣΟΕΕ, πήγαιναν με εντολή άνωθεν στη Νομική και τα έκαναν γυαλιά καρφιά οι ΔΑΠίτες. Μιλάω ως παλιός ψηφοφόρος της ΔΑΠ.
6) Η κατάταξή μου σε συγκεκριμένη ομάδα «που μόνο έτσι καταλαβαίνουν» είναι αχαρακτήριστη. Τί να πεις σ’ αυτό το επιχείρημα….!!!