Κορονοϊός: Τα αιώνια θύματα και τα κοράκια

Όσο κι αν δεν το ομολογούμε, έχουμε όλοι καταλάβει ότι οι επιπτώσεις του ιού στη ζωή μας θα είναι μεγαλύτερες σε διάρκεια από τις επιπτώσεις στην υγεία μας. Στο οικονομικό επίπεδο όλος ο πλανήτης ετοιμάζεται ουσιαστικά για την αντιμετώπιση ενός μεγάλου κραχ.

Όλες οι κυβερνήσεις, μεταξύ των οποίων και η ελληνική, εξαγγέλλουν μέτρα στήριξης και καλά κάνουν. Μπορεί να μοιάζουν λίγα – και είναι – αλλά είναι βέβαιο ότι στην πορεία θα υπάρξουν κι άλλα. Τα μέτρα αυτά ενισχύουν τις επιχειρήσεις που κλείνουν, προβλέπουν ένα (μικρό) ποσό για τους εργαζόμενους ώστε να τα βγάλουν πέρα τον επόμενο μήνα, οι τράπεζες λένε ότι θα κάνουν τα στραβά μάτια για ένα τρίμηνο.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ιός τους βρήκε ήδη σε πολύ δυσχερή θέση. Είναι αυτοί που μπορεί να μην έχασαν τώρα δουλειές και εισοδήματα, αλλά ζουν σε ένα οικονομικό αδιέξοδο εδώ και χρόνια. Ο ιός δεν μας βρήκε σε μια περίοδο ευμάρειας, οι πληγές από τα μνημόνια δεν έχουν κλείσει.

Τι θα γίνει με τα θύματα της κρίσης, με τους μακροχρόνια άνεργους, που μπορεί να έχουν ακόμα και χρόνια να δουν ένα ευρώ στην τσέπη τους; Οι άνεργοι των οποίων η επιδότηση έληξε τους τελευταίους τρεις μήνες θα πάρουν – και πολύ σωστά- για άλλους δύο μήνες το επίδομα. Με τους ανθρώπους που δεν έχουν εισόδημα επί χρόνια τι θα γίνει;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι εδώ και χρόνια σε μια ιδιότυπη καραντίνα. Αποκλεισμένοι, ίσως και παραιτημένοι. Δεν το αξίζουν να τους αγνοήσουμε ακόμα μία φορά, ειδικά σ’ αυτή τη συγκυρία.

Τι θα γίνει με τους συνταξιούχους που περιμένουν να πάρουν τη σύνταξη, τη στιγμή που οι υπηρεσίες του Δημοσίου υπολειτουργούν. Πόσο ηθικό είναι μέσα σ’ αυτή την κατάσταση να αφήσουμε μία χήρα να περιμένει επί μήνες τη σύνταξή της, περιμένοντας μόνο από τα παιδιά της, που και αυτά μπορεί να έμειναν πλέον χωρίς εισόδημα;

Τι θα γίνει με τους μικροεπαγγελματίες που βρέθηκαν φορτωμένοι με απίστευτα χρέη, που έκλεισαν τα μαγαζιά τους τα προηγούμενα χρόνια, που δεν είναι «ενήμεροι» για να μπουν σε κάποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις;

Τα πάντα σε καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε κρίνονται με τα μέτρα του παρόντος. Ποιος δηλαδή ΣΗΜΕΡΑ πλήττεται, λες και το παρελθόν δεν άφησε ανεξίτηλα σημάδια σε μεγάλα μέρη του κοινωνικού σώματος.

Η χρόνια ανέχεια προσομοιάζει με τις ομάδες υψηλού κινδύνου απέναντι σε έναν ιό. Οι άνθρωποι που τη βιώνουν έχουν ασθενέστρεο «ανοσιοποιητικό» είναι πιο ευάλωτοι. Ας μην τους αφήσουμε ακόμα πιο εκτεθιμένους.

Στον αντίποδα υπάρχουν αυτοί που βρίσκουν αυτό το τσουνάμι που σαρώνει τους πάντες ως «ευκαιρία» Κάποιοι αισχροκερδούν και η Πολιτεία τους…. παρακαλά να μην το κάνουν; Όταν κάποιοι επιχειρούν να θησαυρίσουν σε μια τέτοια στιγμή η απάντηση είναι ένα μάθημα ηθικολογίας;

Όταν προσπαθείς να κερδοσκοπήσεις έχοντας προφανώς ως πρότυπο τους μαυραγορίτες της κατοχής ή όταν προσπαθείς να κάνεις στήσεις επικοινωνιακά παιχνίδια, είτε ως πολιτικός, είτε ως εταιρεία δεν έχεις καμία θέση σ’ αυτό το «μαζί» που χρειαζόμαστε όλοι για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την απειλή. Προσπαθείς να καβαλήσεις πάνω στο φόβο ή στην ανάγκη του άλλου, πατάς πάνω σε πτώματα κι αυτό να είσαι σίγουρος ότι θα το θυμούνται όλοι όταν όλο αυτό τελειώσει.

Άκουγα δημοσιογράφο σε ραδιοφωνική εκπομπή να διαφημίζει τεστ σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Αυτό ο ίδιος το θεωρεί ενημέρωση, όλοι οι υπόλοιποι προφανώς και το θεωρούμε αλητεία.

Μια τέτοια απειλή θέλει να χαμηλώσουμε τους τόνους, να δούμε πώς μπορούμε όλοι μαζί να ξαναβάλουμε τη ζωή μας σε μια κανονικότητα (όχι αυτή που περιγράφεται στους πολιτικούς λόγους, αλλά στα αυτονότητα της ζωής μας). Σ’ αυτό όμως δεν είμαστε όλοι μαζί. Γιατί δεν μπορείς να είσαι και με τα θύματα και με τα κοράκια.

Ας κάνουμε κάτι και γι αυτούς που χρόνια υποφέρουν και ας κρατάμε σημειώσεις με αυτούς που προσπαθούν να μας δείξουν ότι ακόμα και στη δυσκολότερη στιγμή η χυδαιότητά τους δεν έχει όριο.

Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας