Κοίτα Μιχάλη μου (για σας λέω κύριε Χρυσοχοΐδη) το χάλι μου

Στης Ελλάδας την ολόμαυρη ράχη…

Ξυπνάω πρωί, με την τσίμπλα είμαι, ούτε καν γουλιά καφέ, αλλά δεν μπορώ ν’ αντισταθώ στον πειρασμό. Ντριν, ντριν, τηλέφωνο στον Ταραντίλη.

«Χρηστάρα», τον ρωτάω, «τα βλέπεις;».

«Του φευγάτου η μάνα, δεν έκλαψε ποτέ», μου απαντάει. Και μου το κλείνει στη μούρη!

Και μένω εγώ με την απορία τι να είχε δει αυτό το παιδί κι έσπευσε να μαζέψει άρον άρον τα μπογαλάκια του από τη θέση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου; Να πεις ότι ήταν κάνας καινούριος, κάνας φρέσκος, κάνας άγουρος; Από τον Ιανουάριο του 2017 είχε αναλάβει Γραμματέας Στρατηγικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας στη Νέα Δημοκρατία, εκλογές είχε βγάλει, βουλευτής εξελέγη. Τι είδε ρε φίλε και τον τρόμαξε; Κάνα «περαστικό παρτάλι του εκσυγχρονισμού», που λέει κι ο Κοττάκης, τον αναστάτωσε άραγε; Κάνας αερομεταφερόμενος τσαρλατάνος από το ΛΑΟΣ, τον αλάφιασε; Ή μήπως ήρθε σε επαφή με τον γίγαντα τον Χρυσοχοΐδη και πήρε χαμπάρι προς τα πού θα πήγαινε η δουλειά;

Αντιγράφω από τις επίσημες δηλώσεις του υπουργού Δημοσίας Τάξεως (συγγνώμη, ΠροΠο) στις 15 Ιουνίου του τρέχοντος έτους για το πρόγραμμα πυροπροστασίας:

«Έχει γίνει μια εξαιρετικά πρότυπη δουλειά για την αντιπυρική προστασία της χώρας μας.
Μια πραγματική τομή φέτος.

Όχι μόνο όσον αφορά τα μέσα και τους εξοπλισμούς, αλλά και το προσωπικό φυσικά.
Έχει γίνει μια καταπληκτική, πρότυπη δουλειά όσον αφορά στην αντίληψη και στην κατανόηση του προβλήματος πυροπροστασίας στη χώρα μας.

Έχουμε πλέον μια νέα προσέγγιση με επίκεντρο την πρόληψη, την ετοιμότητα και την προσπάθεια να παρέμβουμε πριν εκδηλωθεί το κακό.

Σκοπός όλων μας, στο μέτρο του δυνατού είναι η αποτροπή του κινδύνου όχι η εκ των υστέρων μεμψιμοιρία για το τι θα μπορούσε να έχει γίνει».

Το ξαναγράφω:

«Σκοπός όλων μας, στο μέτρο του δυνατού είναι η αποτροπή του κινδύνου όχι η εκ των υστέρων μεμψιμοιρία για το τι θα μπορούσε να έχει γίνει».
Και μπαμ, καμένα χιλιάδες σπίτια και ζωντανά συν ένα εκατομμύριο στρέμματα δάσους!

Η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Και να πεις ότι δεν μας είχε προειδοποιήσει η πυρκαγιά στα Γεράνεια όρη; Να πεις ότι δεν το λάβαμε εγκαίρως το σήμα κινδύνου; Να πεις ότι δεν βάρεσε το καμπανάκι;

Βγήκε, βέβαια, ο Σκέρτσος και πόσταρε ότι όλα τα είχαμε προετοιμάσει στην εντέλεια και μόνο οι κακοπροαίρετοι γκρινιάζουν και σκούζουν και ωρύονται. Τον οποίο Σκέρτσο εγώ έχω όλη την καλή διάθεση να τον πιστέψω, έλα όμως που κυκλοφόρησε το «Βήμα» την Κυριακή κι έγραφε ο «Βηματοδότης» στην τελευταία σελίδα ότι:

«Χρυσοχοΐδης και Χαρδαλιάς κατανόησαν εξ αρχής την ανεπάρκεια των μέσων και των δυνατοτήτων των μηχανισμών πυρόσβεσης».

Και κάπου εδώ είναι που βγάζεις τις καντήλες δέκα δέκα…

Αφού είχε γίνει καταπληκτική, πρότυπη δουλειά, μια πραγματική τομή κι αφού είχαν δοθεί τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων για αντιπυρική προστασία και κόντεψε να γονατίσει ο κρατικός προϋπολογισμός, πώς διάολο μας πήρε και μας σήκωσε; Πώς διάολο έγινε στάχτη η μισή Ελλάδα; Πώς διάολο καταστράφηκαν τόσες και τόσες ζωές; Πώς διάολο η ομορφότερη χώρα του κόσμου μεταμορφώθηκε σε κρανίου τόπο;

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά ακούγοντας το διάγγελμα Μητσοτάκη. Ιδίως τη φράση «ευθύνες θα αποδοθούν, όποτε πρέπει και σε όποιον πρέπει». Αναμένω λοιπόν αυτό το «όποτε», αλλά δεν θα αναμένω για πολύ. Ούτε εγώ ούτε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων.

Γιατί μοιάζει σαν να απλώθηκε ένα απέραντο σάβανο πάνω απ’ τη χώρα και ν’ άρχισε ο νεκροθάφτης το τίμιο έργο του…

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης