«Η πόλη έχει ρεπό»: Το νέο βιβλίο του Πασχάλη Πράντζιου

Για το νέο του μυθιστόρημα «Η πόλη έχει ρεπό» μίλησε στο zarpa.gr ο συγγραφέας Πασχάλης Πράντζιος : «Η πόλη έχει ρεπό» κρύβει μέσα της το όνειρο. Το χρώμα. Την επιθυμία. Όλα αυτά που θες να έχεις και δεν έχεις. Το άπιαστο, το φευγαλέο. Κρύβει μέσα της τη λαχτάρα να αλλάξει μέσα σου κι η δική σου ζωή. Κρύβει το παραμύθι της ελπίδας. Τη γιορτή της ανθρώπινης σκέψης. Τη βαθιά επιθυμία να γίνουν όλα, όπως τα θες. Γίνεται άραγε; Όταν η πόλη έχει ρεπό, όλα γίνονται!»

Το προηγούμενό σας μυθιστόρημα το «Λιωμένο μολύβι» ήταν ένα βαθιά συναισθηματικό βιβλίο. Διαφοροποιείστε ως προς αυτό το επίπεδο στην καινούρια σας δουλειά;  Για όλες τις μορφές τέχνης το συναίσθημα αποτελεί πάντοτε την αφετηρία. Αυτό που διαφοροποιείται κάθε φορά είναι η οπτική γωνία μέσα από την οποία παρουσιάζεται το συναίσθημα αυτό. Το καινούριο μου βιβλίο είναι κωμωδία και η συναισθηματική προσέγγιση των γεγονότων και των καταστάσεων γίνεται μέσα από μία καθαρά κωμική οπτική. Η θέαση της ζωής όμως μέσα από αυτή τη ματιά, δεν αναιρεί το συναίσθημα. Ο Ιονέσκο είχε πει πως η άλλη όψη του σπαραχτικού είναι η κωμωδία.

Ένας συγγραφέας μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από τις –κατά γενική ομολογία– δύσκολες μέρες που ζούμε; Επηρεάζεται η γραφή του ή η έμπνευσή του; Στη ζωή δεν βλέπω το συγγραφέα από τη μια μεριά και τους πολίτες από την άλλη. Βιώνω την καθημερινότητα, όπως ο κάθε σύγχρονος Έλληνας που αγωνίζεται για την επιβίωσή του, με τις ίδιες ανασφάλειες, τις ίδιες φοβίες, τις ίδιες αγωνίες. Από κει κι έπειτα εξαρτάται από το τι προσδοκά κανείς γράφοντας. Ο συγγραφέας οφείλει να είναι μάχιμος, να προσδοκά μέσα από το έργο του να αναδεικνύεται η αλήθεια της εποχής του, να ψυχογραφεί το συναίσθημα της ανθρώπινης φωνής και την αλληλεπίδραση αυτή να την παρουσιάζει μέσα από τις ιστορίες του με τη δύναμη της πέννας. Ο προορισμός της τέχνης δεν είναι να αναδεικνύει το πρόσωπο του καλλιτέχνη, αλλά το έργο που παράγει. Και το έργο αυτό έχει αξία μονάχα αν ανατέμνει την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν είναι τα κάδρα στους τοίχους που απεικονίζουν βάζα με λουλούδια ούτε ότι ο Χ ερωτεύτηκε την Ψ και έζησαν έναν έρωτα απαγορευμένο, η πραγματικότητα στην τέχνη είναι η ζωή. Και η ζωή βρίσκεται στους δρόμους, στις φτωχογειτονιές, στην πολιτική εκμετάλλευση και στην αγωνία. Αν ισχύει αυτή η προϋπόθεση, τότε ναι, μπορείς να βάλεις κι ένα κάδρο στον τοίχο και να μιλήσεις και για τον απαγορευμένο έρωτα. Εξάλλου, ερωτεύονται και οι φτωχοί!

Είστε φιλόλογος στο 7ο Γυμνάσιο Χανίων και ως καθηγητής έρχεστε καθημερινά σε επαφή με παιδιά. Πώς βλέπετε αυτή την επαφή στις μέρες μας; Τα Χανιά πόσο σας έχουν επηρεάσει στη ζωή σας; Η επαφή με τα παιδιά ξεκινάει και τελειώνει στην αγάπη. Ο δάσκαλος οφείλει να αγαπά τους μαθητές του. Αν δεν τους αγαπά, δεν γίνεται να είναι δάσκαλος. Η επαφή με τα παιδιά είναι δούναι και λαβείν. Αν τους δώσεις αγάπη, θα πάρεις αγάπη. Από κει και πέρα, όλα γίνονται εύκολα. Τα Χανιά για μένα δεν είναι μονάχα ο τόπος που εργάζομαι, είναι ο τόπος που επέλεξα να ζω και να γράφω. Είναι ευλογημένος τόπος η Κρήτη κι έχει να αναδείξει πολιτισμό και λογοτεχνική αισθητική και αξία. Χαίρομαι που ζω στα Χανιά.

Ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όταν ολοκληρώνεται η συγγραφή ενός βιβλίου και ποια η μεγαλύτερη αγωνία ενός συγγραφέα; Πώς είναι η θάλασσα, όταν γαληνεύει μετά από τρικυμία; Το χρώμα της κουβαλάει τη μνήμη της θαλασσοταραχής. Και τι χρώμα έχει η αγωνία; Είναι σαν το κύμα που φωνάζει στο πέλαγος και χρωματίζει και διαμορφώνει όλο το θαλασσινό τοπίο κάτω από την εξουσία του. Η αγωνία του καλλιτέχνη δεν είναι αν θα γράψει ένα καλό βιβλίο, η αγωνία του καλλιτέχνη πηγάζει από το φόβο, μήπως δεν θα μπορέσει να γράψει και αύριο. Το ταλέντο δεν είναι κτήμα του καλλιτέχνη, είναι χάρισμα. Και το χάρισμα, αν δεν το σεβαστείς, θα σ’ εγκαταλείψει.

Έχετε κάποιες σκέψεις για το επόμενο βιβλίο σας; Αυτό τον καιρό γράφω «Το καφενείο». Προσδοκώ πολλά. Δεν το έχω ολοκληρώσει.

Το νέο μυθιστόρημα του Πασχάλη Πράντζιου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα

zarpa.gr