Παίξε μπουζούκι μου …
Και ενώ η Ελλάδα βραχνιάζει στις διαδηλώσεις, κάποιοι εκλεκτοί θαμώνες βραχνιάζουν σε εγκαίνια μπουζουκιών στα πρώτα τραπέζια πίστα σιγοντάροντας με πάθος τα ρεφρέν…
Απολαυστική η Πέγκυ Ζήνα και άκρως νεανική, με χαμηλές τιμές και ένα πρόγραμμα με Δήμο Αναστασιάδη και Λούκα Γιώρκα, λατρεμένο.
Εκεί στην έναρξη ο αειθαλής και ποτέ φυλλοβόλος Ηλίας Ψινάκης, ο Σάκης Ρουβάς, οι υπέροχες κυρίες Αυγερινοπούλου και φυσικά ο σύζυγος της Πέγκυ Ζήνα, Γιώργος Λύρας, πάντα άγρυπνος και προστατευτικός μαζί της.
Λίγες μέρες μετά εκεί έφτασε και ο Γρήγορης Αρναούτογλου με την καλή του, ξυρισμένος, ντυμένος και όχι με τα μπανιερά που τον γνωρίσαμε και σχετικά ξασπρισμένος -πιο κοντά στη λευκή τη ράτσα, αν και φέτος το είχε το λιοπύρι της η Νάξος.
Τη ψυχή μας άγγιξε όμως η Δέσποινα Ολυμπίου στην έναρξη της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με τη μελωδικότητα και τις επιλογές της σε ένα one woman show δεξιοτήτων. Στην πρεμιέρα της η Δέσποινα γιόρτασε και τα γενέθλια της.
Και επειδή μας πάνε τα σανσόν και τα κορδελάκια και τα κοσμικά, εκεί είδαμε και τον πολύ ανθρώπινο και «κανονικό» και ουχί ποζάτο Σταμάτη Μαλλέλη, με την Μελίνα Ασλανίδου, αλλά και τον Λούκα Γιωρκα, λατρεμένο ξανά, τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου και την στιχουργό Βίκυ Γεροθόδωρου.
Τώρα μη φανταστείτε πως αυτοί οι χώροι είναι και για κοσμικότητες και για να διακρίνεις και πολλά, διότι από μια ώρα και μετά, όλοι φέσι γινόμαστε και τραγουδάμε αγκαλιά!
Γεγονός είναι πάντως πως η νύχτα στην Αθήνα, γυρνάει σε πιο οικονομικές προτάσεις, σε χώρους μικρούς και ατμοσφαιρικούς και επικοινωνιακούς και σε ανάδειξη των καλλιτεχνών που εκτός από εμφάνιση έχουν φωνή και προσεγμένες επιλογές.
Κατά τα άλλα οι πιτσιρικάδες μαζεύονται σε πλατείες με μεγάλα στερεοφωνικά, γλεντάν σε παρέες και μπορούν να χαμογελάμε κόντρα στην απελπισία και τα αδιέξοδα. Τα νιάτα τους είναι η εγγύηση για τις καλύτερες μέρες όλων μας…
Σε μια συνέντευξή του διαδικτυακή ο Γιώργος Κιμούλης μίλησε για τη δική του αριστερά, τα περιουσιακά του στοιχεία που είναι οικόπεδο που το χει βάλει εγγύηση σε τράπεζα, ένα αυτοκίνητο και μια μοτοσικλέτα. Είπε για το θέατρο, για τα όνειρα του που είναι στα ελληνικά, για την μαζική και τραγική μετανάστευση των νέων και το αν θα διαδήλωνε ποτέ.
Στο θέατρο Αθηνών παίζεται το έργο «Συνέντευξη» που ο σπουδαίος ηθοποιός ενσαρκώνει έναν δημοσιογράφο. Έτσι αναφέρθηκε και στην ελληνική δημοσιογραφία λέγοντας: «Δεν μπορεί κάποιος να έχει μία γενική στάση απέναντι σε όλους τους δημοσιογράφους. Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Όμοιοι πολλοί, ίδιος κανείς. Κι αυτό δεν το λέω για να αθωώσω κάποιους, αλλά γιατί είναι αλήθεια. Το δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να πληροφορεί και να πληροφορείται ελεύθερα είναι αναφαίρετο. Δε χρειάζεται παρά μόνο μία απλή ανάγνωση των αρχών δεοντολογίας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και στη συνέχεια η καθημερινή διερώτηση του κάθε δημοσιογράφου κατά πόσον τις τηρεί. Η δημοσιογραφία γρήγορα εξελίχθηκε από την καταγραφή πραγματικών γεγονότων στην κρίση αυτών των πραγματικών γεγονότων.
Τώρα αν στη συνέχεια της ιστορίας της έχουμε γίνει μάρτυρες πολλές φορές ενός τρίτου σταδίου εξέλιξης της, που είναι η κρίση ανύπαρκτων ή ψευδών γεγονότων, είναι μία κατάσταση, που πρέπει πολύ σοβαρά να την αντιμετωπίσουμε. Δεν είμαι φανατικός πολέμιος της δημοσιογραφίας, κάτι που είναι κι αυτό της μόδας: μία συλλήβδην αρνητική κριτική. Το θεωρώ ανόητο και επικίνδυνο. Βεβαίως δεν είναι εύκολο να κατηγορήσεις δημοσιογράφο φανερά.
Υπάρχει -ας μην ξεχνάμε- ο φόβος της εξουσίας. Μιας εξουσίας που αρέσκεται στο να αναπροσδιορίζεται ως τέταρτη, αλλά στην ουσία πάρα πολλές φορές έχει λειτουργήσει ως πρώτη. Ας μην ξεχνάμε, πως είμαστε μία χώρα, η οποία όχι μόνο δεν έθεσε προστατευτικούς φραγμούς που να εμποδίζουν το ολιγοπώλιο στην πληροφόρηση, όπως ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά το ενίσχυσε και το θεσμοθέτησε. Κι αυτό είναι που έχει προσδώσει μία επηρμένη στάση σε αρκετούς δημοσιογράφους. Ένα απ’ αυτά τα αδιανόητα φαινόμενα, που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό με διάφορες πρακτικές υποκατάστασης του κράτους από ομάδες πολιτών δεν είναι ένα φαινόμενο, που εμφανίστηκε τους τελευταίους μήνες.
Θυμηθείτε πως είχε διαμορφωθεί στη συνείδηση πολλών ανθρώπων η δύναμη του δημοσιογράφου. Θυμηθείτε, αν θέλετε, απειλητικές φράσεις του τύπου: «Αν δεν το κάνεις αυτό, θα πάω στον Ευαγγελάτο, στον Τριανταφυλλόπουλο». Εντελώς τυχαία αναφέρομαι σ’ αυτά τα ονόματα. Αυτή η λογική ήταν προϊόν δημοσιογραφικής έπαρσης αρκετά επικίνδυνης θα έλεγα. Αν αυτό δε λέγεται «υποκατάσταση του κράτους», τι λέγεται»;
Έλα μου ντε! Τιιιιιιι;
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
