Αλήθεια, τη θέλουμε ακόμα τέτοια «σωτηρία» ;
Πριν τρία χρόνια, σαν σήμερα, ο τότε Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από το Καστελόριζο μας έλεγε, πως για τη σωτηρία της χώρας ήταν αναγκαίο να ζητήσει η Ελληνική Κυβέρνηση από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης.
Για το καλό μας…
Ο μηχανισμός στήριξης ενεργοποιήθηκε και μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις , μέχρι και τη σημερινή , πέρασαν τρία μνημόνια, απαραίτητα όπως μας είπαν για να μας σώσουν.
Οι εκβιασμοί, και τα διλλήματα από την πλευρά των κυβερνώντων για να μας «πείσουν» και να αποδεχθούμε τα όσα προέβλεπαν αυτά τα μνημόνια είναι ολοζώντανα στη σκέψη των περισσοτέρων.
Ο απολογισμός της «σωτηρίας» αλλά και το κόστος γι αυτήν τραγικό.
Περισσότερες από 3.000 αυτοκτονίες σε διάστημα τριών ετών, οι «σωσμένοι» άνεργοι στο 1, 5 εκατομμύριο, παιδιά που λιποθυμούν από πείνα στα σχολειά, στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, άστεγοι , συσσίτια και πεινασμένοι συνάνθρωποι μας, συνθέτουν το σκηνικό μιας Ελλάδας τρία χρόνια μετά.
Όλα όσα ακλούθησαν ακόμα μας λένε πως έγιναν για να σώσουν την πατρίδα. Τι είναι όμως αυτή η Πατρίδα χωρίς τους ανθρώπους της; Ποια πατρίδα αντέχει τέτοια σωτηρία όταν οι πολίτες της και τα παιδιά της αυτοκτονούν , πεινάνε και για ένα πιάτο φαγητό σχηματίζουν ουράς έξω από εκκλησίες και φιλανθρωπικά ιδρύματα;
Αλήθεια, τη θέλουμε ακόμα τέτοια «σωτηρία»
Ανδρέας Γερακάκης
