Κρήτη | Η καθημερινότητα των ανθρώπων με προβλήματα όρασης και η συγκλονιστική ιστορία της Καλλιόπης Κατσιπουλάκη

Για την καθημερινότητα των ανθρώπων με προβλήματα όρασης, τις δυσκολίες και την ανάγκη εύρεσης εκπαιδευτών τυφλών σε όλη την Ελλάδα, μίλησε μεταξύ άλλων στο Zarpa Radio 89,6 και την Ανδρονίκη Κοκοτσάκη, η Γενική Γραμματέας Περιφερειακής Ένωσης Τυφλών Κρήτης και μέλος του Γενικού Συμβουλίου Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, Καλλιόπη Κατσιπουλάκη:

«Εγώ είμαι τυφλή, όχι εκ γενετής, αλλά από ένα σύνδρομο που ήταν κληρονομικό. Έχασα την όρασή μου στα 38 μου. Ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ, μου ήρθε σαν κεραμίδα στο κεφάλι. Έκανα πολλά χρόνια να συνέλθω, αλλά τελικά ο άνθρωπος πραγματικά μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Είχα αυτό το σύνδρομο, δεν το ήξερα, κανείς δεν το ήξερε. Ανακαλύφθηκε από τον κ. Παλίκαρη στο Ηράκλειο, στο ΠΑΓΝΗ και ήταν το πρώτο περιστατικό που αντιμετώπιζε ο γιατρός. Το σύνδρομο Marfan δεν το είχε ξανασυναντήσει, όσον αφορά τα μάτια, καθότι χτυπάει κι αλλού, κατά 99% στην καρδιά. Εμένα με χτύπησε με μεγάλη σφοδρότητα. Αν με είχε χτυπήσει έτσι στην καρδιά, θα είχα πεθάνει.

Έκανα δύο χρόνια εγχειρήσεις. Συνεχείς, που κρατούσαν 10 ώρες. Πήγα δύο φορές στην Γερμανία, με έστειλαν από το ΠΑΓΝΗ. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά η πορεία των ματιών μου ήταν προδιαγεγραμμένη».

Η επιλογή του επαγγέλματος

«Αυτό που με άγγιξε και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτόν τον ρόλο, ήταν ένα κοριτσάκι που συνάντησα στο Ηράκλειο. Το 2000 που μαθαίναμε τα ευρώ και εμείς, σαν τυφλοί, μαθαίναμε πώς θα τα αναγνωρίζουμε, συνάντησα ένα κοριτσάκι, ζήτημα να ήταν 3 ετών και μου είπε «κυρία Πόπη, εσύ βλέπεις;» της απάντησα «όχι», μου λέει «κρίμα, ήθελα να μου πεις πως είναι το κόκκινο». Αυτό, δε θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Σκέφτηκα ότι εγώ παραπονιέμαι για κάτι που ήδη έχω δει, όταν υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν δει τίποτα. Δεν μπορείς να τα εξηγήσεις όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι το 90% των πραγμάτων, το κατανοούμε από τα μάτια. Τα μάτια μας είναι η ύπαρξή μας. Άρχισα να σκέφτομαι λοιπόν αυτά τα παιδιά, που στην Κρήτη είναι 16 και είναι εκ γενετής τυφλά.

Δυστυχώς, οι έγκυες μπορούν μόνο τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης τους να καταλάβουν, μέσα από προγεννητικό έλεγχο, αν τα μάτια του παιδιού τους είναι σχηματισμένα σωστά. Το αν θα βγει τυφλό το μωρό τους, δε θα μπορέσει να το ξέρει. Και πάλι είναι δύσκολο σε τέτοιες περιόδους. Πρέπει ο καθένας να εύχεται να είναι γερό το μωράκι του. Το 4% των παιδιών είναι εκ γενετής τυφλά. Έτυχε μια περίοδος στο Ηράκλειο να γεννηθούν μαζεμένα 3 παιδάκια με πρόβλημα όρασης.

Από τότε, λοιπόν, ασχολούμαι ενεργά. Το κοριτσάκι αυτό, για παράδειγμα, πέρασε πρώτο στη Φιλοσοφική Αθηνών, έχει τελειώσει τώρα, είναι μια καταπληκτική φωτογράφος, έχει έναν υπέροχο σκύλο που την βοηθάει και είναι ένα πολύ ανεξάρτητο κορίτσι».

Το δικαίωμα της προσβασιμότητα που θεωρείται δεδομένο

«Στο Ρέθυμνο, ίσως επειδή είμαστε εμείς εδώ και «ενοχλούμε» τον δήμαρχο συνεχώς, κυνηγάμε όλα τα έργα που αφορούν την προσβασιμότητα, γιατί αυτά είναι η καθημερινότητά μας, τα μάτια μας. Εμείς μάτια δεν έχουμε, έχουμε όμως το μπαστούνι μας. Το μπαστούνι μας είναι το παν για μας.

Μαθαίνουμε να το χρησιμοποιούμε πάνω στην όδευση τυφλών, η οποία είναι σχεδιασμένη πάνω στα πεζοδρόμια κι αυτή μας οδηγεί, όπου πρέπει να μας οδηγήσει. Αυτές οι οδεύσεις πρέπει να έχουν μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Έχουν τις διασταυρώσεις, τα εμπόδια και πάντα καταλήγουν στο φανάρι, το οποίο είναι ηχητικό για τους τυφλούς.

Στα Χανιά δεν υπάρχουν ηχητικά φανάρια, ούτε όδευση τυφλών. Δυστυχώς και απορώ γι’ αυτό. Δεν είναι δυνατόν μια πόλη, σαν τα Χανιά, με τέτοιους ανθρώπους, να μην είναι προσβάσιμη για μια μερίδα ανθρώπων.

Είναι τυφλοί, αλλά και αόρατοι, τη στιγμή που δεν τους λαμβάνει κανείς υπόψιν του. Είναι αδιανόητο για μένα να μη μπορεί ένας τυφλός να πάει μια βόλτα μέχρι τον Κήπο, μέχρι το Λιμάνι κάτω, μέχρι την Αγορά να κάνει τα ψώνια του, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι».

Εκπαίδευση τυφλών: Η καθημερινή ανάγκη για επιβίωση

«Η εκπαίδευση για ‘μας αρχίζει από τότε που ξεκινάμε να περπατάμε. Η/Ο εκπαιδεύτρια/της θα πρέπει να επισκεφτεί το μωρό, την στιγμή που ξεκινά να πατά τα πόδια του στο χώμα. Να το μάθει να γνωρίσει τον κόσμο, το περιβάλλον γύρω του.

Στην Κρήτη υπήρχε μια εκπαιδεύτρια για όλο το νησί, την οποία πλήρωναν οι τυφλοί. Γι’ αυτό δε μας φαίνεται τίποτα δεδομένο. Πρέπει να αποδεικνύουμε καθημερινά στον καθένα, ότι είμαστε άνθρωποι κι ότι δε διαφέρουμε σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Πρέπει ένα παιδί να μάθει πώς είναι η καρέκλα, κάτι που για τους υπόλοιπους είναι αυτονόητο. Για ‘μας δεν υπάρχουν αυτονόητα.

Το ότι ανοίγουμε τα μάτια μας κάθε πρωί και βλέπουμε, πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας και να ευχαριστούμε το Θεό που μπορούμε να δούμε. Τουλάχιστον σε αυτά τα παιδιά να δίνει η πολιτεία. Η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να κάνει τη ζωή αυτών των ανθρώπων πιο δίκαιη και πιο εύκολη. Πώς; Εφαρμόζοντας τον νόμο.

Για ‘μας είναι θέμα επιβίωσης να έχουμε έναν εκπαιδευτή. Να μας μάθει προσανατολισμό και κινητικότητα. Δεν είναι εύκολο να πιάσει κάποιος το μπαστούνι και να αρχίσει να περπατάει. Στην Κρήτη υπάρχουν 600 τυφλοί, σύμφωνα με τα επιδόματα τυφλότητας. Νομίζουν ότι με ένα επίδομα λύνονται όλα. Εμείς δεν θέλουμε επιδόματα, θέλουμε ισότητα για όλους. Να αισθάνεσαι άνθρωπος, χρήσιμος, παραγωγικός. Όχι ένας άνθρωπος που κάθεται σπίτι του και περιμένει ένα επίδομα.

Η άρνηση αποδοχής του προβλήματος κι η ευαισθητοποίηση

«Αυτό εμένα κόντεψε να με στείλει σε πολύ βαθιά κατάθλιψη. Ήμουν εκπαιδευτικός κι όταν άρχισαν τα προβλήματα, πήρα άδεια, καθόμουν σε ένα καναπέ και δεν έκανα τίποτα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ήμουν μέσα σε ένα τάφο, γιατί ξαφνικά έβλεπα συνεχώς μαύρο. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι ότι έχω πεθάνει. Είχε σφηνωθεί στο μυαλό μου ότι εγώ θα γίνω καλά. Όταν ασχολήθηκα με τους τυφλούς, ξεκίνησα να παίρνω τα πάνω μου.

Επισκέπτομαι πλέον πιο συχνά τα σχολεία, από τότε που ήμουν εκπαιδευτικός. Πηγαίνω σε παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστήμια για την ευαισθητοποίηση των παιδιών πάνω σε τυφλούς. Έτσι λέω, ότι ο άνθρωπος φτάνει να θέλει, μόνο να θέλει.

Τα προβλήματα που δεν είναι υγείας, με αφήνουν εντελώς ανεπηρέαστη. Δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε και να αγχωνόμαστε για πράγματα που είναι μικρά. Υπάρχουν τόσο σπουδαία πράγματα στη ζωή μας, που είναι κρίμα να ασχολούμαστε με τα μικρά. Τώρα νιώθω πολύ πιο χρήσιμη, από όταν ήμουν εκπαιδευτικός».

Το ελπιδοφόρο μήνυμα κι ο βασικός στόχος

«Αυτό που θέλουμε εμείς, γι’ αυτό που φροντίζουμε δηλαδή κι έχουμε ξεκινήσει με το υπουργείο, είναι να αποκτήσει η Ελλάδα ένα τμήμα που να μπορεί να δώσει την πιστοποίηση σε εκπαιδευτές αυτού του μπαστουνιού. Για ‘μας είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορούν να κάνουν, προς το παρόν. Πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει πολλά χρόνια πριν. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 9 άτομα όλα κι όλα σε όλη την Ελλάδα και απ’ αυτά τα 4 είναι στην Αθήνα.

Δικαιούμαστε κι εμείς μια θέση στον ήλιο. Μπορεί να μην τον βλέπουμε, αλλά τον αισθανόμαστε».

zarpanews.gr