Κοινωνία και Οικονομία, έρμαιο των κορονοπάρτι και του success story
Ζούμε και δραστηριοποιούμαστε επαγγελματικά σε μια περιοχή στην οποία εκτός από την αβεβαιότητα για την υγεία και την ασφάλειά μας εξαιτίας της πανδημίας, υπάρχει έκδηλη ανησυχία και για την οικονομικοεπαγγαλματική μας επιβίωση.
Αυτό δεν συμβαίνει όμως σε όλο τον κόσμο;…. μα φυσικά! Απλά σε περιοχές με τόσο μεγάλη εξάρτηση από τον τουρισμό, το φαινόμενο είναι πιο έντονο και εμείς ως “τουριστική περιοχή” το γνωρίζουμε αυτό καλά.
Η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας σε αυτή την αβέβαιη συγκυρία και αυτό γιατί από την πορεία που θα έχουμε στο υγειονομικό σκέλος της πανδημίας, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και η πορεία της οικονομίας συνολικά. Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι σε περίπτωση που η κατάσταση δεν βελτιωθεί ΑΜΕΣΑ, πολλώ δε μάλλον αν χειροτερέψει περαιτέρω, χαιρετάμε οριστικά την τουριστική περίοδο 2021 και ξεκινά η συζήτηση για την τουριστική περίοδο 2022… με την μόνη διαφορά ότι φτάνοντας εκεί… θα είμαστε πολύ λιγότεροι… ίσως και λιγότεροι από τους μισούς, με ό,τι αυτό σημαίνει για μια κλειστή τοπική οικονομία με μεγάλα ποσοστά αλληλοεξάρτησης.
Εν μέσω αυτής της εξαιρετικά κρίσιμης περιόδου, η οικονομία και κατά συνέπεια ολόκληρη η κοινωνία, βρίσκεται σε μια ιδιότυπη ομηρία. Από την μια τα “κορωνοπάρτυ” με τους εκατοντάδες νέους να στοιβάζονται σε πλατείες και πεζόδρομους με μουσική από φορητά ηχεία ή ακόμα και από τα ηχοσυστήματα αυτοκινήτων…. αλλά και μεγαλύτερους ηλικιακά που τα δικά τους “κορωνοπάρτυ” μπορεί να είναι γύρω από μια “τάβλα” σε κάποιο απομονωμένο χωριό, πίνοντας “κούπες” από το ίδιο ποτήρι… σε κάθε περίπτωση, εξίσου επικίνδυνα!
Είναι η παραπάνω συμπεριφορά των νέων αλλά και των μεγαλυτέρων, απειλή για την υγεία και την οικονομία; Σαφώς και είναι… αναμφισβήτητα! Είναι όμως η μόνη απειλή;… Μάλλον πως όχι!
Την ώρα που έχουμε ανάγκη από καλά νέα, ίσως περισσότερο από ποτέ, η υπέρμετρη ή επίπλαστη αισιοδοξία μπορεί να καταστεί η μεγαλύτερή μας παγίδα.
Παρά τις πανηγυρικές ανακοινώσεις ότι “σπάσαμε το φράγμα των 5 εκ. εμβολιασμών” (εμβολιασμών…. όχι πλήρως εμβολιασμένων, προφανώς αθροίζοντας πρώτες με δεύτερες δόσεις των πλήρως εμβολιασμένων συν τις μονές που έχουν γίνει εν αναμονή της δεύτερης) και ότι το “εμβολιαστικό πρόγραμμα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο” η αλήθεια είναι ότι μέχρι την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, οι πλήρως εμβολιασμένοι, δεν ξεπερνούν τα 2,17 εκ. Με ένα απλό υπολογισμό, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτό αποτελεί περίπου το 20-21% του πληθυσμού και όλοι μας γνωρίζουμε ότι η ανοσία απαιτεί 60-70% του πληθυσμού, πλήρως εμβολιασμένους.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι βρισκόμαστε χαμηλότερα από το 1/3 στο δρόμο για την ανοσία την ίδια στιγμή που οι επίσημες ανακοινώσεις που μιλούν για σπάσιμο του φράγματος των 5 εκ. εμβολιασμών, δίνουν την (ψευδ)αίσθηση ότι έχουμε καλύψει, πάνω από τα 2/3 της απόστασης για την ανοσία!
Κάποιοι το χαρακτηρίζουν success story, κάποιοι άλλοι υπεραισιόδοξο και κάποιοι άλλοι, απλή ψηφοθηρική απάτη. Οι χαρακτηρισμοί όμως δεν έχουν καμία σημασία… τουλάχιστον όχι αυτή την ώρα.
Σημασία έχει ότι αυτή η ψευδαίσθηση βάζει διπλά εμπόδια στην πορεία για την ελευθερία.
Το πρώτο εμπόδιο είναι ότι όλοι αυτοί που επηρεασμένοι είτε από το αντιεμβολιαστικό κίνημα, είτε από τις ανακοινώσεις για παρενέργειες (που πολύ πιθανόν να τροφοδοτούνται από τον βιομηχανικό πόλεμο μεταξύ των φαρμακευτικών), ακούγοντας ότι “έχουμε σπάσει το φράγμα των 5 εκ. εμβολιασμών“, θεωρούν ότι η ανοσία είναι κοντά οπότε δεν υπάρχει λόγος να βιαστούν να εμβολιαστούν και ίσως στο τέλος, την “γλυτώσουν” κιόλας (τι να γλυτώσουν άραγε….).
Το δεύτερο “εμπόδιο” εδράζεται στο γεγονός ότι όλη αυτή η υπεραισιοδοξία, δημιουργεί μια επίπλαστη ευφορία που σε συνδυασμό με την ψυχολογική κούραση του παρατεταμένου εγκλεισμού, κάνει μικρούς μεγάλους να είναι ασυγκράτητοι, άρα και απρόσεκτοι σε ότι έχει να κάνει με την διασκέδασή τους.
Και το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι σαφές και αμείλικτο: Τι χρειαζόμαστε τώρα…. Success Story ή σύνεση, προσοχή και προσήλωση στον στόχο;
Εκτός από αμείλικτο… είναι και προφανώς ρητορικό….
Ας αφήσουμε λοιπόν για ώρας τα πανηγύρια και τους πανηγυρισμούς και ας δείξουμε την απαιτουμένη σοβαρότητα, όλοι μας, μήπως και καταφέρουμε να περιορίσουμε τις οδυνηρές συνέπειες…. πριν είναι πολύ αργά… για όλους μας!
Γράφει ο Δημήτρης Μουντάκης, Υπεύθυνος Συμβουλευτικής Υποστήριξης Επιχειρήσεων του Επιμελητηρίου Χανίων
