Τσιτσιπάς: Ένα βήμα πριν γίνει καρικατούρα

Ακροβατώντας ανάμεσα στην αμετροέπεια και το ναρκισσισμό, ο Στέφανος Τσιτσιπάς πλησιάζει σε ένα κρίσιμο μονοπάτι

O Στέφανος Τσιτσιπάς θέλει οπωσδήποτε να πει την γνώμη του. Το έχει ενσωματωμένο στο κοκτέιλ αμετροέπειας και ναρκισσισμού αυτή η ηλικία. Απλώς στην προ κοινωνικών δικτύων εποχή οι περισσότεροι κοινοί θνητοί τη γλιτώναμε φτηνά, λέγαμε τις παρόλες μας στους γονείς, τους φίλους και τις φιλενάδες μας, θαμπώναμε τους εαυτούς μας και νιώθαμε τάχατες σπουδαίοι.

Τα δύσκολα ξεκινούν όταν όλος ο κόσμος γίνεται ακροατήριο μέσω του κινητού και ακόμα περισσότερο όταν στο μείγμα προστίθενται φήμη, δόξα, χρήματα και ένα μικρόφωνο πάντα πρόθυμο να καταναλώσει τις λέξεις.

Ανυποψίαστος ή αδιάφορος για τη βαρύτητα του θέματος, ο Έλληνας τενίστας έριξε πρώτα νερό στο μύλο του αντί-εμβολιαστικού κινήματος και μετά τις αναμενόμενες αντιδράσεις βάλθηκε, παρέα με τον πατέρα-προπονητή, να τετραγωνίσει τον κύκλο. Φυσικά αμφότεροι δεν κατάφεραν παρά μια τρύπα στο νερό, αραδιάζοντας μια σειρά από συμβιβαστικές και εγωπαθείς αοριστολογίες σε ένα θέμα που δεν χωρούν τέτοιες. Ως εκ τούτου, η κατακραυγή που ακολούθησε κατάφερε στη δημόσια εικόνα του το πιο ισχυρό πλήγμα προσώρας. Και δικαίως.

Κανείς δεν είπε ότι το να είσαι κοινωνικό πρότυπο είναι εύκολη δουλειά. Όλοι σε περιμένουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να κραυγάσουν «θνητός» στο πρώτο στραβοπάτημα – η ιστορία με το εθνόσημο στη φανέλα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν άλλη μια απόδειξη. Όμως όταν από τα πταίσματα τύπου «να ανοίξουμε Harrods στην Ελλάδα» περνάει κανείς σε υπόθεση που είναι κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου, τα πράγματα σοβαρεύουν.

Έτσι, ο Τσιτσιπάς είναι πολύ κοντά στο να στιγματιστεί ως ο παγκόσμιας κλάσης τενίστας που στον ελεύθερο του χρόνο πουλάει αφειδώς ναρκισσισμό και πρόζα – για κάποιους είναι ήδη. Μπορεί να τον ενδιαφέρει, μπορεί και όχι: από τις μεταγενέστερες δηλώσεις του είναι πάντως ξεκάθαρο πως ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αφού η αυτοδιάθεση είναι πάνω από όλα. Και ας πάνε στο διάβολο οι ευπαθείς, οι άνεργοι, η οικονομία, η κοινωνία όλη. Το καρικα-tour να είναι καλά.

Το παρήγορο στην όλη υπόθεση είναι πως τέτοιου είδους περιστατικά έρχονται και στέλνουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Μπράβο για τον τελικό του Ρολάν Γκαρός, συγκίνηση για την μαχητικότητα, την προσπάθεια, θαυμασμός για τα ατσάλινα νεύρα, την επιμονή, την δεξιοτεχνία. Την περηφάνια σιγά – σιγά μαθαίνουμε να την κρατάμε στην άκρη, κάβα για τα ουσιώδη. Να τακτοποιούμε τα πρότυπα μας, πιο αυστηρά, πιο απαιτητικά.

Να διαλέγουμε τους Φουντούληδες, αυτούς που βάζουν μέτρο στη χαρά τους χωρίς να δικαιούται κανείς να το ζητήσει. Όσο καλά και να πετάξεις ένα μπαλάκι απέναντι, πιο σημαντικός από αυτόν που φροντίζει τη ζωή δεν μπορείς να γίνεις. Και όταν στέκεσαι απέναντι του, γιατί μπορείς, επειδή νιώθεις νέος και άτρωτος και νομίζεις πως όλοι γύρω σου είναι σαν κι εσένα, είσαι ένα ταβερνάκι μακριά από έναν άλλο τίτλο, αυτόν του influencer.

Γράφει ο Χρήστος Καούρης