Τριανταρηδες, η χαμένη γενιά: Από τα μνημόνια στην πανδημία και την… ατομική ευθύνη
Πάνω που είχες ενηλικιωθεί και έκανες όνειρα για το μέλλον σου, έσκασε η οικονομική κρίση. Τότε κατάλαβες ότι η οικογενειακή ασφάλεια στην οποία βασιζόσουν για το παρακάτω δεν υπάρχει, γιατί οι γονείς βούλιαξαν στα χρέη, είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, εξουθενώθηκαν.
Στο πανεπιστήμιο τα μνημόνια φαίνονταν παντού: Από το χαρτί υγείας που δεν υπήρχε μέχρι το χαλασμένο φωτοτυπικό που δεν φτιαχνόταν. Οι φίλοι σου έφυγαν στο εξωτερικό και χαθήκατε. Άλλος πήγε για μεταπτυχιακό και δεν γύρισε ποτέ, άλλος πήγε και έμεινε όπου βρήκε δουλειά, άλλαξαν πατρίδα και ζωή.
Γρήγορα κατάλαβες ότι η ιδέα της γραμμικής προόδου είναι μια αυταπάτη, ότι θα ζήσεις χειρότερα από τους γονείς σου, ότι η πλήρης απασχόληση με αξιοπρεπή αμοιβή είναι χίμαιρα, ότι δύσκολα θα μπορέσεις να κάνεις οικογένεια, ούτε καν να φύγεις από το παιδικό σου δωμάτιο.
Πήγαινες στην πλατεία και πίστεψες ότι κάτι θα γίνει, τελικά δεν έγινε και έμεινες να κυνηγάς το μεροκάματο, χωρίς μεγάλες προσδοκίες πια και χωρίς πίστη στην ανατροπή. Απληρωσιές, απολύσεις, μειώσεις αποδοχών και μετά νέες μειώσεις, αυξήσεις ωραρίου, καταπατήσεις αργιών – τα είδες όλα τα τελευταία δέκα χρόνια.
Με σκληρή προσπάθεια έβγαλες μια άκρη: Σταθερή δουλειά, χαμηλός μισθός αλλά στην ώρα του, εργάζεται και η σύντροφός σου, μοιράζεστε τα έξοδα για το σπίτι, καλύτερα που μείνατε εδώ, έχει τουλάχιστον καλό καιρό και ζωντανή νύχτα.
Μετά ήρθε η πανδημία. Πάλι πίσω, πάλι κάτω. Σε αναστολή και οι δύο, 534 ευρώ το μήνα και να λες και ευχαριστώ που κάτι παίρνεις, χωρίς προοπτική, χωρίς τη βεβαιότητα ότι θα έχεις δουλειά την επόμενη μέρα, με την αγωνία ότι θα μπει λουκέτο και θα βρεθείς στο δρόμο, χωρίς διασκέδαση, χωρίς να βλέπεις τους δικούς σου, χωρίς παρέες. Και μέσα σε όλα να σε βλέπουν και σαν πιθανό φορέα του φονικού ιού γιατί είσαι τριαντάρης και συνωστίζεσαι στις πλατείες τα βράδια. Άσε που πήγες και σε πορείες.
Όλο το δάχτυλο σου κούναγαν. Ατομική ευθύνη και ενσυναίσθηση για τους παππούδες σου ζήταγαν να δείξεις. Όλο κάτι σου έλεγαν. Σαν να είσαι ανεύθυνος και ανέμελος. Σαν να έφταιγες εσύ που δεν φτάνουν οι ΜΕΘ και που τα κρούσματα ανέβαιναν μέσα στο πιο παρατεταμένο λοκντάτουν της Ευρώπης.
Τώρα που εμβολιάστηκες από τους πρώτους, σε χειροκροτούν. Η νέα γενιά δείχνει το δρόμο, βάζει τα γυαλιά στους ηλικιωμένους, είναι η ελπίδα μας. Ό,τι να ναι λένε. Σε παινεύουν συνέχεια, σαν να έκανες κάποιο κατόρθωμα, επειδή απλώς αξιοποίησες τη δυνατότητα που σου έδωσαν γιατί οι άλλοι δεν ήθελαν το Astrazeneca.
Πολύ καλά λόγια ακούς. Θα μπορούσες και να τα πάρεις στα σοβαρά, να το πιστέψεις, ότι κάτι μπορεί να γίνει για την άτυχη γενιά σου που πέφτει από κρίση σε κρίση. Αλλά δεν… Το πολύ να μπορέσεις να πας να μαζέψεις ελιές αξιοποιώντας την ευελιξία του ωραρίου που μαγειρεύει ο Χατζηδάκης. Αλλά δεν έχεις ελιές.
Πηγή: tvxs.gr
