Το ρίσκο της Φώφης Γεννηματά
Ο Φρανσουά Μιτεράν έλεγε πως πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ουδέποτε υπήρξε σύμβολο της «ψυχής» του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε όμως το απόλυτο σύμβολο του «αντιΣΥΡΙΖΑ» πολέμου και της κυβερνητικής «συγκατοίκησης» με την ΝΔ. Και σ’ αυτό το πλαίσιο, η απόφαση ρήξης που πήρε η Φώφη Γεννηματά 37 ημέρες πριν από τις εκλογές αποτελεί στρατηγική πολιτική κίνηση, με δυναμική ακόμη και game changer. Είναι μια κίνηση υψηλού ρίσκου, – «η Φώφη πάει για όλα ή τίποτα» ήταν η χαρακτηριστική φράση ενός από τα πιο παλαιά και έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χθες το βράδυ –, είναι όμως και το βήμα που επιχειρεί να καθαρίσει το πολιτικό στίγμα του Κινήματος Αλλαγής σε μια συγκυρία που κρίνεται η ίδια η μελλοντική υπαρξή του.
Ή άλλως, επιλέγοντας το διαζύγιο με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, η Φώφη Γεννηματά δηλώνει την επιστροφή στην κεντροαριστερά, αποδεσμεύει το κόμμα από την πιο βαριά σκιά της κυβερνητικής σύμπραξης με την ΝΔ και επιχειρεί να διεκδικήσει του αντιδεξιούς ψηφοφόρους που είτε δεν πήγαν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές, είτε ψήφισαν με βαριά καρδιά ΣΥΡΙΖΑ. Τον εν λογω στόχο περιέγραφαν πολύ καθαρά χθες το βράδυ πηγές του ΚΙΝΑΛ, λέγοντας ότι «αυτή η απόφαση ανοίγει μια τεράστια πόρτα για όλους τους προοδευτικούς πολίτες που έχουν απογοητευθεί από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για να συνταχθούν με το Κίνημα Αλλαγής στις επόμενες εκλογές». Την ίδια ώρα, δε, η Χαριλάου Τρικούπη διαμήνυε με νόημα πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν εκείνος που έθετε ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεσή για την παραμονή του στο ΚΙΝΑΛ την πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας.
Προφανώς, το εγχείρημα της Φώφης Γεννηματά να φτιάξει, εντός ενός μηνός, νέο δίπολο στην κεντροαριστερά και να μπει σφήνα στον διπολισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ μόνον εύκολο δεν είναι. Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς μπορεί να δοκιμάστηκε στις ευρωεκλογές αλλά το πολιτικό ειδικό βάρος του Αλέξη Τσίπρα στον χώρο παραμένει κυρίαρχο. Και το κενό που άφησε το ΚΙΝΑΛ μετά το 2012 έκαψε ολοσχερώς κομβικές γέφυρες.
Κατά τα στελέχη και τους αναλυτές της ΝΔ επίσης, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ επέλεξε απλώς την ιδανική πολιτική αυτοχειρία: Προεξοφλούν πως οι ψήφοι «επιρροής Βενιζέλου» θα πάνε απ’ ευθείας στην ΝΔ, θα «κλειδώσουν» την αυτοδυναμία, και το Κίνημα Αλλαγής θα διαλυθεί την επόμενη μέρα των εκλογών. Το γεγονός ωστόσο πως ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει απορρίψει προ πολλού κάθε ενδεχόμενο να κατέβει υποψήφιος με σταυρό εγείρει ερωτήματα για το εύρος της επιρροής του. Και η υπερβολικά δραματοποιημένη απόχρωση που έδωσε η πλευρά της ΝΔ στην αποχώρησή του από το ΚΙΝΑΛ , μάλλον μαρτυρά μια αυξημένη αγωνία για τους μετεκλογικούς συσχετισμούς και συμμαχίες.
Σε κάθε περίπτωση, το ΚΙΝΑΛ μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είχε πολλές άλλες επιλογές. Πριν συνθλιβεί το ίδιο στην πόλωση, επιχειρεί παράλληλη πόλωση εντός κεντροαριστεράς. Το εάν θα βγει το ρίσκο ή θα δικαιωθεί η πρόβλεψη της «αυτοχειρίας» θα φανεί στην κάλπη της 7ης Ιουλιου.
Εως τότε το δεδομένο είναι πως ούτε για τον Ευάγγελο Βενιζέλο υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Ο ίδιος δεν έκρυψε ποτέ την επιθυμία του για προσέγγιση με την ΝΔ. Μια προεκλογική σύμπραξη όμως μοιάζει ρίσκο και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη – όχι μόνον λόγω της αντίδρασης του καραμανλικού μπλοκ αλλά και των μελλοντικών παρενεργειών που μπορεί να έχει στο κόμμα το πληθωρικό πολιτικό εκτόπισμα του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Μια δεύτερη εκδοχή που συζητείτο στα πολιτικά γραφεία χθες το απόγευμα είναι η στήριξη Βενιζέλου στην ΝΔ με την προσδοκία μιας υποψηφιότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Και αυτή η προοπτική ωστόσο δείχνει επισφαλής με δεδομένο τον διχαστικό χαρακτήρα που θα είχε μια τέτοια υποψηφιότητα…
Γράφει ο Νικόλ Λειβαδάρη
