Θάνος Μικρούτσικος: Μια πρόβα στο σπίτι του χωρίς εκείνον
Βράδυ Πέμπτης, στο Μετς. Στο σαλόνι του γωνιακού σπιτιού το οποίο στέγαζε, για χρόνια ολόκληρα, τη ζωή, την οικογένεια, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, τα φώτα είναι ανοιχτά. Απ’ τα παράθυρα ακούγεται ο ήχος του πιάνου να παίζει αγαπημένα τραγούδια του και γνώριμες φωνές να τα ερμηνεύουν.
Κάνουν την πρώτη πρόβα για τις δύο παραστάσεις – αφιέρωμα στον σπουδαίο συνθέτη, με τίτλο «Τους προβολείς στήσε», που θα πραγματοποιηθούν στις 15 και 16 Ιουλίου, στο Ηρώδειο. Όλα μοιάζουν τόσο γνώριμα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, κι όμως τίποτα δεν είναι όπως παλιά…!
Στο σαλόνι, δεσπόζει το μεγάλο πιάνο. Στην ίδια θέση, εκεί ακριβώς που το άφησε όταν «έφυγε». Πάνω του σκορπισμένες παρτιτούρες με τις μουσικές του. Γύρω του ο αγαπημένος του Θύμιος Παπαδόπουλος, ο έμπιστος ενορχηστρωτής και φίλος του.
Εκεί κι ο Κώστας Θωμαίδης με τον οποίο μοιράστηκε όλα αυτά τα χρόνια τόσες σημαντικές μουσικές στιγμές. Αλλά κι ο Χρήστος Θηβαίος, που ξανάμπαινε για πρώτη φορά σε αυτό το τόσο αγαπημένο για εκείνον σπίτι από τότε που «έφυγε» ο Θάνος, και η «ανακάλυψή» του, η εξαιρετική Ρίτα Αντωνοπούλου.
Μαζί και δύο νέα μέλη της παρέας, ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Ρένια Λουϊζίδου. Πανταχού παρούσα, φυσικά, η Μαρία, η αγαπημένη του σύντροφος, η οποία έχει μια μοναδική ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους που βρίσκονται στο σπίτι της να νιώθουν όμορφα, οικεία.
Στα μάτια όλων υπάρχει μια σκιά θλίψης και συγκίνησης και βαθιάς νοσταλγίας για τον αρχηγό τους, τον καπετάνιο που οδηγούσε επί χρόνια το μουσικό καράβι τους και δεν είναι πια εκεί μαζί τους. Λείπει η πληθωρική παρουσία του, λείπει το δυνατό γέλιο του, τα χέρια του που έδιναν πάντα το ρυθμό, το παθιασμένο βλέμμα του που τους κατεύθυνε, με φλογερά νεύματα, στο σωστό δρόμο.
Όταν όμως στην άδεια θέση του πιάνου κάθεται η κόρη του, η Αλεξάνδρα κι αρχίζει να παίζει το «Άννα μην κλαις», σιγά – σιγά, η βαθιά συγκίνηση δίνει τη θέση της στην ελπίδα, αυτήν που με τόσο πάθος περιφρουρούσε ο Θάνος Μικρούτσικος σε όλη του τη ζωή. Λίγο αργότερα στην ίδια θέση κάθεται ο μικρό του, ο Στέργιος. Και τα χαμόγελα φωτίζουν και πάλι τα πρόσωπα και τα τραγούδια αρχίζουν ξανά να ρέουν σαν ορμητικό ποτάμι όπως ακριβώς ήταν και ο δημιουργός τους. Κι ήταν λες και τους φώναζε από κάπου μακριά: «…μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι»!
Η Ρίτα Αντωνοπούλου με την Ρένια Λουϊζίδου και τον Χρήστο ΘηβαίοΌταν λοιπόν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες «γεννιέται» μια συναυλία είναι σαν κι αυτές της παραπάνω περιγραφής, κι η αγάπη, ο θαυμασμός και η επιθυμία για δόσιμο είναι τόσο μεγάλα, μόνο θετική έκβαση μπορεί να έχει. Γιατί όταν τα καλά τραγούδια συνδυάζονται με το ειλικρινές συναίσθημα πυροδοτούν, αυτόματα, την ικανοποίηση και την γλυκιά συγκίνηση.
protothema.gr
