Συγκινεί ο Στέφανος Δημουλάς μιλώντας για τη διαφορετικότητα: «Μεγάλωσα σε μία κοινωνία που μου έλεγε ότι είμαι λάθος»
Ο γνωστός χορευτής μίλησε για τον αγώνα του να αποδεχτεί τον εαυτό του, το bullying που βίωσε στο παρελθόν, την καριέρα του στο Λονδίνο, αλλά και την σχέση του με τον πατέρα του – «Λύγισε» στον αέρα η Νάνσυ Ζαμπέτογλου.
Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε ο Στέφανος Δημουλάς και εξήγησε ότι στο παρελθόν ένιωθε πολύ συχνά άσχημα για την φύση του.
Ο γνωστός χορευτής κάθισε στον καναπέ του «Στούντιο 4» και ανοίχτηκε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο σχετικά με το παρελθόν του, την καριέρα του, αλλά και τα στερεότυπα που επικρατούν, κάνοντας τους παρουσιαστές να λυγίσουν.
«Μεγάλωσα σε μία κοινωνία που μου έλεγε ότι κάτι κάνεις λάθος. Κάνεις λάθος που δεν επιλέγεις τα παιχνίδια, που παίζουν οι άλλοι, λάθος που δεν επιλέγεις το τάδε επάγγελμα, όλα λάθος. Όλο αυτό μου δημιούργησε την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει σωστά στον οργανισμό μου, την φύση μου, την κλίση μου, αλλά τελικά, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω κάνει εγώ κάτι λάθος», είπε χαρακτηριστικά.
Ύστερα συμπλήρωσε πως μόνο όταν ενηλικιώθηκε κατάλαβε ότι δεν αποτελεί πρόβλημα, ούτε και είναι διαφορετικός. Απλά, ο κόσμος δυσκολευόταν να είναι «ανοιχτός».
«Άκουγα διάφορα από συμμαθητές μου, από γονείς των συμμαθητών μου, αλλά έπειτα ενηλικιώθηκα. Κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν γίνεται πιο διαφορετικός, αλλά πιο ανοιχτός», δήλωσε.
Αναφέρθηκε μάλιστα, στη ζωή του στο Λονδίνο και εξήγησε πως εκεί έμαθε ουσιαστικά να είναι «επαγγελματίας».
«Φεύγω από την Ελλάδα για το Λονδίνο και δεν έχω απωθημένο, δεν θέλω να έχω απωθημένα στη ζωή μου. Το Λονδίνο με έμαθε να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως επαγγελματία. Η αυτοαποδοχή δεν ήρθε από τη μία μέρα στην άλλη. Ο κόσμος με έκανε να αισθάνομαι περίεργα τόσο με τα βλέμματα που μου έριχνε, όσο και με τα λόγια του», εξήγησε.
Όπως ανέφερε στη συνέχεια, έχει αντιμετωπίσει πολλά ρατσιστικά περιστατικά στη ζωή του. «Να περπατάς στον δρόμο και να ακούς φράσεις που καταλήγουν σε βρισιές. Το μπούλινγκ όλοι το βιώνουμε, ακόμα και σαν μικρό παιδί το ένιωσα. Έλεγαν στον πατέρα μου «θα στείλεις τον γιο σου στο Λονδίνο και δεν θα ξέρεις πώς θα γυρίσει» κι εκείνος απαντούσε: «Ας γυρίσει όπως θέλει, εγώ θα τον αγαπώ»».
