Στόχος Μητσοτάκη να μην ξαναγίνουν απεργίες – Τι νέα «λουριά» βάζει ο νέος νόμος
Το πνεύμα Λάσκαρη για κατάργηση της …πάλης των τάξεων επανέρχεται στην κυβέρνηση , που ρέπει πλέον ανοιχτά στον Θατσερισμό!
Οι κινητοποιήσεις, η απεργία και τα συνδικάτα, ακόμα και στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα, αποτελούν βασικό αντίπαλο της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Μόνο τυχαία δεν είναι τυχαίο η επιμονή της κυβέρνησης -με ανεξήγητη εδώ τη συνδρομή του ΚΙΝΑΛ – να δημιουργήσει νέο νόμο για τις διαδηλώσεις, η ίδρυση Πανεπιστημιακής Αστυνομίας για τα ΑΕΙ, η προσπάθεια επαναφοράς του φακελώματος, η συμπεριφορά της αστυνομίας ιδίως με τα νέα σώματα που δημιουργήθηκαν τουλάχιστον έως τα όσα έγιναν στη Νέα Σμύρνη κοκ.
Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, εκτιμώντας προφανώς ότι οι διατάξεις του θα συναντήσουν νέες αντιδράσεις όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται στην πράξη, αλλά και ότι η νέα οικονομική πολιτική θα διαμορφώσει ομάδες διαμαρτυρόμενων πολιτών, δίνει επιπλέον –και ιδιαίτερα επιθετικά- όπλα στην εργοδοσία να αντιμετωπίσει τις όποιες διεκδικήσεις ξεδιπλωθούν στην πορεία του χρόνου, ενώ δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την προκήρυξη μιας απεργίας στο μέλλον.
Το θεσμικό πλαίσιο για την απεργία είναι ήδη ασφυκτικό, με σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων, ιδίως την περίοδο των μνημονίων.
Οι κινητοποιήσεις εναντίον των πλειστηριασμών, για παράδειγμα, έχουν μετατραπεί σε «ιδιώνυμο αδίκημα», η κήρυξη μιας απεργίας με αυξημένη απαρτία, ο νόμος για περιορισμό των διαδηλώσεων, δημιουργούν ήδη ένα πολύ δυσμενές πλαίσιο για την προκήρυξη απεργιών. Προφανώς, όμως, αυτό δεν φτάνει, προκειμένου να εξασφαλιστεί η υλοποίηση των όσων προβλέπει το νομοσχέδιο, ενώ προφανώς υπάρχουν και δεσμεύσεις απέναντι σε μεγαλοεπιχειρηματίες ότι εν θα υπάρξουν κινητοποιήσεις και απεργίες, αλλά ένα ήρεμο εργασιακό κλίμα.
Στο πλαίσιο αυτό το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, που το βράδυ απόψε θα είναι νόμος του κράτους, θεσπίζει νέες περιοριστικές διατάξεις για την απεργία, που βάλλουν ευθέως εναντίον των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Μεταξύ άλλων:
– « Ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία 33% σε κλάδους κοινής ωφέλειας κατά τη διάρκεια της απεργίας». Το ποσοστό αυτό σημαίνει ότι ο ένας στους δυο εργαζόμενους θα πρέπει να δουλεύει, καθώς δεν μπορεί πχ να κινείται το ένα τρίτο των συρμών του μετρό χωρίς να υπάρχουν ταμεία, ελεγκτές, τεχνικοί και πολλές άλλες ειδικότητες. Ούτως ή άλλως απεργία με το ένα τρίτο στη δουλειά παύει να είναι απεργία.
– Απαγορεύεται ουσιαστικά η περιφρούρηση της απεργίας, καθώς ακόμα και για άσκηση «ψυχολογικής βίας» (ποιος θα το κρίνει άραγε αυτό;) η απεργία θα κηρύσσεται αυτομάτως παράνομη! Οι δε συνδικαλιστές θα πληρώνουν τυχόν «παρανομίες» με την προσωπική τους περιουσία.
– Οι συνδικαλιστές απολύονται ακόμα και με μια ανυπόστατη μήνυση! Ενώ δεν επαναπροσλαμβάνεται ακόμα και αν δικαιωθεί δικαστικά, καθώς προβλέπεται να λαμβάνει μια μικρή αποζημίωση επιπλέον!
– Η απόλυση συνδικαλιστή προβλέπεται πλέον «για σπουδαίο λόγο»!
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και πολλά ακόμα, καθώς στην πρώτη απεργία που θα προκηρυχθεί, με τα περισσότερα συνδικάτα μάλιστα να είναι αδύναμα, θα ζήσουμε πράγματα που τα τελευταία χρόνια τα έχουμε ξεχάσει. Η κίνηση Κεραμέως με την προσφυγή στην κυβέρνηση Για μια απεργία που δεν υπήρχε (η ΟΛΜΕ είχε αποφασίσει να μην συμμετάσχει και ζητούσε εξαίρεση και από την ΑΔΕΔΥ, ώστε να κλείσουν όλες οι πιθανότητες ένα μέλος της να μην προσέλθει στις πανελλαδικές), δείχνει τις προθέσεις της κυβέρνησης, όπως και η στοχοποίηση συνδικαλισμού και συνδικαλιστών από τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης.
Την Τρίτη, πάντως, ο υπουργός Εργασίας (που κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως υπουργός Εργοδοσίας), προέβη στην εξής δήλωση:
«Σε αντίθεση με τα εργατοπατερικά κόμματα της Αριστεράς, εμείς πιστεύουμε ότι τα συνδικάτα υπάρχουν για να υπηρετούν τους εργαζόμενους. Κι όχι οι εργαζόμενοι τα συνδικάτα!
Γι’ αυτό με το νομοσχέδιο για την Προστασία της Εργασίας μπαίνουν νέοι ευρωπαϊκοί κανόνες για τον συνδικαλισμό: Ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία 33% σε κλάδους κοινής ωφέλειας κατά τη διάρκεια της απεργίας. Σεβασμός των αποφάσεων της Δικαιοσύνης όταν κρίνει τις απεργίες παράνομες. Αστική ευθύνη για όσους συνδικαλιστές παρανομούν κατά τη διάρκεια των απεργιών. Διαφάνεια στα συνδικάτα με εγγραφή σε ηλεκτρονικό μητρώο. Υποχρεωτικό το σύστημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για κήρυξη απεργίας. Τέλος στη χρηματοδότηση συνδικαλιστικών οργανώσεων από κόμματα και εργοδότες.
Προστασία αλλά όχι ασυδοσία στον συνδικαλισμό!»
Έστω και βαφτίζοντας το κρέας ψάρι ο υπουργός Εργασίας τα λέει όλα. Και κυρίως επιβεβαιώνει πως το πνεύμα Λάσκαρη για κατάργηση της …πάλης των τάξεων επανέρχεται στο υπουργείο Εργασίας, που ρέπει πλέον ανοιχτά στον Θατσερισμό!
Γράφει ο Βασίλης Σκουρής
