Σκέψεις για τις διαδηλώσεις
Μέλημα της κυβέρνησης και μεγάλο της στοίχημα είναι να μην περιθωριοποιηθεί μια γενιά. Να μη γενικευθούν τα λουκέτα και η ανεργία. Να προλάβει την κρίση. Ας το ξανασκεφτεί.
Ορισμένες απλές σκέψεις με αφορμή το νέο περιοριστικό πλαίσιο για τις διαδηλώσεις και τις συναθροίσεις που έχει φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή.
Αρχικά, θα ρωτούσε κάποιος, πώς είναι δυνατόν να έχει ανάγκη μια κοινωνία έναν τέτοιο περιορισμό, από τη στιγμή που οι ίδιοι οι κυβερνώντες και οι δημοσιολόγοι του ίδιου πολιτικού χώρου λένε πως δεν υπάρχει πια κίνημα, κουλτούρα διεκδίκησης, μαζικές αμφισβητήσεις. Μα αν δεν υπάρχει και έχει απαξιωθεί, ποιος ο λόγος να περιοριστεί το πλαίσιο;
Θα πει κάποιος πως αυτό γίνεται ή τροποποιείται επειδή συχνά ολιγάριθμες ομάδες πολιτών – διαδηλωτών θέτουν σε ταλαιπωρία την εύρυθμη λειτουργία των πόλεων. Θα είχε ενδιαφέρον αυτό να το πει κάποιος σε όλους αυτούς που σήμερα με το αμάξι τους αναγκάζονται εγκαρσίως να διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας πλάι στον Μεγάλο Περίπτατο. Θα είχε ενδιαφέρον να ρωτήσει επίσης κάποιος πόσο ταλαιπωρούνται οι πολίτες, κατά την επίσκεψη ηγετών ξένων κρατών, μαραθωνίων και άλλων events.
Μια δεύτερη σκέψη έχει να κάνει με τη λεγόμενη πρόληψη της βίας ή της ριζοσπαστικοποίησης που προβλέπει το νέο πλαίσιο («Διεύθυνσης Πρόληψης της Βίας», άρθρο 19). Θα είχε ενδιαφέρον ο ιθύνων νους του νέου νομοσχεδίου να μας πει πώς ακριβώς προβλέπεται η ριζοσπαστικοποίηση ενός πολίτη ή πώς αποτρέπεται μια δυναμική κοινωνική μηχανική.
Επίσης αυτού του είδους η πρόληψη περιλαμβάνει όλα τα ιδεολογικά πρόσημα του ριζοσπαστισμού; Για παράδειγμα οι διαδηλώσεις κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, ετεροχρονισμένα είναι παράνομες; Ή απλώς όλο αυτό έρχεται με σκοπό να προλάβει διεκδικήσεις και κινήματα εργαζομένων ή ανέργων;
Ακουγεται δε, πως η αποκατάσταση της κανονικότητας είναι ένας εκ των στόχων των κυβερνώντων. Ποιας ακριβώς; Γιατί υπάρχουν συμπολίτες μας που σήμερα έχουν ως κανονικότητα την ανεργία ή την ημιαπασχόλησή τους.
Χωρίς δηλαδή να έχει εξασφαλιστεί μια μίνιμουμ κοινωνική συνοχή, και χωρίς να υπάρχει ένα σχέδιο απασχόλησης και αξιοπρεπούς διαβίωσης, μιλάμε για κανονικότητα και καθημερινότητα λες και αυτή αφορά κάποιους άλλους.
Μια ακόμη σκέψη: σε ποιο timing ήλθε η πρόταση νόμου; Σε μια στιγμή που η χώρα επιχειρεί να ξανασταθεί στα πόδια της παράλληλα με την πανδημική κρίση και ενόψει ενός νέου υφεσιακού κύματος. Προβλέπει κάτι η κυβέρνηση και δεν θέλει διαδηλώσεις; Γιατί διαδηλώσεις γενικά δεν θέλει ενώ το αριθμητικό είναι απλώς η πρόφαση.
Βλέπει μπροστά; Η νέα κρίση θα πυροδοτήσει αντιδράσεις που εκ προοιμίου θέλει να ανασχέσει; Μα η χώρα έχει κάνει restart σε φόντο θηραϊκού ηλιοβασιλέματος, από μέρα σε μέρα αναμένουμε νέα γαλλογερμανική βοήθεια, οι δουλειές ανοίγουν; Ετσι δεν λένε; Ποιος θα αντισταθεί στη νέα ανάταξη της χώρας;
Μια τελευταία σκέψη. Οι Ελληνες είναι σήμερα εξαιρετικά ταλαιπωρημένοι και επισφαλείς. Το φάσμα της ανεργίας ή της φτωχοποίησης είναι προ των πυλών. Μια νέα μεταμνημονιακή γενιά ετοιμάζεται να μπει στο τούνελ μιας νέας ύφεσης. Οι διαδηλώσεις ιστορικά, τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, οι μαζικοί φορείς είναι κύτταρα Δημοκρατίας.
Οι απαγορεύσεις διαδηλώσεων, έχουν πικρό παρελθόν. Τη δολοφονία Κουμή και Κανελλοπούλου (1980), την άγρια καταστολή, την τροφοδότηση της βίας. Το τελευταίο που θέλει η χώρα είναι ένα τέτοιο πλαίσιο που θα αναζωπυρώσει άλλες αντιδράσεις.
Μέλημα της κυβέρνησης και μεγάλο της στοίχημα είναι να μην περιθωριοποιηθεί μια γενιά. Να μη γενικευθούν τα λουκέτα και η ανεργία. Να προλάβει την κρίση. Ας το ξανασκεφτεί.
Γράφει ο Δημήτρης Ν. Μανιάτης
