Σήφης Βαλυράκης: Αγαπημένοι του άνθρωποι μιλάνε για τον δικό τους Σήφη

Οι αναμνήσεις τους πολλές, αλλά οι κουβέντες βγαίνουν δύσκολα. Πολλά χρόνια δίπλα του, φίλοι καρδιακοί, δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι έφυγε και μάλιστα τόσο άδικα.

Φίλος, κουμπάρος και ζευγάρι στο ψαροτούφεκο που τόσο αγαπούσαν ο Γιώργος Σπύρου, σκέφτεται πολύ πριν απαντήσει για τον Σήφη. Ζυγίζει τις λέξεις, δεν μπορεί όμως να κρύψει το θυμό του. Μιλάει για τον Σήφη Βαλυράκη σαν να είναι ακόμα εδώ.

Τον Σήφη τον γνώρισα γύρω στο 1995 από ένα κοινό μας φίλο από την Ερέτρια, τον Κύριλλο τον Σινιόρη. Εγώ τότε ήμουν νέος δικηγόρος και εμπλεκόμουν με την τοπική αυτοδιοίκηση στην γενέτειρά μου την Αυλίδα, όντας πολιτικοποιημένος από τα μαθητικά μου χρόνια και τότε αυτοπροσδιοριζόμενος ως ανένταχτος κεντροαριστερός πατριώτης. Οπότε καταλαβαίνει κανείς πόσο τιμητική ήταν για μένα η φιλία με μια τόσο εμβληματική προσωπικότητα του δημοκρατικού και πατριωτικού χώρου όπως ήταν ο Σήφης.

Η αφορμή για την γνωριμία μας όμως δεν ήταν η πολιτική, αλλά κυρίως η κοινή μας αγάπη για το ψαροντούφεκο. Θα ‘λεγα ότι μάλλον από κει ξεκίνησε η σχέση μας, αλλά επειδή συνέτρεχαν κι άλλες συγκλίσεις ωρίμασε και κατέληξε σε μία σταθερή και αδιατάρακτη μέχρι τώρα φιλία.

«Συνήθως ψαρεύαμε γύρω από την Ερέτρια και τη Χαλκίδα. Ο Σήφης δεν είχε το χρόνο για μονοήμερες αποδράσεις σε άλλα μέρη της Ευβοίας. Όμως επειδή κάναμε πολλές φορές διακοπές μαζί με τις συντρόφους μας, την δική μου την Έφη και την αχώριστη Μίνα του, φέρνοντας πάντα μαζί και τα ψαροντούφεκα, καταλήξαμε να έχουμε ψαρέψει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Από την Κρήτη μέχρι την Κέρκυρα και τις Κυκλάδες.

Από τα ψαρέματά μας, κάτι που έχει μείνει στη μνήμη μου είναι το εξής: Είμαστε στην Κέρκυρα εγώ με την Έφη σε μήνα του μέλιτος και λίγες μέρες απο αυτές, μας κάνουν παρέα και ο Σήφης με τη Μίνα αφού προηγουμένως μας είχαν παντρέψει στη Χαλκίδα. Μια μέρα λοιπόν έχουμε νοικιάσει ένα βαρκάκι της συμφοράς για να πάμε με τον Σήφη σε ένα μεσοπέλαγο ύφαλο στη βόρεια Κέρκυρα για ψαροντούφεκο. Έχουμε πιάσει μια ωραία συναγρίδα, τρίκιλη, ένα μαγιάτικο και κάτι λιανά. Είπαμε είναι αρκετά. Φρεσκάριζε γερά και ένας δυτικός άνεμος και είχε ήδη κάμποσο κύμα.

Κοιτάμε για να δούμε πού είναι η βάρκα και βλέπουμε ότι έχει ξεσύρει η άγκυρα και η βάρκα τραβάει για Αλβανία. Ήταν ήδη περίπου τριακόσια μέτρα μακριά και εμείς περίπου δύο μίλια από την ακτή. Δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα. Έπρεπε να την κυνηγήσουμε και να την προλάβουμε.

Παρατήσαμε λοιπόν τα ψάρια και τα πράγματα πάνω στον πλωτήρα και με τα βατραχοπέδιλα, με πάσα δύναμη, κολυμπήσαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν, γιατί τρέχαμε εμείς, αλλά έτρεχε και η βάρκα με σύμμαχο τον καιρό προς Αλβανία. Τελικά μετά από αρκετή ώρα και κατάκοποι πλέον, καταφέραμε να την φτάσουμε λίγο πριν εισέλθουμε στα χωρικά ύδατα της γείτονος.

Κάτι που έχει σημασία σε σχέση με αυτό το περιστατικό, είναι ότι ο Σήφης, τότε μόνο και εξαφορμής αυτού του περιστατικού, μας μίλησε για την επι χούντας δραπέτευσή του από τις φυλακές της Κέρκυρας, την διαβίωσή του στα βουνά της, καταδιωκόμενος για αρκετές μέρες απο τις δυνάμεις του καθεστώτος και τελικά την απόφασή του να περάσει κολυμπώντας στην Αλβανία.

Όσο κυνηγούσαμε τη βάρκα, στη μνήμη του ξαναπέρναγαν αυτές οι στιγμές που έζησε στο ίδιο μέρος πριν από 25 χρόνια. Ήταν πολύ σεμνός και δεν του άρεσε ποτέ να μιλάει για τα κατορθώματά του και για τους αγώνες του στο παρελθόν. Αυτά μόνο με το τσιγκέλι του τα έβγαζες. Και αυτό με έκανε να τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο.

Άλλη μιά φορά, το 2010, είχε έρθει επίσκεψη στο σπίτι μου. Όμως ο τρόπος που μου μίλησε στο τηλέφωνο όταν είπε ότι θα έρθει να με δει, μου είχε δημιουργήσει μια υποψία ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη επίσκεψη. Χωρίς πολλές περιστροφές λοιπόν μου ανακοινώνει: «κουμπάρε επιστρατεύεσαι».

«Τι έγινε έχουμε πόλεμο;» Απάντησα εγώ περιμένοντας να δω πού το πάει.

«Έχουμε πόλεμο», μου είπε, «με τη Siemens»

Να μην τα πολυλογώ επιστρατεύτηκα για ένα χρόνο περίπου δίπλα στο Σήφη και πηγαινοερχόμουν καθημερινά Αθήνα – Χαλκίδα στα πλαίσια μιας άτυπης δομής στήριξης της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο Siemens στην οποία αυτός προήδρευε.

Θα μου πείτε, μα δεν έχει Βουλή δικηγόρους ή άλλους επιστήμονες για να υποστηρίξουν τις διάφορες επιτροπές της και πρέπει οι πρόεδροι να καταφεύγουν στον εθελοντισμό;

Δυστυχώς παρά το πολυάριθμο επιστημονικό της δυναμικό, δεν έχει πρόθυμους επιστημονικούς συνεργάτες, με αποτέλεσμα τόσο ο πρόεδρος όσο και τα κόμματα να χρησιμοποιούν εθελοντές για να κάνουν τη δουλειά

Εκεί λοιπόν γνώρισα από κοντά και επί τω έργω τον ακάματο στρατιώτη Σήφη Βαλυράκη που καμιά αντιξοότητα δεν μπορεί να τον εκτρέψει από το στόχο του. Πράγματι αυτή η εξεταστική επιτροπή αναγνωρίζεται από όλους ότι έφερε αποτελέσματα και μάλιστα χωρίς να κάνει διακρίσεις ή συμψηφισμούς μεταξύ ημετέρων κι αλλοτρίων ως προς τους εμπλεκόμενους στο σκάνδαλο αυτό.

Σίγουρα για το πολιτικό μέγεθος του Σηφη υπάρχουν πολλοί άλλοι για να μιλήσουν. Εγώ εκείνο το οποίο μπορώ να πω, είναι ότι συμμερίστηκα απόλυτα την προσπάθεια του για διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής στο ζήτημα της λειτουργικής, οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, ως sine qua non προϋπόθεσης της προοπτικής επιβίωσής της, αλλά και θα προσθέσω με έμφαση ότι κανέναν άλλον πολιτικό δεν θα εμπιστευόμουν, τουλάχιστον σε αυτόν το βαθμό, ότι θα πάλευε μέχρι τέλους και με όλες του τις δυνάμεις για αυτό το σκοπό.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Σήφης δεν θα απογοήτευε και δεν θα πρόδιδε ποτέ αυτούς που θα συστρατεύονταν μαζί του σε αυτή την προσπάθεια.

Όσο η ελληνική πολιτεία δεν έχει ακόμη εντοπίσει τους δράστες της άνανδρης δολοφονίας του, που έγινε τετρακόσια μέτρα από την ακτή, μια ηλιόλουστη Κυριακή, στην πιο πολυσύχναστη παραλία της Ερετριας, αδυνατώ να βιώσω το αίσθημα της απώλειας.

Νοιώθω ότι είναι ακόμη εκεί, ζωντανός και υποβάλλει σε τεστ αποτελεσματικότητας και επάρκειας τους θεσμούς της χώρας μας……

Ξάδελφος, φίλος και πάντα διπλα του όταν ήταν στην Κρήτη, ο Στρατής Βαλυράκης από τα Ασκύφου Σφακίων, έχει μια ζωή αναμνήσεις με τον Σήφη. Απο το 1973 μέχρι το περασμένο καλοκαίρι που πήγαν με τη Μίνα λίγες μέρες στο ορεινό χωριό των Σφακίων. Εκεί που ήταν το ησυχαστήριο του.

Από το 1973 είμαστε μαζί με τον Σήφη. Μετά την αντίσταση, την δικτατορία, το ΠΑΚ, τότε που ερχόταν ο Ανδρέας (Παπανδρέου) μόνο ο Σήφης κανόνιζε την ασφάλειά του. Είχαμε μαζευτεί 4-5 άτομα, ούτε αμάξι δεν είχαμε καλά – καλά και είχαμε δημιουργήσει μία ασφάλεια. Για 4 χρόνια τον συνοδεύαμε εμείς παντού, όπου πήγαινε, στο Ηράκλειο, στην Ελούντα, στη Μεσαρά

Ο Σήφης ήταν τα πάντα. Ήταν άνθρωπος. Για τον συνάδελφό του, για τον φίλο του, για τον συγγενή του, για τον συνάνθρωπό του. Πονούσε για όλα, φρόντιζε για όλα. Ήταν καθαρός στην κουβέντα του, δεν μπορούσε να θίξει κανέναν, δεν μπορούσε να προσβάλει. Πάντα με τον καλύτερο τρόπο θα μιλούσε σε όλους. Ήταν ένας άνθρωπος μοναδικός.

Αγαπούσε την Ελλάδα. Ήταν Έλληνας. Ένα σπίτι λίρες να είχε η Ελλάδα και δεν είχε να φάει δεν ακούμπαγε. Ήταν υπουργός και δεν είχαμε χαρτί και μολύβι στο γραφείο.

Το καλοκαίρι τον είχα δει τελευταία φορά στα Σφακιά, στο σκοπευτήριο που έχουμε στα Ασκύφου. Ήταν ησυχαστήριο για εκείνον. Είχε έρθει με την Μίνα και κάθισαν 5 – 6 μέρες. Του άρεσε το βουνό, την αγαπούσε τη θάλασσα – αυτή τον έφαγε και όλας – άλλα το βουνό πάντα το προτιμούσε. Περπατούσε πολύ…

Γάμους βαφτίσια, παντού μαζί πηγαίναμε, είχε πολλές κουμπαριές…

Όταν ερχόταν εδώ ήθελε αμέσως να πάει στη θάλασσα, να δει τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς του… Έκανε και ψαροντούφεκο, έπιανε ψάρια μας τα έδειχνε, καμάρωνε και τα τρώγαμε μετά όλοι μαζί σε παρέα

Του άρεσε η τσικουδιά, έπινε στη παρέα. Είχαμε κάνει πάρα πολλές περιοδείες μαζί σε όλα τα χωριά και πάντα είχε διάθεση να ακούσει, είχε και φοβερό θυμητικό. Θυμόταν όσους γνώριζε με το όνομα του και θυμόταν που τον είδε τελευταία φορά, τα πάντα. Ο Σήφης είχε βοηθήσει πάρα πολύ κόσμο. Εντάξει, κάποιοι το αναγνωρίζουν, κάποιοι άλλοι όχι..

Ο ένας αδερφός του Σήφη, ο Γιώργος, είχε φύγει πολύ νωρίς από τη ζωή, στα 45 του από καρκίνο. Στο 40ημερο μνημόσυνο του Γιώργου λοιπόν, είχαν κατέβει για το μνημόσυνο αρκετοί υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, πολύ γνωστά ονόματα, ανάμεσά τους και ο Πεπονής. Είχα πάει να τους πάρω από το αεροδρόμιο με ένα BMW 2.500 κυβικά που είχα τότε. Στη διαδρομή μου λέει ο Πεπονής, ωραίο αμάξι. Ναι του λέω αλλά θα το πουλήσω γιατί δεν μπορώ να πληρώσω τα τεκμήρια. Κακώς που βάλαμε τα τεκμήρια για τα καλά αυτοκίνητα» είπε χαριτολογόντας. O Πεπονής ερχόταν συχνά στα Ασκύφου, του άρεσε πολύ. Θυμάμαι μία φορά που είχε κατέβει, ήταν και ο Παπούλιας και είχαμε πάει στα εγκαίνια μιας εκκλησίας. Εκεί παίζανε τότε με διάφορα όπλα, ήταν της μόδας. Φοβόταν ο Πεπονής. Έπαιζε και ο Σήφης…  Ερχόταν στο σκοπευτήριο… Μέχρι και το καλοκαίρι παίζαμε στο σκοπευτήριο.

Μιλάω με την γυναίκα του, τη Μίνα. Της έχει στοιχήσει πολύ, ήταν πολύ αγαπημένοι. Ψύχραιμη είναι, τουλάχιστον έτσι φαίνεται.

Όσον αφορά την υπόθεση, έχουν ειπωθεί κάποια πράγματα που ο Σήφης δεν θα έλεγε ποτέ… Θα μπορούσε ο Σήφης όπως είπε κάποιος, όταν λογομάχησαν και είπαν θα φωναξουν το λιμενικο να πει εκείνη την κουβέντα; δεν θα την έλεγε ούτε μία στο εκατομμύριο… Όλοι βαλτοί ήταν αυτοί.  Θέλουμε όλοι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση και να βρεθούν οι ένοχοι»

Είναι ο δικός τους Σήφης. Ο άνθρωπος πίσω από τον πολιτικό. Ο λεβέντης Κρητικός που έβγαινε στο βουνό με το ιδιο πάθος που έκανε ψαροτούφεκο. Είναι ο φίλος τους που έφυγε τόσο άδικα, στον αγαπημένο του ψαρότοπο. Το νησί των ονείρων.

Είναι οι φίλοι του που ζητάνε δικαίωση. Το χρωστάνε άλλωστε στη μνήμη του.

zarpanews.gr – Ευτυχία Πενταράκη