Πυκνώνουν τα σημάδια από την αγορά για την έλλειψη (εξειδικευμένων) εργατικών χεριών

Πυκνώνουν τα σημάδια από την αγορά για την έλλειψη (εξειδικευμένων) εργατικών χεριών.

Το «πρόβλημα» ξεκίνησε από τις αρχές καλοκαιριού όταν τα ξενοδοχεία και τα μπαρ δεν έβρισκαν μετρ και σερβιτόρους κύρους, να ξέρουν μία ξένη γλώσσα, να μπορούν να καθαρίσουν ένα ψάρι… Και το όλα θέμα συνεχίζεται καθώς μπαίνουμε στον χειμώνα.

Την ίδια στιγμή οι πρώτες ύλες πήγαν στα ύψη, τα καύσιμα απογειώθηκαν, αλλά παρά τούτα οι επιχειρήσεις προμηθεύονται τα αναγκαία για την παραγωγή, ασφαλώς έχουν σύνδεση ρεύματος…

Φυσικά, το όποιο κόστος μετακυλίεται στον καταναλωτή. Ο οποίος, εκ των πραγμάτων, στριμώχνεται καθώς συμπιέζεται σε επίπεδα φτώχειας το διαθέσιμο εισόδημά του. Κατά συνέπεια αναγκάζεται να κόψει και από τα αναγκαία (είδη πρώτης ανάγκης).

Ελαστική δαπάνη

Το γίνεται όμως και οι επιχειρήσεις αποδέχονται τις ανατίμησης στις πρώτες ύλες ή τα καύσιμα και την ενεργεία (σ.σ. μην μπορώντας να κάνουν διαφορετικά) και δε δείχνουν την ίδια συμπεριφορά απέναντι στην αγορά εργασίας; Να αυξήσουν δηλαδή τις αμοιβές του προσωπικού προκειμένου να προσελκύσουν τους κατάλληλους (και εξειδικευμένους) εργαζόμενους; Πιθανότατα γιατί μπορούν και κάνουν διαφορετικά, ή φοβούνται τις μακροπρόθεσμες «συνέπειες»…

1.Η αγορά εργασία έχει «στεγνώσει» από κατάλληλες ειδικότητες λόγω παρατεταμένης κρίσης και μαζικής μετανάστευσης των «καλύτερων μυαλών» (brain drain). Μηχανικοί, Προγραμματιστές, Βιολόγοι, Γιατροί κ.α. βγάζουν το ψωμί τους στην Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ολλανδία. Την ίδια στιγμή το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν προσαρμόστηκε σε νέες ειδικότητες και στην τεχνική εκπαίδευση, εκτός ίσως από τις οριζόντιες «ανωτατοποιήσεις» σε ΑΕΙ όλων των ΤΕΙ…

2.Για πάνω από δέκα χρόνια οι επιχειρήσεις στηρίχτηκαν στην φθηνή εργατική δύναμη για να αντιμετωπίσουν την κρίση πωλήσεων, βελτίωσαν κατά τι τις εξαγωγές στηριζόμενες στις φθηνές προμήθευε (αποπληθωρισμός), αλλά δεν προχώρησαν σε εκσυγχρονισμούς, νέες επενδύσεις, αυτοματισμούς και σχέδια τόνωσης της παραγωγικότητας.

Κρατική διατίμηση

3. Οι μισθοί στην Ελλάδα διαμορφώνονται σχεδόν αποκλειστικά από το κράτος, καθώς λόγω μικρού μεγέθους των επιχειρήσεων (το 99,5% αυτόν απασχολεί προσωπικό κάτω των 9 ατόμων), δεν υπάρχουν κλαδικές συμβάσεις ή επιχειρησιακές συμφωνίες όπως συμβαίνει την Γερμανία, την Γαλιά κ.α. για να απαιτήσουν την βελτίωση των όρων αμοιβής. Από την άλλη ολόκληροι κλάδοι βιώνουν κρίση στοιχειώδους απασχόλησης.

Θα μπορούσε, για παραδείγματα, η ομοσπονδία των τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ) που έφερε το 5νθήμερο στην Ελλάδα πριν 42 χρόνια, να διεκδικήσει σήμερα αυξήσεις; Το κράτος από την άλλη, για επτά χρόνια (2012-18) είχε καθηλώσει τις βασικές αμοιβές (εισαγωγικό μισθό) στα επίπεδο των 586 € μεικτά.

Και πλέον, όταν ο βασικό μισθός έφτασε στα 650 € μεικτά (αφορά σχεδόν το 1/3 των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα), πάνω από 650.000 αμείβονται με λιγότερα από 400 € μεικτά (μερική απασχόληση, διαλείπουσα εργασία….) Ακριβώς τα μικρά μεγέθη των ελληνικών (μικρομεσαίων) επιχειρήσεων δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη ενός κινήματος διεκδίκησης καλύτερων αμοιβών, περισσότερων ευκαιριών.

4.Κατά συνέπεια, τα πάντα εξαρτώνται από την «κρατική διατίμηση» της εργατικής δύναμης. Ακόμη και τώρα που ο πληθωρισμός άρχισε να καλπάζει, τώρα που η ακρίβεια κατατρώει το διαθέσιμο εισόδημα, την στιγμή που οι εργαζόμενοι δεν βγαίνουν ούτε για το Σούπερ Μάρκετ (πόσο μάλιστα για το ενοίκιο και τη θέρμανση). Τούτην την στιγμή η κυβέρνηση ανακοίνωσε «αύξηση» 2%! Αλλά, από τον επόμενο χρόνο… Μισθοί κάτω από το επίδομα ανεργίας…

5.Όταν ο συνήθης μισθός είναι 400 ευρώ ή, ακόμη-ακόμη, 500 ευρώ καθαρά στο 7ωρο, ενώ το πενιχρό επίδομα ανεργίας φτάνει τα 420 ευρώ (με δύο προστατευόμενα τέκνα), σίγουρα δεν υπάρχει κίνητρο απασχόλησης.

Οι επιχειρήσεις, παρά τις ελευθερίες του καπιταλισμού, ουσιαστικά πιέζονται από την «κρατική διατίμηση» στην εργατική αμοιβή στο να μην αυξήσουν τις αμοιβές της εργασίας. Η κυβέρνηση είναι σύμμαχος της μη εκσυγχρονισμένης επιχείρησης, της αποκλεισμένης από τον τραπεζικό δανεισμό (πάλι με κυβερνητική ευθύνη) εταιρείας.

Παράλληλα:

α) Έχουν διαμορφωθεί ολιγοπώλια π.χ. το περιφερειακό Σούπερ Μάρκετ αν δώσει κάτι παραπάνω σαν αμοιβή, ενόσω προμηθεύεται πιο ακριβά (σαν μικρότερος παίχτης) τα προς πώληση προϊόντα (μπύρες, αναψυκτικά, καθαριστικά κ.α.), είναι σίγουρο ότι θα καταρρεύσει.

β) Οι μεγάλοι παίχτες έχουν δυνατότητα ανακύκλωσης του προσωπικού και ανθίστανται σθεναρά σε αυξήσεις των μισθών. Γνωρίζοντας ότι η πιο δύσκολη εξίσωση είναι η ονομαστική μείωση τους αν χρειαστεί(;) μετά! (Σ.σ. Ας ρωτήσει κανείς το πολιτικά προσωπικό που βρίσκεται σήμερα μετά τα όσα επιχείρησε το 2012…)

Η στασιμότητα όμως των αμοιβών αφενός οδηγεί σε φυγή των εξειδικευμένων εργατών στο εξωτερικό και, άφτερου, καθυστερεί τους αναγκαίους εκσυγχρονισμό της ελληνικής παραγωγής.

Και καθώς τα κονδύλια του Ταμείου Ανάπτυξης σχεδόν μεροληπτικά στρέφονται σε επενδύσεις με τεραστία προστιθέμενη αξία στο εξωτερικό (φωτοβολταϊκά πάνελ, ανεμογεννήτριες κ.α.), τελικά -και λόγω έλλειψης επιστημονικού προσωπικού-, θα απαιτηθεί και η εισαγωγή εξειδικευμένων τεχνικών για την «πράσινη» μετάβαση…

Κατά συνέπια, ούτε προστιθέμενη αξία στο εσωτερικό, ούτε έμψυχο δυναμικό με γνώση και εξειδίκευση.

Τελικά, η φθηνή εργατική δύναμη οδηγεί σε πρόσθετη ανεργία, απουσία εξειδίκευσης, μικρότερη παραγωγή και, εν τέλει, περισσότερη οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα αυξάνονται οι κρατικές δαπάνες για επιδόματα και κοινωνικές μεταβιβάσεις στις φτωχές οικογένειες…

ieidiseis.gr