Πού έμπλεξες καημένε Στυλιανίδη;
Μια ανοιχτή επιστολή προς τον Ελληνοκύπριο υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας
…Ηδη σε είπαν ξένο, μεταγραφή, εισαγόμενο και μετρίων ικανοτήτων. Μόνο τουρκόφιλο δεν σε έχουν αποκαλέσει ακόμη, καθώς εμφορείσαι από λογική διαφορετική της κρατούσης σχετικά με την στάση Κύπρου και Ελλάδας έναντι της Τουρκίας.
Σκέψου όταν μπλέξεις με την γραφειοκρατία και βρείς απροσπέλαστα εμπόδια στο έργο σου τι έχει να συμβεί. Με το παραμικρό στραβοπάτημα ή κάποια αποτυχία, οι καταιγιστικές ριπές δεν θα αρκούνται στην αναγκαία, αυστηρή κριτική. Θα γαζώνουν τον ξένο, την μεταγραφή, τον εισαγόμενο, τον παρείσακτο. Και ισως, τον Κωλοκύπριο…
Κυρίως από τον κυβερνητικό χώρο, όπου βουλευτές, πολιτευτές, στελέχη και λοιποί είδαν με μισό μάτι την επιλογή του πρωθυπουργού, διότι θεωρούν αυτονόητο ότι τώρα που «ήρθαν στα πράγματα» πρέπει εκείνοι πρωτίστως να αξιοποιηθούν είτε το αξίζουν είτε όχι.
Δυστυχώς, έτσι λειτουργούν οι εκάστοτε κυβερνώντες, αγαπητέ μου. Ανήκω, μάχομαι, δικαιούμαι. Εδραία λογική, ανεκρίζωτη, που διατηρείται «εθιμικώ δικαίω» περιφρονώντας και συντρίβοντας κάθε ιδέα αξιοκρατίας.
Για τις ικανότητές σου δεν θα μιλήσω. Είναι δεδομένες και γνωστές. Μένει να αποδειχτεί, φυσικά, ότι θα τα καταφέρεις στο νεοπαγές και δύσκολο υπουργείο. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση Μπένου.
Οσο για την επιλογή του Μητσοτάκη και την επένδυση στο πρόσωπό σου, είναι ηλίου φαεινότερον ότι ήθελε απεγνωσμένα να σβήσει την μουντζούρα Αποστολάκη. Το αν υπάρχει ένδεια στελεχών στη ΝΔ, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή το ότι κάποιοι Νεοδημοκράτες ενοχλήθηκαν, ποσώς με αφορούν. Και προπάντων την κοινωνία.
Φυσικά, διαφωνώ πλήρως με τη στάση σου στο Σχέδιο Ανάν, καθώς και με τον άκρατο ευρωπαϊσμό σου. Όμως εδώ δεν ήρθες να διαχειριστείς τέτοια θέματα. Ηρθες για συγκεκριμένη δουλειά, εξαιρετικά δύσκολη και εξόχως απαιτητική.
Αλλού θέλω να σταθώ. Σ΄αυτά που είναι αγκάθι στον λαιμό μου. Στα απαξιωτικά, δηλαδή, περί ξένου, εισαγόμενου κλπ. Και στις ανοησίες πως τάχα δεν πήρες ελληνική υπηκοότητα, παρ΄ ότι σπούδασες στην Ελλάδα.
Το ξέρουν οι ανεύθυνοι επικριτές ότι υπηκοότητα παίρνουν όσοι Ελληνοκύπριοι αποφασίζουν να μείνουν στην Ελλάδα, όπως είχε πράξει εκείνος ο σπουδαίος του Ελληνισμού Λουκής Ακρίτας και αργότερα ο αδικοχαμένος Γιάννος Κρανιδιώτης. Φωνασκούν παρ΄οτι ξέρουν ότι εσύ σπούδασες μεν στην Ελλάδα, αλλά έζησες στην Κύπρο και στην Ευρώπη.
Όμως άλλα είναι τα βαριά. Να νοείται ξένος ένας Ελληνοκύπριος επειδή η Κύπρος είναι άλλη χώρα. Να θεωρείται εισαγόμενος ένας Ελληνας της Κύπρου, όπου ακούστηκε και γράφτηκε εκείνο το συγκλονιστικό σύνθημα «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγομεν πέτρες».
Ναι, τότε με το Δημοψήφισμα για την Ενωση με την Ελλάδα και τον αγώνα εναντίον του δυναστικού εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Τότε γράφτηκε στους τοίχους του νησιού, βγαλμένο από την καρδιά των Ελληνοκυπρίων.
Και παλιότερα, αυτοί οι…ξένοι και εισαγόμενοι Ελληνοκύπριοι ήταν που αγωνίζονταν το 1821, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην Αντίσταση. Για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Αλλά που να τα βρείς όλα αυτά; Στην εθνοκτόνο λογική σπιθαμιαίων εγκεφάλων που συγγράφουν την σχολική ιστορία, με αποτέλεσμα να διδάσκονται ελάχιστα για την προσφορά και τους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού;
Μήπως στην τραγική άποψη ότι η Κύπρος κείται μακράν; Στην συμπεριφορά αρκετών προοδευτικών που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ευαισθησίες λαών και εθνοτήτων, αλλά για τους Ελληνες της Κύπρου σχεδόν δεν δίνουν τώρα δεκάρα;
Τώρα. Γιατί παλιότερα κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας οι προοδευτικοί φοιτητές φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της Ενωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Αλλά μήπως θα τα βρείς στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας; Εκεί κυριαρχεί η άθλια αντίληψη για τους Ελληνοκύπριους (Κωλοκύπριοι κλπ), αντίληψη που έχει διαμορφωθεί εξ αιτίας όσων αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Εμβολίμως: Εκείνος ο τρισμέγιστος Ελληνας, ο Μίκης Θεοδωράκης, πήγε στην Κύπρο το 1975 και έδωσε συναυλία στην Λευκωσία. Ηταν μια βαθιά ανάσα για τους καταρρακωμένους από την εισβολή και πληγωμένους από την Ελλάδα Ελληνες της Κύπρου.
Ηταν μια ανάσα. Μια ένδειξη ότι η Ελλάδα δεν τους ξέχασε, όπως λένε δακρυσμένοι και σήμερα κάποιοι από εκείνους που είχαν βρεθεί στη συναυλία του Μίκη.
…Εύχομαι να πετύχεις, αγαπητέ μου. Διαθέτεις και τα προσόντα και την θέληση. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα τα βρείς μπαστούνια. Κι όταν καταλάβεις που έμπλεξες(γραφειοκρατία, επιτελικό κράτος που δεν δικαιώνει το όνομά του, εσωκομματικός πόλεμος, μικρόψυχη κριτική κλπ), θα χτυπάς το κεφάλι σου…
Γράφει ο Γιάννης Τριάντης
