Πώς ο Μητσοτάκης προσπάθησε να επωφεληθεί πολιτικά από την πανδημία και πέρασε τη θηλιά στο λαιμό του

Μόλις 16 μήνες από τότε που ανέλαβε ο -κατά παλαιότερη δήλωσή του «έχω μια χώρα να κυβερνήσω»– Κυριάκος Μητσοτάκης, βρίσκεται με την αγωνία για πόσο θα κυβερνάει ακόμη.

Το σλόγκαν «ευτυχώς που είμαι εγώ, σκέφτεστε να ήταν ο Τσίπρας» επιστρέφεται με την υποσημείωση «ώρα να ξαναέλθει ο Τσίπρας». Μόνο οι ανεξέλεγκτοι δημοσκόποι επιμένουν ότι οι πολίτες τελούν σε κατάσταση συλλογικού μαζοχισμού και όσο αποτυγχάνει στις πλάτες τους ο Μητσοτάκης τόσο τον λατρεύουν.

Οι πολιτικοί παρατηρητές πάντως σημειώνουν ότι αυτή τη φορά η δημοσκοπική παρέμβαση στις εξελίξεις έχει άλλο χαρακτήρα: η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι «ο Τσίπρας δεν είναι απειλητικός», απλώς διευκολύνει τα σενάρια για αντικατάσταση του Μητσοτάκη. Χωρίς να διαλυθεί η Βουλή και προτού καταστεί ανεμπόδιστη η διαδοχή του από τον προκάτοχό του.

Σε κάθε περίπτωση η πανδημία υπήρξε το μεγάλο μέγεθος με το οποίο αναμετρήθηκε ο σημερινός Πρωθυπουργός και ηττήθηκε.

Βασική αιτία είναι η κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των πράγματων -έτσι όπως την καλλιεργεί η άσκηση της διακυβέρνησης εκ μέρους του ως κληρονομικού δικαιώματος.

Στην πρώτη φάση έκανε παιχνίδι εκ του ασφαλούς, στηριζόμενος στις εκτιμήσεις λοιμωξιολόγων ότι η Ελλάδα δεν κινδύνευε ιδιαίτερα, λόγω περιορισμένης κυκλοφορίας στα σύνορά της. Στην πρώτη κυβερνητική σύσκεψη στα τέλη Φεβρουαρίου βεβαίωνε ότι πρόκειται για «μια απλή γρίπη» και ο καθηγητής Τσιόδρας το επικύρωνε.

Οι επικοινωνιολόγοι που σκηνοθετούν τη δημόσια παρουσία Μητσοτάκη , εκμεταλλεύθηκαν την εξάπλωση του ιού σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες- σε κάθε μια για διαφορετικούς λογούς – για να στήσουν σκηνικό ηγετοποίησης του Πρωθυπουργού, με υλικά τον φόβο και… εισαγόμενες εικόνες θανάτου. Η θεοποίηση Τσιόδρα ήταν μέρος αυτής της σκηνοθεσίας.

Αλλά το εγχείρημα κατάπιε τους δημιουργούς του. Όταν χρειάσθηκε να σχεδιάσει την άμυνα της χώρας για τη δεύτερη φάση, η κυβέρνηση παρασύρθηκε από την προπαγάνδα που προόριζε για τους άλλους και έκανε λάθη: άνοιξε τον τουρισμό χωρίς ελέγχους, τα σχολεία με υπερπληθυσμό, επέτρεψε στις μεταφορές υπερφόρτωση και διαχειρίστηκε τα τεστ με πολιτικά κριτήρια.

Και ας μην κρυβόμαστε: έχοντας υπόψη τη χαμηλή θνητότητα του ιού, ενδιαφέρθηκε να εξυπηρετήσει συμφέροντα και να προστατεύσει τον ιδιωτικό τομέα ώστε να παραμείνει ανταγωνιστικός απέναντι στο ΕΣΥ, το οποίο ενίσχυσε μόνο στα λόγια. Π.χ. μετά από τόσο μεγάλο διάστημα στις ΜΕΘ μπορούν να νοσηλευτούν μόνο 600 άτομα ταυτόχρονα.

Η κυβέρνηση πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες

Η αποτυχία στην αντιμετώπιση του δευτέρου κύματος δεν δημιουργήθηκε επειδή «έπεσε έξω»-όπως την κάρφωσε ο Γεωργιάδης- αλλά κατ’ εφαρμογή της πολιτικής της. Στην οποία δεν εντάχθηκε ποτέ η αναβάθμιση του ΕΣΥ, η υγιής ενημέρωση του πληθυσμού και η ενίσχυση της αντοχής του ανθρωπίνου οργανισμού με βιταμίνες και συναφή στοιχεία.

Όταν το πρωθυπουργικό επιτελείο είδε ότι αποτυγχάνει σε όλα τα μέτωπα και χάνει τον έλεγχο οργάνωσε νέο επικοινωνιακό κόλπο με την εκμετάλλευση της προοπτικής των εμβολίων. Για να προστατεύσει τον Πρωθυπουργό που από βιονικός νικητής της πανδημίας κατέληξε σε αντιεπιστημονικές παραδοχές και αυθαίρετη μεταφορά της ευθύνης στους νέους.

Αλλά, καθώς πέραν όσων διακινούν οι εταιρίες- το εμβόλιο βρίσκεται σε φάση επιστημονικής αβεβαιότητας, η κυβέρνηση πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες με την οργάνωση των εμβολιασμών, με τους οποίους επικοινωνιακά επιχειρεί να εμφανίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη πάλι ως… σωτήρα.

Το χάος την οικονομία και η εξαθλίωση της κοινωνίας

Στην πραγματικότητα ξανασκάβει τον λάκκο στον οποίο θα ξαναπέσει. Καμιά από τις προσδοκίες που δημιουργεί δεν είναι βάσιμη. Ο χρόνος άφιξης το εμβολίου, οι πρακτικές της μεταφοράς, αποθήκευσης και χρήσης, η αποτελεσματικότητα, η χρηματοδότηση και το ενδεχόμενο παρενεργειών είναι στον αέρα.

Ωστόσο για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ μήνες η ίδια κυβέρνηση μετατρέπει την υποχρέωσή της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της πανδημίας, σε μηχανισμο πολιτικής κερδοσκοπίας. Ο Πρωθυπουργός δεν επιδιώκει λύσεις για τον πληθυσμό, αλλά για τον εαυτό του.

Οδηγούμενος από τα λάθη του σε άτακτη καραντίνα, την οποία επιχειρεί να επιβάλει με αστυνομικά μέτρα -σε αντίθεση με τα οργανωμένα lockdown στην Ευρώπη- οδηγεί στο χάος την οικονομία και σε εξαθλίωση της κοινωνία. Υπόσχεται πόρους που δεν υπάρχουν και ανάπτυξη της οποίας τις προϋποθέσεις ο ίδιος έχει περιορίσει.

Έτσι σφίγγει τη θηλιά περισσότερο στο λαιμό του. Ακόμη και οι συγκρίσεις που κάνει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποβαίνουν σε βάρος του, αφού δείχνουν ότι δεν μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα που ίδιος περιγράφει ως συγκριτικά μικρότερο στην Ελλάδα.

Στην ουσία προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί από αδιέξοδα που οδήγησε τον εαυτό του και τη χώρα, διολισθαίνει σε νέα λάθη και πρακτικές αποπροσανατολισμού. Έτσι κάνει πιο αξιόπιστη την κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αυτή τη φορά βρίσκεται επί των επάλξεων- αντί για την παθητική στάση της άνοιξης.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο άνθρωπος με την πιο εύκολη δουλειά αυτή τη στιγμή στη χώρα.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος