Πώς μπορούν να ενταχθούν ομαλά τα μικρά παιδιά στο κοινωνικό πλαίσιο – Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς

πώς-μπορούν-να-ενταχθούν-ομαλά-τα-μικρ-1551075

Με αφορμή τα προγράμματα για γονείς με παιδιά δημοτικού που πραγματοποιήθηκαν στο Κέντρο Πρόληψης Χανίων σχετικά με την ένταξη των μικρών παιδιών στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου, η κ. Ελένη Κουράκη, ψυχολόγος στο Κέντρο Πρόληψης Χανίων, μίλησε στο Zarpa Radio 89,6 και την Ανδρονίκη Κοκοτσάκη, για τις δυσκολίες αυτής της πρώιμης φάσης, την αντιμετώπιση των γονέων, αλλά και τον ρόλο της οικογένειας.

Κεφάλαιο: Δημοτικό σχολείο

«Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τους γονείς, οι οποίοι διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους, πώς θα τα βοηθήσουν να ξεπεράσουν κάθε φάση της ζωής τους, που αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα. Το δημοτικό σχολείο είναι μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή των παιδιών. Από εκεί που ήταν πιο προστατευμένα, μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας, ξαφνικά μπαίνουν σε ένα σύστημα εκπαιδευτικό, στο οποίο έχουν κάποιες υποχρεώσεις, να ενταχθούν σε κάποια ομάδα και να κοινωνικοποιηθούν. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το «πρωτάκι» κι όντως το «πρωτάκι» έχει μια περίεργη ψυχολογία. Αντιμετωπίζει αλλαγές, δεν είναι η δασκάλα η μαμά του, τα παιδιά είναι καινούρια και φίλοι που πρέπει να τους κερδίσει».

Τα θεμέλια μιας νέας προσωπικότητας

«Πρέπει να φτιαχτούν τα θεμέλια, τα οποία βάζει τα παιδιά σε ένα νέο περιβάλλον, που μπορεί να εντάσσεται και να πειθαρχεί. Αυτό μπορεί να το καταλάβει το παιδί μέσα από την οικογένειά του πρώτα. Ο γονιός εμπνέει στο παιδί, τον σεβασμό προς την δασκάλα».

Ο ρόλος της οικογένειας

«Η οικογένεια έχει το πρώτο και κύριο λόγο. Το σχολείο έχει ένα δεύτερο ρόλο, τη δική του ευθύνη, για να μπορέσουν τα ενταχθούν τα παιδιά στο κοινωνικό πλαίσιο. Ο γονιός βάζει τα θεμέλια, όπως είπαμε. Αν το παιδί κάνει ό,ι θέλει και δεν έχει κανόνες, δεν υπάρχουν όρια, τότε μαθαίνει πως ό,τι και να πει γίνεται, ότι είναι το κέντρο της προσοχής. Όταν βάζουμε στον «θρόνο» το παιδί και πιστεύουμε ότι με τον τρόπο αυτό, το αγαπάμε, στην ουσία, το υπηρετούμε. Δεν το βοηθάμε να προσαρμοστεί, να μπει στη θέση του, να υπακούσει σε κανόνες, να στερηθεί πράγματα.

Του δίνουμε μια ψευδή εικόνα για τον εαυτό του, ότι μπορεί να τα έχει όλα, ενώ στην πραγματικότητα το παιδί μαθαίνει μέσα από την στέρηση. Η στέρηση όμως δεν πρέπει να έχει τραυματικό ή τιμωρητικό χαρακτήρα, αλλά να υπάρχει για να μπορέσει το παιδί να αναπτυχθεί. Φυσικά δεν του αρέσει να το οριοθετούν, τα θέλει όλα. Αυτό που πραγματικά όμως το βοηθά, είναι το όριο κι η προσαρμογή σε ένα πλαίσιο. Πάντα πρέπει να εξηγούμε το «γιατί». Αν θέτουμε όρια χωρίς να εξηγούμε γιατί, τότε δεν έχει κανένα νόημα».

«Μου λες αυτό, αλλά κάνεις το άλλο»

«Το παιδί βλέπει τις αντιφάσεις. Τα λόγια όταν δεν εφαρμόζονται δεν έχουν καμία αξία. Δεν μπορούμε να απαγορεύουμε κάτι στο παιδί κι εμείς οι ίδιοι, ως γονείς, να το κάνουμε. Πολλές φορές οι γονείς μάς λένε «πείτε μου τι να του πω;». Ό,τι και να πουν, θα πρέπει πρώτα τα λόγια να συμβαδίζουν με την στάση που ακολουθούν οι ίδιοι, όπως και να είναι σε θέση να το κάνουν πράξη. Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία και αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι, ότι το να αγοράζουμε συνέχεια πράγματα, δεν είναι επιτυχία. Ο γονιός, ο οποίος όταν το παιδί του θέλει να πετύχει, του τάζει πράγματα, πρέπει να καταλαβαίνει ότι δεν έχει σημασία η ύλη, αλλά το δώρο. Αυτό που θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά είναι να αγαπούν να μαθαίνουν, να είναι συνεπείς, να έχουν φιλότιμο στην εργασία τους. Έχει σημασία η καλλιέργεια του νου, να αντιλαμβανόμαστε πράγματα. Η γνώση ανοίγει τους ορίζοντες, δημιουργούν νέους κόσμους με αυτόν τον τρόπο».

Το υγιές πρότυπο, το νοιάξιμο κι η φροντίδα

«Οι γονείς θα πρέπει να αναρωτηθούν, μήπως δίνουν περισσότερο χρόνο σε πράγματα που δεν χρειάζεται και χάνουν την σημασία της οικογένειας. Να δουν πραγματικά ποιο είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους. Συνεχώς αποπροσανατολιζόμαστε. Με το τρέξιμο, τη δουλειά, το κυνήγι μιας επιτυχίας.

Το να γίνει κανείς γονιός δεν είναι κοινωνική επιταγή, πρέπει να βγαίνει από μέσα του. Το παιδί είναι η συνέχειά σου. Όπως εσένα σε μεγαλώσανε και σου δώσανε ό,τι χρειαζόσουν, έτσι την μεταδίδεις κι εσύ στην επόμενη γενιά. Όταν το παιδί μεγαλώνει μόνο του, πραγματικά ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής. Πάντα κάτι θα του λείπει, γιατί το στήριγμα είναι το νοιάξιμο και η φροντίδα. Όταν νιώθει μόνο και εγκαταλελειμμένο, πώς θα στηρίξει τις μελλοντικές του επιλογές;

Η επικοινωνία είναι μια ανάγκη, όχι μόνο το παιδιού, αλλά και των γονιών. Πρώτα απ’ όλα ως ζευγάρι, οι γονείς θα πρέπει να νιώθουν ότι έχουν και μια μεταξύ τους φροντίδα, να τρέφονται ο ένας απ’ τον άλλον συναισθηματικά, για να δίνουν αυτή την «τροφή» και στα παιδιά τους. Η αγάπη σαν λέξη μπορεί να ακούγεται ρομαντική, είναι όμως το σημαντικότερο στη ζωή του ανθρώπου».

Η σημασία της αγκαλιάς

«Η αγκαλιά μέσα από την ψυχή, η καρδιακή αυτή αγκαλιά. Πολλές φορές το παιδί και μόνο που νιώθει αγαπημένο, έχει δύναμη να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις αλλαγές στη ζωή. «Σ’ αγαπάω γιατί είσαι εσύ, είσαι το παιδί μου». Αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματευόμαστε καν».

zarpanews.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ακολουθήστε το ZARPANEWS.gr
στο Google News και στο Facebook