Πολυχρόνης Τζωρτζάκης: Ο Χανιώτης πρωταθλητής εξηγεί τι είναι τα… οικόπεδα που «αγόρασε» μέχρι τους Ολυμπιακούς του Τόκιο
Ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης από μικρός κατάλαβε πως στην ποδηλατική Ελλάδα προκοπή δεν κάνεις κι αποφάσισε να αφήσει τον γενέθλιο τόπο του τα Χανιά, για να κάνει αυτό που αγαπά όπως θα ήθελε και να εξελιχθεί στον κορυφαίο Έλληνα στην ποδηλασία δρόμου.
Κοντεύουν 10 χρόνια όταν ο 32χρονος σήμερα αθλητής έκανε τα πρώτα του, εκτός συνόρων, δειλά βήματα, αρχικά στη Γαλλία (πέντε σεζόν) για να εξελιχθεί σε επαγγελματία, με θητεία επίσης στο γειτονικό Βέλγιο, καθώς και με μια σεζόν σε ομάδα της Ταϊβάν.
«Η Γαλλία και το Βέλγιο είναι ένα μεγάλο σχολείο στην ποδηλασία για το πώς λειτουργεί το άθλημα, πώς τρέχεις στους αγώνες, βέβαια τη μεγαλύτερη κουλτούρα στην ποδηλασία την έχει το Βέλγιο, ξεκάθαρα.
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, έλεγα “πού πάω”, δεν γνώριζα τη γλώσσα, υπήρχε μια αβεβαιότητα, δεν υπήρχαν τότε πολλοί Έλληνες που είχαν βγει στο εξωτερικό, όμως ήμουν πεπεισμένος πως ο μόνος τρόπος για να κάνω αυτό που θέλω ήταν αυτός» δηλώνει στο Sports3.gr o πρωταθλητής Ελλάδας στην ποδηλασία δρόμου.
Ο Τζωρτζάκης από τις 2 Γενάρη 2020 έχει πάρει κι επίσημα από την Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας το χρίσμα εκπροσώπησης της χώρας μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ποδηλασία δρόμου και περιμένει πώς και πώς θα φθάσει η στιγμή για το ταξίδι στο Τόκιο και την πρώτη του παρουσία στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού.
«Έβλεπα ένα άρπα κόλλα, που δεν έδινε μέλλον»
Όμως μη βιάζεστε, θα διαβάσετε τις σκέψεις του για τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του.
Πάμε πίσω στο 2011 όταν ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης καταλάμβανε την 9η θέση στο αγώνισμα των πόντων στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πίστας.
Ακόμα κι εκείνη η στιγμή δεν ήταν ικανή να τον κρατήσει μακριά από τις περιπέτειες του δρόμου και κυρίως να τον κάνει να μείνει στην πατρίδα του.
«Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω τον πρωταθλητισμό με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο άθλημα σε θέματα οργάνωσης, από όλους τους φορείς. Έβλεπα μια μετριότητα, ένα άρπα κόλλα, που δεν έδινε μέλλον.
Δεν μπορούσα να βρω έναν τρόπο που θα με ωθούσε να κάνω αυτό που θέλω, δεν γινόταν.
Για αυτό άφησα και την ποδηλασία πίστας, εκεί σε μεγάλο ποσοστό είσαι εξαρτώμενος από τον προϋπολογισμό της ομοσπονδία, προκειμένου ένας ερασιτέχνης ποδηλάτης να αγωνιστεί στο εξωτερικό.
Ήθελα να δοκιμάσω στο δρόμο, βασιλιάς της ποδηλασίας είναι ο δρόμος, είναι η βάση, οι αθλητές που ασκούνται στην ποδηλασία πίστας είναι υπερδιπλάσιοι, υπερτριπλάσιοι από όσους ασχολούνται με την πίστα ή το βουνό.
Φανταστείτε, έχω 9η θέση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα πίστας και σε παγκόσμιο δρόμου δεν έχω καν τερματισμό» μας λέει ο αθλητής που από μικρό παιδί ανήκει στις τάξεις του Π.Ο. «Τάλως» Χανίων.
Η ποδηλασία πίστας απλά έμεινε ανάμνηση γλυκιά και ο δρόμος ανοίχτηκε διάπλατος μπροστά του.
«Με το που πήγα στη Γαλλία έκανα αμέσως 60-70 αγώνες, την άλλη χρονιά περισσότερους, προόδευσα ως αθλητής, σαν προσωπικότητα, έμαθα μια ακόμα ξένη γλώσσα.
Υπήρξαν δύσκολες στιγμές, αλλά όσα περισσότερα θυσιάσεις, δώσεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ευχαρίστηση όταν θα έρθει η στιγμή της ανταμοιβής, της νίκης, του καλού αποτελέσματος» θυμάται ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης.
«Ένας κούκος, δύο ή τρεις δεν φέρνουν την άνοιξη»
Επιμένουμε, γιατί η Ελλάδα που κατά καιρούς έχει αναδείξει σπουδαίους ποδηλάτες αδυνατεί να δημιουργήσει μια δική της παράδοση.
«Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, είναι πολύ δύσκολο από έναν, δύο ή τρεις να αλλάξουν τα πράγματα. Χρειάζεται σε βάθος χρόνου και συνολική προσπάθεια.
Βέβαια, θα μπορούσε να έρθει ένας επενδυτής να πει σε πλάνο πενταετίας, έχω αυτά τα χρήματα, θέλω να “χτίσω” μια ομάδα, να βγάλω Έλληνες ποδηλάτες στο εξωτερικό, όπως για παράδειγμα γίνεται τώρα στο Ισραήλ.
Υπήρξε ένας που επένδυσε και πίστεψε πως μπορεί να ανέβει το άθλημα στη χώρα, αποτέλεσμα το 2020 είχαμε τον πρώτο Ισραηλινό ποδηλάτη που έτρεξε και τερμάτισε στο Γύρο Γαλλίας. Αυτό πριν από πέντε-έξι χρόνια για το Ισραήλ ήταν κάτι αδιανόητο.
Στην Ελλάδα υπάρχουν οργανισμοί, εταιρείες που θα μπορούσαν να στηρίξουν την ποδηλασία, αλλά χρειάζεται συνολική και συλλογική προσπάθεια.
Μια ομάδα Continental, δηλαδή γ’ κατηγορίας δεν θέλει κάποιο τρελό μπάτζετ, μπορεί να ξεκινά κι από 50.000 ευρώ, μια καλή ομάδα φτιάχνεται και με 100.000 ευρώ.
Ίσως λείπει ο άνθρωπος που θα βάλει τα λιθαράκια και να το δημιουργήσει» είναι η άποψη του σημερινού μας φιλοξενούμενου.
Τα περίφημα… οικόπεδα
Ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης μέσα στις επόμενες ημέρες αναμένεται να έχει νέα επαγγελματική στέγη σε μια ιδιαίτερη σεζόν, όπως και η περσινή, μόνο που η μετάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων μετέθεσε το ραντεβού και παράτεινε την προσμονή.
Το ολυμπιακό εισιτήριο ήταν το επιστέγασμα μια προσπάθειας ετών και αγοράς… οικοπέδων!
Τι σημαίνει πάλι αυτό! Για κάθε πτώση υπάρχει η συγκεκριμένη έκφραση στην αργκό της ποδηλασίας και σημειολογικά κάθε αθλητής τη χρησιμοποιεί.
Είναι τα σημάδια του πολεμιστή, τα παράσημα του αθλητή στο «χτίσιμο» της πορείας του. Και ο Τζωρτζάκης, όπως παραδέχεται, έχει «αγοράσει» ή «χτίσει» πολλά οικόπεδα στην καριέρα του
«Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου το τρελό ταλέντο, αλλά ήμουν πεισματάρης. Η ποδηλασία είναι ένα τόσο δύσκολο άθλημα που θέλει ψυχή, μυαλό, πολλές ώρες δουλειάς, υπάρχουν τραυματισμοί, ατυχήματα στο δρόμο, το κρύο, η ζέστη, δεν ξέρω αν ο κόσμος καταλαβαίνει πόσο δύσκολη είναι η ζωή του ποδηλάτη, που έρχεται σε άμεση επαφή με τη φύση και τη δύναμή της.
Όσοι νομίζουν πως όποιος κάνει πιο γρήγορο πεντάλ κερδίζει, κάνει λάθος, η τακτική, η συνεργασία παίζουν τεράστιο ρόλο.
Αν δείτε τα γόνατά μου, τους αγκώνες μου και τους ώμους μου θα καταλάβετε από τα σημάδια πώς έχω χτίσει μια καριέρα υψηλών επιδόσεων, έχω “αγοράσει” πάρα πολλά οικόπεδα που λέμε. Όχι απαραίτητα από δικά σου λάθη, άντε το δικό μου φταίξιμο να είναι στο πέντε τοις εκατό».
«Το οφείλω στον εαυτό μου»
H πανδημία Covid-19 έφερε τα πάνω κάτω σε παγκόσμιο επίπεδο, παρόλα αυτά η πρώτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το καλύτερο αντίβαρο απέναντι σε δυσκολίες και προβλήματα.
«Υπάρχει το μεγάλο κίνητρο, θέλω να είμαι σε καλή κατάσταση, οφείλω στον εαυτό μου να είμαι στην καλύτερη φόρμα που έχω υπάρξει ποτέ. Αυτό έχω στη άκρη του μυαλού μου και ο προγραμματισμός μου θα γίνει με βάση αυτό» δηλώνει ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης, επισημαίνοντας «προσπαθώ να κρατήσω θετική σκέψη, συνεχίζω την καθημερινή προπόνηση σαν να μην υπάρχει καραντίνα,
Για μένα ήταν όνειρο ζωής, που στην πορεία έγινε στόχος, ανυπομονώ να φορέσω το εθνόσημο και να μπω στην εκκίνηση του αγώνα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αλλά πάντα σκέφτομαι “γιατί βρε γαμώτο”, όλα όσα συμβαίνουν με τον κορονοϊό δεν σε αφήνουν να χαρείς όσο θα ήθελες την ολυμπιακή χρονιά, κάθε ημέρα χάνονται άνθρωποι, κρούσματα, οικονομικά προβλήματα, άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, δηλαδή γύρω-γύρω βλέπω τα προβλήματα κι εγώ σκέφτομαι την ολυμπιάδα. Ο καθένας κουβαλά το δικό του σταυρό».
«Γύρος Ρόδου και βλέπουμε…»
Ο προπονητικός σχεδιασμός βγαίνει σε συνεργασία με τον προπονητή του Παναγιώτη Μαρεντάκη και ο πρώτος αγώνας για το 2021 θα είναι εντός των συνόρων.
«Πιστεύω πως πρώτος διεθνής αγώνας θα είναι ο “Γύρος Ρόδου”, (28/3 το μονοήμερο, 5-8/4 ο «Γύρος) μια τρομερή διοργάνωση για τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά δεδομένα, έχοντας τρέξει σε πολλούς γύρους ξέρω πως οι άνθρωποι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά.
Στην περίπτωση που δεν υπάρξουν αγώνες, ξέρω τι πρόγραμμα θα ακολουθήσω μέχρι το Τόκιο» σημειώνει ο Τζωρτζάκης.
«Είμαι τυχερός που υπάρχει ο “Τάλως”»
Για επίλογο αφήσαμε τον μοναδικό σύλλογο της καριέρας του. Ο ΠΟ «Τάλως» Χανίων συνεχίζει την εξαιρετική δουλειά και η 1η θέση στη συνολική βαθμολογία των συλλόγων για το 2020 είναι αποτέλεσμα των όσο συμβαίνουν στον χανιώτικο όμιλο.
«Οφείλω να το πω, είμαι πολύ τυχερός ως αθλητής, που έχω έναν τέτοιο σύλλογο που τον θεωρώ οικογένεια.
Ναι, υπάρχει πολλή προσπάθεια προσωπική, αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είμαι τυχερός που ανήκω σε έναν τέτοιο σύλλογο.
Με έχει γαλουχήσει, με έχει οδηγήσει σε αυτό που είμαι. Όχι μόνο, αγωνιστικά, κυρίως προπονητικά, ψυχολογικά, έχω μια οικογένεια, που να με βοηθά στην καριέρα μου.
Παρότι είχα προτάσεις να αλλάξω σωματείο, εγώ δεν παρεκκλίνω από τις πεποιθήσεις μου ότι το σημαντικό είναι να δημιουργήσεις μια υγιή σχέση με το σωματείο, σχέση σεβασμού, ώστε να υπάρχει μια αρμονική σχέση» καταλήγει ο Πολυχρόνης Τζωρτζάκης.
