Πολιτική και πολιτικοί για τα πανηγύρια!

Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις η πολιτική δεν είναι πλέον αρμοδιότητα της πολιτικής, αλλά ανήκει στην αρμοδιότητα άλλων επιστημών;

Μήπως κυκλοφορούν ανάμεσά σας -μπαινοβγαίνοντας στη Βουλή και στα κανάλια- επίγονοι του αξιαγάπητου Αρμάντου Δελαπατρίδη, που όρκιζε υπουργούς τους περαστικούς, ως εν αναμονή Πρωθυπουργός;

Μήπως η κοινή γνώμη έχει χάσει την επαφή με τον κοινό νου και καταπίνει αμάσητα τα φούμαρα που αραδιάζουν κάποιοι πολιτικοί, χωρίς να υποψιάζεται ότι «έχουν κόψει την αλυσίδα»; Και όπως έλεγαν παλιά στα χωριά για κάποιον «φευγάτο»: «δεν έχει κανέναν να τον μαζέψει;».

Εδώ που τα λέμε, μπορεί ο άλλος να είναι αξιωματούχος της πολιτικής, αλλά ένα μυαλό έχει. Πόσο να αντέξει, ειδικά στα δύσκολα; Έρχεται η ώρα που σαλτάρει και λέει ό,τι του κατεβαίνει. Όσοι τον παίρνουν τοις μετρητοίς κακό του κεφαλιού τους.

Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι αλαφροΐσκιωτες συμπεριφορές από πολιτικά πρόσωπα, που αν μη τι άλλο οφείλουν να συνδέουν οσα εκστομίζουν με τη σοβαρότητα και τη λογική, αλλά και με τη θεσμική κανονικότητα.

Κάποιες απόψεις, ιδέες και προτάσεις που διατυπώνονται από υπεύθυνα, υποτίθεται, χείλη, δεν απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν «παλαβομάρες».

Να αρχίσουμε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα άπαντα του οποίου υπάρχουν αναφορές και δραστηριότητες που δεν συνάδουν με τον ορθό λόγο:

-Σε ηλικία έξι μηνών ήταν «πολιτικός κρατούμενος της χούντας», ο «εξωγήινος του Υμηττού», η συνάντηση με τον Ντάλτον στον θεσσαλικό κάμπο, ο χαρακτηρισμός της καραντίνας ως «κουκούνιν», η σκηνοθεσία δηλώσεων ως «διαγγέλματα», οι έγγραφες υποδείξεις στον Ντογιάκο κλπ.

Στις τελευταίες εμφανίσεις του Πρωθυπουργός εκστομίζει ακαταλαβίστικα. Τι σημαίνει αυτό που είπε στη Λαμία:

– «Ο Μάιος είναι κοντά φέρνοντας μια νέα άνοιξη με το διπλό δικό σας μήνυμα. Είναι μήνυμα αναστοχασμού και συλλογικής ανασυγκρότησης μετά την τραγωδία των Τεμπών. Είναι και μήνυμα μάχης για να μείνει η χώρα σε τροχιά ευημερίας. Το φως της νέας Ελλάδος πρέπει να απλωθεί παντού και σε όλους».

Και αν αυτά είναι αερολογίες των λογογράφων του, τι είναι η ιδέα ότι η «χώρα δεν χρειάζεται Πρωθυπουργό, αλλά Κυβερνήτη που ανέφερε- δίκην αυτοπαρουσίασης -στη Θεσσαλονίκη- εξοβελίζοντας το θεσμό του συνταγματικού Πρωθυπουργού;

Τι είδους πολιτικό επιχείρημα για να ψηφίσει κάποιος τη ΝΔ είναι το εξής: «ο μπλε ταιριάζει με το μπλε. Και εξάλλου το μπλε είναι το εθνικό μας χρώμα, είναι το χρώμα της σημαίας μας, είναι το χρώμα του ουρανού, είναι το χρώμα της θάλασσας. Αλλά το μπλε είναι ένα πολύ ευρύχωρο χρώμα»;

Από ποιο ακριβώς εδάφιο του Συντάγματος προκύπτει το εύρημα, ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί όχι από ένα κόμμα από… ένα χρώμα: «Οι σταθερές κυβερνήσεις που απολαμβάνουν κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αποτελούμενες από ένα κόμμα αλλά όχι μόνο από ένα χρώμα!

Τελικά κόμματα ή χρώματα ψηφίζονται κατεβαίνουν στις εκλογές; Πολιτικές θέσεις ή αποχρώσεις του ουράνιου τόξου ψηφίζονται για τη διακυβέρνηση; Προγράμματα ή παλέτες με λαδομπογιές θα κρατούν πλέον οι υποψήφιοι Πρωθυπουργοί;

Ποιο χρώμα έχουν ο Χρυσοχοΐδης, η Μενδώνη, ο Πιερρακάκης και άλλοι μουσαφιραίοι στην αυλή του- εκτός από το «μαύρο», που τους έριξαν οι ψηφοφόροι στα πρώην κόμματα τους;

Από πότε οι προεκλογικές συναλλαγές κάτω από το τραπέζι που εξαργυρώνονται προεκλογικά είναι «ενσωμάτωση στελεχών και νέων ιδεών, από άλλους πολιτικούς χώρους»; Μήπως να ανακηρύξουμε την 15η Ιουλίου 1965 «Ημέρα διευρυμένου πολιτικού»;

Τη μέθοδο «με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω» ή «μιλάω και δεν βγαίνει νόημα», υιοθετεί και ο Νίκος Ανδρουλάκης, με την εξωφρενική ιδέα του να ορίσει ο ίδιος τον επόμενο Πρωθυπουργό. Μήπως να τον ορκίσει κιόλας;

Πώς είναι δυνατόν να μην είναι Πρωθυπουργός αυτός που πήρε τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές – ή έστω ο επόμενος-, αλλά κάποιος που θα αποδέχεται το πρόγραμμα του Ανδρουλάκη, με το οποίο συμφωνεί κυρίως ο… ίδιος;

Κάνει μάλιστα και σκόντο: αν δεν πάρει το ΠΑΣΟΚ «ισχυρό διψήφιο ποσοστό» δεν θα ασκήσει αυτό το «δικαίωμα». Προσφέρεται όμως μεγαλόψυχα, να διαλέξει Πρωθυπουργό ακόμη και από τα μεγαλύτερα κόμματα, αρκεί να μην είναι ο αρχηγός τους.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αφήνει συχνά άφωνους τους συνομιλητές του και όσους βρίσκονται στα ακροατήρια του απορούν «πάει καλά;», με την υπερβολική χρήση του πρώτου ενικού-που δεν αποτολμούσαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

«Εγώ -δεν- μπήκα στην πολιτική για…», «το δείχνει η πολιτική μου πορεία», «στις Βρυξέλλες με έλεγαν Κολοκοτρώνη και Τουρκοφάγο» – κάτι που ουδείς άκουσε ποτέ- «εγώ δεν θα επιτρέψω…».

Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται από καιρό και ο Ανδρέας Λοβέρδος, αν δεν είναι αυτός που τον άνοιξε. Προ καιρού έλεγε ότι αν το ΠΑΣΟΚ επιχειρήσει να συζητήσει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ « εδώ μπαίνω, προστάω εγώ». Ως τι; Για να κάνει τι; Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα;

Στην τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση του το ξεχείλωσε: «Εγώ δεν είμαι πρόσωπο που διαγράφεται», «δεν είμαι από αυτούς που μπορείς να ‘φας’ εύκολα, τέλεια και παύλα», «εμένα κανένας δεν μπορεί να με ακουμπήσει με τέτοια διοικητικά μέτρα».

Πέραν του ότι έχει ήδη στην πλάτη του δυο διαγραφές- μια από την ΚΝΕ με άσκηση βίας, όπως φημολογείται και μια από το ΠΑΣΟΚ επί Βενιζέλου, με απαξιωτικό τρόπο -όλοι γνωρίζουν ότι στη Χαρ. Τρικούπη το κεφάλι του κρέμεται από μια κλωστή. Αν δεν έχει αποφασιστεί ήδη η διαγραφή του και αναμένεται η αφορμή.

Τι είναι αυτό που τον κάνει «αδιάγραπτο» και πώς του μπήκε η ιδέα ότι «δεν τρώγεται εύκολα» – όταν αυτό που βλέπουν πολλοί είναι απλώς ότι «δεν χωνεύεται εύκολα»;

Επίλογος: εφόσον υπάρχουν δηλώσεις πολιτικών που «είναι για τα πανηγύρια», μήπως είναι και οι ίδιοι; Κάτι που μάλλον αντιλαμβάνονται όσοι τους ακούνε και τους παίρνουν στα σοβαρά. Ή όσοι πρόθυμα θα τους κρεμούσαν κουδούνια.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος