Ποιος θα μας προστατέψει από τους «θεσμούς»;

Η «γνωμοδότηση Ντογιάκου» και η αποτυχημένη προσπάθεια θεσμικών κέντρων, να συγκαλύψουν το σκάνδαλο των υποκλοπών, έφερε στην επιφάνεια την ανάγκη για πραγματική κάθαρση, στο χώρο της δικαιοσύνης και όχι μόνο.

Παράλληλα, ανέδειξε με τον πιο σαφή τρόπο ότι, η περίφημη «διάκριση των εξουσιών» των αστικών Συνταγμάτων, παραμένει στην Ελλάδα ακόμα, ζητούμενο.

Η «παρέμβαση Ντογιάκου», πέρα από την εσφαλμένη νομική ερμηνεία, για το ρόλο και την αρμοδιότητα των Ανεξαρτήτων Αρχών και την βίαιη κακοποίηση του Συντάγματος, στέλνει πολλαπλά μηνύματα σε κυβερνώντες και μη:

1.Προς τη κυβέρνηση, η οποία πολλαπλώς μεθόδευσε την απόκρυψη της αλήθειας, για το ποιος ενορχήστρωσε και εκτέλεσε τις παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, ακόμα και του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων, δίνει το μήνυμα της σαφούς υποστήριξης, σε όσα έκανε μέχρι σήμερα. Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο οποίος όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, δεν μερίμνησε να επιταχυνθεί η διερεύνηση της αλήθειας, αλλά έσπευσε να ερευνήσει τις δήθεν διαρροές από την ΕΥΠ, αποφάσισε να γνωμοδοτήσει επί ενός ζητήματος που απεύθυνε ένας ιδιώτης (συγκεκριμένη εταιρία κινητής τηλεφωνίας), κάτι το πρωτοφανές στα νομικά χρονικά. Το ερώτημα του ιδιώτη ήταν το πρόσχημα, για να μπορεί να βγει προς τα έξω, η πραγματική απειλή, σε όσους επιχειρούσαν, να αποκαλύψουν την εκτροπή.

2.Η κάλυψη στην κυβέρνηση, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα και ενώ συνεχίζεται η δικαστική έρευνα, δικαιολογείται μόνο στα πλαίσια των κυβερνητικών επιδιώξεων, αφού οι απειλές για φυλακίσεις, σε όσους αποκαλύψουν στοιχεία για την υπόθεση, είχαν προηγηθεί, από ανώτατα κυβερνητικά στελέχη.

3.Το γεγονός ότι, το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου και ο Πρωθυπουργός, που είχαν την αντικειμενική και αμεταβίβαστη πολιτική ευθύνη, «περιφρουρούνται» από τον ανώτατο δικαστικό, έχει μια ακόμα εξήγηση. Η προαγωγή στη θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ενεργείται με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, πρακτικά δηλαδή, με την πλήρη γνώση και ενημέρωση (και άρα και επιλογή) του ίδιου του Πρωθυπουργού. Σε μια κανονική χώρα, ήδη θα είχε κινηθεί πειθαρχική διαδικασία εναντίον του κ. Ντογιάκου. Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου υπόκειται σε πειθαρχικό έλεγχο, κατόπιν πειθαρχικής αγωγής, την οποία δικαιούται να εγείρει ο υπουργός Δικαιοσύνης.

4.Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν κατόπιν τούτων: Είτε η κυβέρνηση διαφωνεί με την «παρέμβαση Ντογιάκου» και συνεπώς θα πρέπει να ελέγξει πειθαρχικά τον Εισαγγελέα, για την παραβίαση, σειράς άρθρων του Συντάγματος, είτε συμφωνεί με τον Εισαγγελέα και μοιραία, έρχεται σε θεσμική σύγκρουσή όχι μόνο, με τον νομικό κόσμο της χώρας αλλά και με όλους τους πολίτες, που στήνουν ένα «τείχος» απέναντι στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και την κακοποίηση, του κράτους δικαίου.

Προς την κοινωνία και όσους «έχουν εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη» το μήνυμα είναι εξίσου σαφές:

1.Η εκτελεστική εξουσία είναι ανέλεγκτη. Η ερευνητική δημοσιογραφία, τα θεσμικά αντίβαρα, αλλά και όποιος τελικά επιλέξει, να τα βάλει με το με το κράτος και το παρακράτος, θα πρέπει να γνωρίζει ότι, δεν έχει τύχη, αφού το τελευταίο καταφύγιο, η δικαιοσύνη, έχει «πέσει». Οι νυν κυβερνώντες ορκίζονται στις φιλελεύθερες αρχές τους, αλλά την ίδια ώρα καθιστούν όλη την κοινωνία, εν δυνάμει εσωτερικό εχθρό.

2.Το επιτελικό κράτος είναι ένα κράτος αυταρχικό, ένα κράτος συγκεντρωτικό που γνωρίζει, αλλά δεν ευθύνεται. Η σκιά που μένει είναι σαφής: Για τις παρακολουθήσεις τελικά, φταίνε μόνο οι παρακολουθούμενοι, οι ίδιοι οι πολίτες, στο βαθμό που δεν συμμερίζονται, τις επιδιώξεις Μητσοτάκη.

3. Η δημοκρατία και η ζωή των πολιτών, τελούν σε μια αδιάλειπτη αίρεση. Μπορείς να ζεις, αλλά πάντα μπορείς να είσαι «στόχος». Η ίδια η ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών, ασκούνται ελεύθερα, μόνο αν το αποφασίζει το Μέγαρο Μαξίμου. Η κυβέρνηση θέτει συνεπακόλουθα, όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα, σε μια συνεχή «καραντίνα».

4.Η κυβέρνηση έχει σαφή ευθύνη για την απαξίωση των θεσμών. Οι πολίτες συνηθίζουν το «τέρας». Αν το Σύνταγμα, κουρελιάζεται κατά τέτοιο τρόπο, δίχως συνέπειες, ποια πρέπει να είναι εμπιστοσύνη των πολιτών σε νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία;

Η κυβέρνηση της ΝΔ βλάπτει σοβαρά την δημοκρατία και προκαλεί, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών. Παράλληλα, δίνει άλλοθι στην φασιστική απειλή, που σηκώνει ξανά κεφάλι στην χώρα, αφού η καταπάτηση του Συντάγματος χρεώνεται (λανθασμένα) συχνά στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Το «όλοι ίδιοι είναι» επικρατεί.

Πρόκειται συνεπώς, για μια επικίνδυνη κυβέρνηση που πρέπει να τιμωρηθεί, από τους πολίτες.

Η ανάγκη για μια άλλη διακυβέρνηση, που θα επαναφέρει τη χώρα σε δημοκρατική τροχιά, είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Μια προοδευτική κυβέρνηση οφείλει να δει ξανά ζητήματα όπως η δικαιοσύνη, όπως η ενίσχυση της κοινωνικής και πολιτικής λογοδοσίας των κυβερνητικών (και μη) κέντρων, όπως η προώθηση αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών εκλογής των ανωτάτων δικαστικών αρχών από την κοινωνική βάση κλπ.

Η χώρα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, την «κοινωνία των πολιτών». Μια προοδευτική κυβέρνηση, οφείλει να ενισχύσει και να θωρακίσει τον λαϊκό παράγοντα, να βάλει τελικά τον λαό, στη θέση του πραγματικού «οδηγού».

Γράφει ο Διονύσης Τεμπονέρας