Οι γιατροί δεν ξεπέφτουν σε διλήμματα εθνικότητας
Οι γιατροί δεν έχουν διλήμματα αναφορικά με την εθνικότητα κάποιου ασθενούς, αφού ο πόνος δεν έχει διαβατήριο, δεν κουβαλά μαζί του ταυτότητα. Ευτυχώς…
Οι μέρες είναι δύσκολες και μαζί τους κουβαλάνε διάφορες σκέψεις. Ο Νίκος Τζιανίδης μοιράστηκε αυτό που είχε στο μυαλό του με ένα άρθρο του, δείτε ΕΔΩ: «Είσαι γιατρός, διευθυντής σε ΜΕΘ, κι έχεις μια θέση μοναχά αδειανή κι απ’ έξω δυο ασθενείς: έναν Ελληνα κι έναν Αφγανό πρόσφυγα. Ιδιας ηλικίας και οι δυο. Σε ποιον ανοίγεις την πόρτα στην ελπίδα;».
Στην Ιατρική, όπως μου έχουν πει επιστήμονες από όλον τον κόσμο, όταν τους είχα θέσει την ίδια ερώτηση -«κατά πόσο ένας γιατρός μπορεί να έχει διλήμματα περίθαλψης κάποιου ασθενούς»- η απάντησή τους ήταν κοινή, ήταν μία: «Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για διλήμματα εν καιρώ ειρήνης. Σε καιρό πολέμου μπορεί να σκεφτείς ποιον θα βοηθήσεις πρώτα, κάποιον πιο βαριά τραυματισμένο ή έναν με πιο ελαφρά τραύματα». Σε κάθε περίπτωση δεν ετέθη από εκείνους κάποιος άλλος λόγος παράβασης της υπόσχεσης που έχουν δώσει στον Ιπποκράτη, ένας όρκος ιερός που φτάνει μαζί τους ως τον θάνατο.
Η μόνη αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι γιατροί δεν έχουν διλήμματα αναφορικά με την εθνικότητα κάποιου ασθενούς, αφού ο πόνος δεν έχει διαβατήριο, δεν κουβαλά μαζί του ταυτότητα. Ευτυχώς, κανένας γιατρός δεν σκέφτεται με αυτόν τον… αστικό τρόπο – «είναι Έλληνας, πληρώνει τους φόρους του, έχει υπηρετήσει την πατρίδα, άρα αυτόν θα σώσω». Γενικότερα το νοσηλευτικό προσωπικό δεν στιγματίζει την επιστημοσύνη του ανάλογα με το εάν κάποιος είναι Αφρικανός ή Σουηδός. Με το εάν μπήκε χωρίς χαρτιά στη χώρα μας κυνηγημένος από κάποιον εμφύλιο, με τον εάν είναι Ρομά και δεν έχει ακούσει ποτέ του για κορονοϊό στον μαχαλά του.
Προφανώς και είναι λάθος να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία – να κάνουμε, δηλαδή, δίκη προθέσεων ανθρώπων που έχουν ορκιστεί να σώζουν ζωές, με όποιον τρόπο μπορούν. Γνωρίζοντας τον Νίκο Τζιανίδη, όμως, αντιλαμβάνομαι πλήρως τη σκέψη του, η οποία πηγαίνει λίγο πιο πέρα, αναζητώντας απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα, ψάχνοντας τη λύση σε διλήμματα. Αλλωστε, όπως έγραψε ο ίδιος, «άνθρωποι κι οι δυο! Κι οι δυο με την ίδια απαντοχή στα μάτια, με την ίδια αγωνία να τους οργώνει το πρόσωπο».
Από αυτό το κείμενο, λοιπόν, κρατώ την αληθινή ευαισθησία του συντάκτη του και πετάω στον κάδο αχρήστων, μαζί με τα γάντια και τις μάσκες, τα «διλήμματα των γιατρών», επειδή αυτά δεν μπορεί να μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Αλλωστε, ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ είχε γράψει: «Οι γιατροί έχουν δύο διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες: έναν τρομερά δυσανάγνωστο για τις συνταγές και έναν καθαρό και ευανάγνωστο για τους λογαριασμούς τους». Και είναι δεδομένο ότι οι γιατροί, οι αληθινοί γιατροί, έχουν κλείσει για πάντα τους λογαριασμούς τους με τα διλήμματα.
Γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ
