Οι επιπτώσεις της καραντίνας και της τηλεκπαίδευσης στους μαθητές: Τι συμβουλεύει η ψυχολόγος Αννέτα Μαρκογιαννάκη
Στο Zarpa Radio 89.6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε η ψυχολόγος και συγγραφέας Αννέτα Μαρκογιαννάκη για τις ψυχολογικές επιπτώσεις της καραντίνας και της τηλεκπαίδευσης σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.
Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι στατικός, έχει μία πλαστικότητα. Οι μαθητές έχουν ανάγκη από ερεθίσματα από διαφορετικά περιβάλλοντα, πράγμα που επιδρά στην ψυχολογία, στα συναισθήματα, στην αφομοίωση πληροφοριών και στην απομνημόνευση γνώσεων.
Όταν ο μαθητής βρίσκεται σε ένα μονότονο, ανιαρό περιβάλλον στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του μπροστά από ένα υπολογιστή ή κινητό χωρίς να αλληλεπιδρά, χωρίς χαμόγελο, νιώθει θλίψη.
Όπως είπε η κα Μαρκογιαννάκη, «οι μαθητές της Γ Λυκείου που παρακολουθούν μαθήματα από τις οκτώ το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι και στην συνέχεια το απόγευμα τα φροντιστηριακά μαθήματα μου μεταφέρουν το άγχος τους, την αγωνία τους, το έδαφος είναι κινούμενο κάτω από τα πόδια τους. Τα παιδιά γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από το παιχνίδι, με το να είναι τόσες ώρες μπροστά στην οθόνη, δεν αντέχουν, τους φαίνεται αδιάφορο και βαρετό να σηκωθούν το πρωί και να παρακολουθήσουν διαδικτυακά μαθήματα»
Μιλάμε για τα «θλιμμένα παιδιά» της τηλεκπαίδευσης, που είναι λιγομίλητα, σε σύγχυση, δεν έχουν την ψυχική ανθεκτικότητα των ενηλίκων. Από την άλλη υπάρχει στο σπίτι το «πρέπει «, ο έλεγχος των γονέων κι όλα αυτά επιφορτίζουν τα παιδιά με άγχος, θυμό και νεύρα.
«Εγώ ως μητέρα, τόνισε χαρακτηριστικά η κυρία Μαρκογιαννάκη, αυτή την περίοδο είμαι πιο ελαστική, πιο επιεικής, όταν τα παιδιά μου θα έχουν μία έκρηξη θυμού, κάνω αποδοχή, τα αφήνω να εκτονωθούν.
Θα συμβούλευα γονείς και μαθητές να εστιάσουμε στο «εδώ και τώρα «. Να μην κάνουμε σενάρια καταστροφολογίας.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό αυτή την δύσκολη συγκυρία που διανύουμε είναι η ευγνωμοσύνη. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη που έχουμε μία στέγη, ένα πιάτο φαγητό, την υγεία μας,τα αγαπημένα μας πρόσωπα….απλά πράγματα που όμως είναι τόσο βοηθητικά και μας γεμίζουν χαρά.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς, το μοίρασμα, το κράτημα στο χέρι, μία αγκαλιά. Πάντα μετά από μεγάλες μπόρες βγαίνει ο ήλιος!
Και να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη το πρόγραμμα, την ρουτίνα, την αλληλεπίδραση. Όμως να κάνουν υπομονή, το παραπανίσιο άγχος δεν είναι βοηθητικό, να εκφράζουν τα συναισθήματά τους και να συνειδητοποιήσουν πως «ό,τι γίνεται δεν συμβαίνει μόνο σε μένα «.
Τα παιδιά ξέρουν καλά τί συμβαίνει, δεν χρειάζεται επιπλέον άγχος από τους γονείς. Ξεκινάμε με την αισιοδοξία της νέας χρονιάς ότι όλα θα πάνε καλά!
zarpanews.gr
