Όχι δεν ήταν θυσία…

Έχουν περάσει σχεδόν δύο βδομάδες από την σοκαριστική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη εκείνο το βράδυ στις 28 του Φλεβάρη και ο απόηχος είναι φυσικά τεράστιος. Συγχωρέστε με αλλά δεν μπορώ να το βαφτίσω ατύχημα γιατί αυτό θα ήταν τρομερή αφέλεια εκ μέρους μου. Παρόλα αυτά πιστεύω πρέπει να αποτυπωθούν μερικές σκέψεις και προβληματισμοί.

Περίπου δύο βδομάδες λοιπόν, τόσο χρόνο έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κατάσταση να ηρεμήσει ούτως ώστε να βγει ξανά στους δρόμους και να συνεχίσει δειλά δειλά τον προεκλογικό του αγώνα. Για μια εκλογική διαδικασία που αναβλήθηκε εξαιτίας της τραγωδίας των Τεμπών. Ατυχώς ωστόσο όπως εκφράστηκε από μερικούς φιλοκυβερνητικούς «δημοσιογράφους», κυρίως σε ένα συγκεκριμένο κανάλι.

Μάλιστα στο κανάλι αυτό κάποιοι έτρεξαν να συμβουλέψουν τη Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό με ποιό τρόπο πρέπει να αντιμετωπίσουν το πολιτικό κόστος λίγα μόνο 24ώρα μετά το συμβάν και ενώ οι διασώστες και οι πυροσβέστες μάζευαν ακόμα ανθρώπινα μέλη των θυμάτων σε νεκρόσακους.

Έτσι λοιπόν είδαμε έναν Πρωθυπουργό να φτάνει στην συγκέντρωση που είχε με ένα ευρύ χαμόγελο και ένα πλήθος που στην πλειοψηφία του χειροκροτούσε με ολη του δύναμη. Φυσικα και δεν θα τους το στερήσει ούτε θα τους το απαγορεύσει κανείς αυτό.

Ο καθένας μπορεί να χειροκροτάει και να συντάσσεται πίσω από όποιον πολιτικό θέλει, με ότι αυτό συνεπάγεται. Είμαι όμως σίγουρος πως βρέθηκαν ψηφοφόροι της ΝΔ και του Κ. Μητσοτάκη να πιάνουν με δυσφορία το κεφάλι τους όταν ο τελευταίος είπε αυτολεξεί πως

«Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό το οποίο έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στην χώρα μας».

Το αναφέρω αυτό καθώς αδυνατώ να πιστέψω πως ο Πρωθυπουργός με τόσους δεκάδες επικοινωνιολόγους από πίσω του, είπε αυτή την φράση και έκανε αναφορά για θυσία. Ίσως δεν τον συμβούλεψαν σωστά αυτή την φορά εν αντιθέσει με τη πρώτη εμφάνιση του στο τόπο της τραγωδίας, που του φώναζαν συνεχώς να έχει κάτω το κεφάλι μπροστά στις κάμερες. Στέκομαι λίγο παραπάνω σε αυτό, στην λέξη «θυσία».

Αυτό γιατί πρέπει και οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε ένα σημαντικό πραγμα. Κανένας απολύτως γονέας ποτέ δεν θα έκανε το παιδί του θυσία στις ράγες ενός τρένου για να αρχίσει να λειτουργεί καλύτερα το σιδηροδρομικό δίκτυο.

Ούτε πρόκειται να του απαλύνουν τον πόνο και να του χρυσώσουν το χάπι μερικά λόγια και ασυναρτησίες περί θυσιών. Κανείς επίσης δεν θα έπρεπε να γίνεται θυσία εν έτει 2023 οπουδήποτε, πόσο μάλλον σε ένα επιτελικό κράτος που προσπαθεί να μας πείσει η Κυβέρνηση ότι κατάφερε να δημιουργήσει. Δεν ξέρω αν προσπαθούν να κάνουν επίκληση στο συναίσθημα όταν μιλάνε για θυσία αυτών των αδικοχαμένων ανθρώπων, αλλά εδώ απαθανατίζουμε ένα από μεγαλύτερα επικοινωνιακά φάουλ και ίσως από τις μεγαλύτερες πολιτικές αλητείες.

Βέβαια στην τελική γιατί να μην χαμογελάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι το ερώτημα. Εξάλλου όπως μας ενημέρωσε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος σε μια ακόμη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση, ο κύριος Πρωθυπουργός έχει για μία ακόμη φορά άγνοια επί της κατάστασης, δηλαδή του παρατημένου και αισχρά δομημένου σιδηροδρομικού δικτύου. Συνείδηση καθαρή λοιπόν στο έπακρο. Έτσι έχουμε για μια ακόμη φορά μηδενική ανάληψη πολιτικής ευθύνης από τον Πρωθυπουργό με την υπερβολικά φθηνή δικαιολογία του «δεν ηξερα».

Δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε και στις παρακολουθήσεις όπως και στη κατάσταση των νοσοκομείων κατά τη πανδημία. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όντως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι Πρωθυπουργός σε αυτή την χώρα ή αν γνωρίζει μονο προορισμούς για καλοκαιρινά μπάνια στα Χανιά. Συναντούμε ξανά επίσης το, κλισέ πλέον για τη Κυβέρνηση, μοτίβο του αποδιοπομπαίου τράγου έχοντας στο ρόλο αυτό ορισμένα γνώριμα πρόσωπα. Όσο μπορεί βέβαια να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο στην περίπτωση αυτή καθώς η ευθύνη είναι τεράστια και βαραίνει τους πάντες, όσο κι αν θέλουν να ξεφύγουν από αυτή.

Το χειρότερο είναι πως έγινε προσπάθεια να εκφραστεί και να παγιωθεί η άποψη οτί «πλήρωσε την νύφη» ο κ. Καραμανλής και ότι πρέπει να του δοθούν συγχαρητήρια για την ανάληψη της ευθυνής. Της αντικειμενικής που του αναλογεί όπως είπαν.

Συγνώμη για την φράση που θα χρησιμοποιήσω αλλά μήπως έχουμε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια; Να δώσουμε εύσημα για την παραίτηση σε έναν άνθρωπο που κουνούσε το δάχτυλο λίγες μέρες πριν το συμβάν όταν του τίθονταν θέμα για τους σιδηροδρόμους και αμφισβήτηση για την ασφάλεια τους την οποία ένθερμα υποστήριζε πως υπάρχει (;).

Όταν συνδικαλιστές και εργαζόμενοι αναφέρονταν γραπτώς και δημόσια για τα προβλήματα του δικτύου και τις ανύπαρκτες δικλείδες ασφαλείας προειδοποιώντας για την τραγωδία που θα έρχονταν σύντομα. Δυστυχώς όμως δεν εισακούστηκαν και αντιμετωπίζονταν με χλευασμό.

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το ότι ο κύριος Καραμανλής είναι διατεθειμένος να κατέβει ξανά στο ψηφοδέλτιο για να τον κρίνει ο κόσμος όπως είπε. Ναι αυτός που είχε σκονάκια για το πως να απαντήσει σε ερώτησεις αλλά και το πως να εκφράσει την λύπη του.

Σε ένα κράτος που υποτίθεται λειτουργεί με υπευθυνότητα και σε μια Κυβέρνηση που διαθέτει ηθική αλλά και πολιτική ευθιξία, όταν ένας Υπουργός αποτυγχάνει παταγωδώς, η παραίτηση και η απομάκρυνση από τα ψηφοδέλτια είναι στοιχειώδης και μέχρι ένα σημείο δεδομένη αντίδραση.

Ειδικά όταν ξεκάθαρα λόγω της αποτυχίας αυτής χάνονται ανθρώπινες ζωές. Αντί αυτού εδώ βλέπουμε η παραίτηση του να γίνεται άξια χειροκροτήματος και να μεταφράζεται ως μια θαρραλέα απόφαση.

Η διαχείρηση του γεγονότος είναι τραγική και παίζει ως ένα σημειο με την νοημοσύνη μας. Αυτό διότι από τη πρώτη στιγμή και από το πρώτο κιόλας διάγγελμα ο Πρωθυπουργός, που πλέον είναι ξεκάθαρα φοβικός απέναντι στις ευθύνες που του αναλογούν, έκανε λόγο αρκετές φορές ότι η τραγωδία οφείλεται σε καθαρά ανθρώπινο λάθος.

Δεν είμαι εμπειρογνώμονας, ούτε κλειδούχος, ούτε πρώην σταθμάρχης. Μπορώ βέβαια να καταλάβω και πιστεύω όλοι μας, ότι σε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο με χαλασμένη τηλεδιοίκηση και ανύπαρκτες δικλείδες ασφαλείας όπου όλα γίνονταν χειροκίνητα από έναν μόνο άνθρωπο, ότι κάποια στιγμή θα γίνονταν το μοιραίο.

Δεν δικαιολογεί κανείς βέβαια ουτε την ελλιπή, όπως αποδεικνύνεται, εκπαίδευση του αλλά και τις αιχμές που δημιουργήθηκαν για το ηλικιακό όριο που πρέπει να εφαρμόζεται για το πόστο αυτό. Σε ένα πόστο που θα έπρεπε να βρίσκονται παραπάνω από ένας εν ώρα υπηρεσίας ως μια επιπλέον δικλείδα ασφαλείας.

Δεν επιτρέπεται λοιπόν από όλα αυτά να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι έφταιγε ένας σταθμάρχης και κανείς άλλος. Είναι επίσης ανεπίτρεπτο να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι λειτουργούσαν τα πάντα στην εντέλεια και την επόμενη μέρα κιόλας να βγαίνει χαρακτηριστικό ρεπορτάζ από την αίθουσα τηλεδιοίκησης στο σταθμό της Λαρίσας και να θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο, με την τηλεδιοίκηση να είναι παντελώς ανενεργή.

Δεν ξέρω αν προσπαθούν να σώσουν καταστάσεις στη Κυβέρνηση, αλλά αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι αρκετά ξεδιάντροπο. Ένα επίσης γεγονός που ήταν ιδιαίτερα αξιοπερίεργο είναι ότι στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου που συνεδρίασε για μια από τις χειρότερες τραγωδίες στην χώρα μας υπήρχε φωτογράφος που φωτογράφιζε με κοντινά Υπουργούς.

Ο κόσμος πλέον έχει δικαιολογημένη οργή μέσα του και έχει γίνει ποτάμι. Στις πορείες που έλαβαν χώρα σε όλη την Ελλάδα, συμμετείχαν άτομα όλων των κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων και των ηλικιών. Ενώ η συμμετοχή ήταν και θα είναι τεράστια.

Το σύνθημα που ακούστηκε αρκετές φορές ήταν ότι «Δεν ήταν τραγωδία, ήταν δολοφονία». Υπάρχει ένα γενικό αίσθημα θυμού και απογοήτευσης για τα εγκληματικά λάθη και παραβλέψεις της Κυβέρνησης και των αρμοδίων που από τη πρώτη στιγμή προσπαθούν να γλιτώσουν από τις πλάτες τους το βάρος της ευθύνης.

Συλλυπητήρια λοιπόν κύριε Πρωθυπουργέ σε αυτούς που «θυσιάστηκαν» για να μπορούμε το 2023 σε ένα ευρωπαϊκό κράτος να κανουμε ένα ταξίδι ρουτίνας με το τρένο όπως το Αθήνα – Λαρισα – Θεσσαλονίκη χωρίς να παίζεται η ζωή μας κορώνα γράμματα από εδώ και πέρα.

Γράφει ο Νίκος Μυτούλας, Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης