Ο θάνατος της Ιωάννας είχε «προαναγγελθεί»
Το να ψάχνουν οι αρμόδιες αρχές και να αναρωτιέται η κοινωνία αν ένα παιδί 11 ετών αυτοκτόνησε, έρχεται να υπογραμμίσει το πόσο πολύ – μα πάρα πολύ – μεγάλο πρόβλημα έχουμε.
Δεν ξέρω αν η Ιωάννα έβαλε η ίδια τέλος στην ζωή της.
Μια ζωή που μόλις είχε αρχίσει να ανατέλλει.
Το βέβαιο είναι, ότι μέχρι να βρεθεί το κορμί της άψυχο στα βράχια, η Ιωάννα πέθαινε κάθε μέρα.
Ένας πατέρας βίαιος. Που ξυλοκοπούσε την σύζυγό του. Και που έδειρε πριν δύο χρόνια και την δασκάλα των παιδιών του, μέσα στο σχολείο, στέλνοντάς την στο νοσοκομείο και τον ίδιο στην φυλακή. Επειδή η δασκάλα αρνήθηκε να του παραδώσει τα παιδιά, γνωρίζοντας ότι υπάρχει περιοριστική εντολή σε βάρος του και κάνοντας το καθήκον της. Και που, ενώ ήταν το θύμα, αναγκάστηκε να αλλάξει και σχολείο. Γιατί άραγε;
Ένας πατέρας που οι απολογητές της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας θεωρούν ότι έχει «δικαίωμα» σε αυτήν.
Και ένα σπίτι που πριν τέσσερα χρόνια πλημμύρισε και χρειάστηκε να παρέμβει ο τοπικός σύλλογος τριτέκνων για να βρεθεί μια λύση.
Και ένα κράτος που θεωρεί ότι είναι «ατομική ευθύνη» της μητέρας το πώς θα μεγαλώσει μόνη της τρία παιδιά.
Δεν ξέρω πώς πέθανε ο Ιωάννα.
Ξέρω όμως, πως ο θάνατός της είχε «προαναγγελθεί». Και την «αναγγελία» αυτή, την είχαμε λάβει όλοι. Των αρμοδίων συμπεριλαμβανομένων.
Ο μόνος τρόπος να μην ξεχαστεί ο θάνατος της Ιωάννας, είναι να έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά στις «αναγγελίες» της διπλανής πόρτας. Και να διεκδικούμε από το κράτος τις υποχρεώσεις του.
Δεν είναι «ατομική ευθύνη» το αν τα διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματα των παιδιών και των μητέρων τους μένουν ή όχι κενό γράμμα.
Ας παλέψουμε για έναν κόσμο, που να μην ξυλοκοπούνται οι δασκάλες. Και που να μην αναρωτιόμαστε αν και γιατί αυτοκτονούν τα παιδιά.
Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας
Βαθιά συγκινητικά τα λόγια σας και συντάσσομαι ειλικρινά με την ανάρτησή σας. Να την μνημονεύομε με σκοπό να γίνουμε καλύτεροι και να μην έχουμε αντίστοιχη απώλεια.
τι να κανουμε λεει; να διεκδικησουμε απο το κρατος τα δικαιωματα μας; Να παλεψουμε να γινουμε μια χωρα με πραγματικη κοινωνικη πολιτικη;;; τι λετε κυριε μου; ποια ουτοπια ονειρευεστε; χρονια και χρονια μερικοι ρομαντικοι που πεθαινουμε απο καρκινο ζωντας μεσα στην απεραντη θλιψη που μας προσφερει καθημερινα και τοιουτοτροπως αυτη η χωρα, πολεμαμε με ανεμομυλους… μην το κανουμε θεμα ομως. Δειτε ποιοι ειναι οι ηρωες των ελληνων, κατι τυποι που παιζουν ποδοσφαιρο και σε ριαλιτι. Δειτε τι ψηφιζουμε. Δειτε πως οδηγουμε. Δειτε πως κανουμε τις φορολογικες μας δηλωσεις. Δεν υπαρχουν πια διεκδικησεις. Λυπαμαι.
Συμφωνώ απόλυτα με τον προλαλήσαντα «ταξιτζή»….Όταν ζούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία με ήθη και έθιμα και θρησκεία έναν αχταρμά..οι δε νέοι έχουν ως πρότυπα ποδοσφαιριστές,τραγουδιάρηδες και παίκτες reality..προσπαθώντας μόνο για την απόκτηση ενός ακριβού αυτοκινήτου…ακριβής μηχανής, κινητού…και αναλόγου ντυσίματος για το πιό σινιέ ρεστοράν-μπάρ …τι καλό μπορεί να βγεί από όλες αυτές τις νέες αξίες στην ζωή μας??
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΚΑΚΕΣ ΑΠΛΑ ΘΑ ΠΛΕΡΩΝΟΥΝ
ΑΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ ΘΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΜΙΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΜΗΝΑ
ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΚΟΥΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣ.
Η ΕΙΔΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ
<>