Ο Τέως και ο Ντογιάκος «βασανίζουν» τον Μητσοτάκη…
Πονοκέφαλο στην Κυβέρνηση προκαλούν τις τελευταίες ημέρες δύο πρόσωπα άσχετα μεταξύ τους και για διαφορετικούς λόγους. Πώς μπορεί να επηρεαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα από της κινήσεις της κυβέρνησης στο θέμα Ντογιάκου και Γλύξμπουργκ.
Εκ πρώτης όψεως τα δύο πρόσωπα δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Άλλωστε, ποια σχέση να έχουν ένα(πολιτικό) φάντασμα του παρελθόντος, που έφτασε στο βιολογικό του τέλος και ο εν ενεργεία ανώτατος εισαγγελέας της χώρας; Καμία.
Ή μήπως έχουν; Και ποια; Ας δούμε τα γεγονότα:
1. Ο θάνατος του έκπτωτου μονάρχη δεν προκαλεί καμιά πολιτική ανατάραξη. Αποτελεί, όμως, ένα μπελά για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η μοναρχία στην Ελλάδα ήταν ταυτισμένη με την εκάστοτε συντηρητική παράταξη. Και ο Κωνσταντίνος, ιδιαίτερα μετά τη στάση του στα γεγονότα του 1964 (πτώση της κυβέρνησης το Γεωργίου Παπανδρέου) αποτελούσε κόκκινο πανί τόσο για το δημοκρατικό Κέντρο όσο και για την ευρύτερη Αριστερά.
Και μπορεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να έβαλε τη ταφόπλακα στο βασιλικό θεσμό με το δημοψήφισμα του 1974, αλλά οι διαχρονικοί δεσμοί συγκεκριμένων προσώπων της ΝΔ με τον βασιλικό χώρο ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν.
Γι’ αυτό και σήμερα ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης, ο Πλεύρης θα ήθελαν να αποδοθούν περισσότερες τιμές στον έκπτωτο μονάρχη και όχι να αφήσουν αυτό το ρόλο στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Εκλογές έρχονται και οι ψήφοι των πιο συντηρητικών ψηφοφόρων είναι πολύτιμοι. Ήδη από μέρος του υπερσυντηρητικού Τύπου κατηγορούνται για «ασέβεια» προς τον πρώην μονάρχη και για «φοβικά σύνδρομα απέναντι στην Αριστερά».
Πάντως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κουβαλώντας και το αρνητικό φορτίο των στενών σχέσεων του πατέρα του με τον Γλίξμπουργκ, επέλεξε να αντιμετωπίσει την κηδεία του με μια «κεντροδεξιά» ισορροπία, εκτιμώντας (σωστά) ότι ένα δικό του «unfair» θα του αφαιρούσε εντελώς το λούστρο από το «κεντρώο» προφίλ, με το οποίο θέλει να πάει στις εκλογές.
2. Ο Ισίδωρος Ντογιάκος είναι ο ανώτατος εισαγγελέας της χώρας. Δεν είναι πολιτικός. Όμως, η θέση έχει ιδιόμορφα πολιτικά χαρακτηριστικά. Το έχουμε δει και στο παρελθόν, όταν εισαγγελικές αποφάσεις βρέθηκαν στη δίνη της πολιτικής σύγκρουσης. Το σκάνδαλο των υποκλοπών και η μέχρι τώρα ενέργειες του κ. Ντογιάκου τον καθιστούν εξ αντικειμένου «παίκτη» στο πολιτικό παιχνίδι.
Η τελευταία γνωμοδότησή του δεν τον κατέστησε μόνο αντίπαλο όλης της αντιπολίτευσης. Αλλά ξεσήκωσε και το νομικό κόσμο εναντίον του. Το πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές: ο κ.Ντογιάκος δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως ο ανώτατος εισαγγελέας που εξέδωσε μια, αμφιλεγόμενη ούτως ή άλλως, γνωμοδότηση. Αλλά ως θεσμικό πρόσωπο που επιχειρεί να «διευκολύνει» την κυβέρνηση σε μια δύσκολη περίοδο που περνάει.
Η κυβέρνηση ναι μεν θα είναι ευχαριστημένη αν, στη λογική Ντογιάκου, ορθωθούν και άλλα εμπόδια στην έρευνα της ΑΔΑΕ για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων(αυτό, άλλωστε, επιδιώκει και η ίδια), αλλά στο πολιτικό «δια ταύτα» ο κ. Μητσοτάκης είναι χαμένος. Το χάσμα που έχει ανοίξει με το χώρο του ΠΑΣΟΚ, από τότε που αποκαλύφθηκε η παρακολούθηση Ανδρουλάκη, τώρα γίνεται αξεπέραστο. Η νέα αντίδραση Βενιζέλου το πιστοποιεί απολύτως. Ο κ. Ντογιάκος συμβάλλει-εκών άκων, αδιάφορο- σ’ αυτό.
Έτσι, η ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης θα πάνε στις εκλογές απομονωμένοι και χωρίς μετεκλογικούς συμμάχους, με όπλο την «αυτοδυναμία». Αν το εκλογικό σώμα απενεργοποιήσει αυτό το όπλο και τα άλλα κόμματα μπορέσουν να συμφωνήσουν, τότε το πολιτικό τοπίο μπορεί να αλλάξει άρδην την επομένη των πρώτων εκλογών της απλής αναλογικής.
Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
