O ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα νικήσει τον Μητσοτάκη, όταν νικήσει τον εαυτό του

Ο εν δυνάμει φορέας της λαϊκής εντολής είναι ο Τσίπρας, όχι οι φράξιες του κόμματος, οι «καμένοι» και οι σαλεμένοι

Η επιτυχημένη θερινή περίοδος του Αλέξη Τσίπρα, που κoρυφώθηκε με την παρουσία του στη ΔΕΘ . Αλλά πριν σβήσουν τα φώτα της ράμπας η αξιωματική αντιπολίτευση επέστρεψε στις παθογένειες της.

Ο Πολάκης, όταν ξανάρθει, θα βάλει φυλακή τον Πλεύρη και αλλους, ο Σπίρτζης κάνει αντιπολίτευση στον τομέα του με τις γυναικοκτονίες και του τη λέει η Καββαδία, ο Κατρούγκαλος αγκαλιά με τον Βενιζέλο στηρίζει τον σκοτεινό Ελπιδοφόρο- άνθρωπο του Μητσοτάκη, παρά τη γκέλα.

Αλλά αυτό που εμπόδισε την επικαιρότητα να κεφαλαιοποιήσει το θερινό ράλι Τσίπρα ήταν μια άστοχη κριτική που έγραψε ένας ευρωβουλευτής για την πολιτικά κερδοφόρα παρουσία του αρχηγού του στη ΔΕΘ.

Θα περνούσε σαν παραπολιτικό. Αλλά έγινε σπίρτο που έβαλε φωτιά, όταν οι συνήθεις Τσιπροφύλακες τον έριξαν αψυχολόγητα στα λιοντάρια της μιντιακής υπεροπλίας του Μητσοτάκη.

Έτσι η συζήτηση για το επί της ουσίας σκοράρισμα του Τσίπρα στο ταμπλό των εξελίξεων, μετατοπίσθηκε στη κλασσική μιζέρια της Συριζαίικης εσωστρέφειας.

Στο κάδρο των παράπλευρων διεργασιών μπήκε και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και υποχρέωσε τον ευρωβουλευτή του να πάρει πίσω όσα – εξ ίσου αψυχολόγητα- έγραψε.

Αν τον απείλησε και με αποπομπή, θα είναι ένα ακόμα παράδοξο της Κουμουνδούρου: κάνουν κονσομασιόν στον Πολάκη και απειλούν με εξοβελισμό τον Κούλογλου.

Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν λέει να απαλλαγεί από τις παιδικές του ασθένειες. Αντίθετα προστίθενται και οι τοξικές προσπάθειες όσων το χαντάκωσαν στο παρελθόν, να κρατηθούν στην πρώτη θέση του τρένου που οδηγεί στο μέλλον του.

Η ευκολία με την οποία κλώτσησαν την πρώτη πραγματική καρδάρα με γάλα που μάζεψε ο πρώην Πρωθυπουργός από τότε που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, δείχνει ότι το κόμμα είναι πάντα θύμα της εσωτερικής αμοιβαδοποίησης.

Δεν είναι συγκροτημένος πολιτικός φορέας , αλλά ένα μπερδεμένο άθροισμα από φράξιες, φιλοδοξίες, αντιφάσεις , συγκρούσεις και προσωπικές στρατηγικές.

Η συγκολλητική ουσία της ηγετικής επικυριαρχίας Τσίπρα αραιώνει με το παραμικρό.

Κυρίως όταν πρόκειται να θέσουν στόχους για την επόμενη φάση και να επιλέξουν τα εργαλεία με τα ποια θα λαξέψουν το δρόμο προς την επιστροφή τους στην κυβέρνηση.

Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα σκληρό απολίθωμα του 3% . Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ένα ασθενές κέλυφος που δεν μπορεί να επιβάλει την ανάγκη για νέα φυσιογνωμία, νέες αντιλήψεις, νέα ιδεολογία και πολιτική, νέα κουλτούρα συμπεριφοράς.

Υπάρχουν δυο ορατά μεγέθη. Ο ένα είναι ο Αλέξης Τσίπρας που εξελίχθηκε σε φυσικό ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης και με το προσωπικό του ιμπέριουμ κάνει «γκελ» στην κοινωνία.

Το άλλο είναι η ίδια η κοινωνική βάση της Παράταξης που ιστορικά διαμορφώνει τον προοδευτικό κυβερνητικό πυλώνα της χώρας- με τους Παπανδρέου, τον Σημίτη και την τελευταία φορά με τον Τσίπρα.

Από αυτόν ζητούν ακόμη οι πολίτες που ζητούν να κυλίσει ο τροχός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μπροστά και να γίνει σύγχρονη κυβερνώσα δύναμη- για το συμφέρον της χώρας, όχι για να πάρουν «ρεβάνς» οι οπισθοδρομικοί της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Ανάμεσα στον Τσίπρα και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του, υπάρχει το χάος. Δεν υπάρχουν ως συνδετικοί κρίκοι ένα οργανωμένο κόμμα και μια διακριτή ομάδα που μπορεί να κυβερνήσει για λογαριασμό της προοδευτικής παράταξης…

Υπάρχουν πρόσωπα- προβληματικά ενίοτε- και συσπειρώσεις που δεν μπορούν να συντονιστούν και απλώς τραβούν τον Τσίπρα προς τα πίσω και προς τα κάτω.

Για λόγους που αφορούν περισσότερο την ιδιοσυγκρασία του, ο πρόεδρος τη ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ αρνείται να …διορίσει τον εαυτό του αρχηγό του κόμματος και να ασκήσει τα προνόμιά του. Όπως είχε αρνηθεί να τον διορίσει και πρωθυπουργό.

Από το μέγαρο Μαξίμου δεν σήκωσε το τηλέφωνο να πει σε παραστρατημένο υπουργό «πάρε τα μολύβια σου και φύγε τώρα». Όπως έλεγαν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να προστατεύσουν τα κόμματά τους και την πολιτική τους.

Έτσι από την Κουμουνδούρου δεν κατέβασε κανέναν από το τρένο- εκτός από τον άμοιρο τον Κοντονή. Ουτε λέει στους πέριξ του , αυτό που έλεγε ο Σημίτης: «ή θα συνυπάρξετε ή δεν θα υπάρξετε».

Αν πράγματι είπε στον Κούλογλου, ή τα μαζεύεις ή ξεπεζεύεις, σημαίνει ότι «τόχει». Αλλά δεν το ασκεί.

Δεν είπε πχ στον Πολάκη : την επόμενη φορά που θα μας εκθέσεις θεώρησε αυτομάτως τον εαυτό σου εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας-ασκώντας απλώς δικαίωμά του ως επικεφαλής της.

Δεν είπε στον Παππά: ότι έτσι όπως τα έκανες, δεν χωράς στη μαρκίζα και ασχολήσου με τη Βουλή.

Ούτε βρήκε ο Σκουρλέτης κλειστό το γραφείο του την επόμενη των αυτοδιοικητικών εκλογών, όταν ως γραμματέας του Κόμματος έχασε όλες τις περιφέρειες και όλους τους Δήμους.

Ο Τσίπρας απορρίπτει αυτό το μοντέλο λειτουργίας επειδή «έχουμε κι ένα Καταστατικό». Όμως στα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα ο γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται με προσφυγή στο καταστατικό. Κόβονται με το σπαθί της ηγεσίας.

Αν η «υπόθεση» Κούλογλου δείχνει ότι αλλάζει τακτική, καλοδεχούμενο.

Αν βγάλει το σπαθί και πολλοί στο κόμμα του καταλάβουν ότι κρέμεται πάνω από τα κεφαλιά τους θα ανακτήσει το ηγετικό προνόμιό του . Όλοι θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται: ο εν δυνάμει φορέας της λαϊκής εντολής είναι ο Τσίπρας, όχι οι φράξιες του κόμματος, οι «καμένοι» και οι σαλεμένοι.

Θα είναι η απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει νικήσει τον εαυτό του, οπότε μπορεί να νικήσει και τον Μητσοτάκη.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος