Ο συγγραφέας Χρήστος Μαρκογιαννάκης στα Χανιά: Τι λέει για το νέο του βιβλίο και για το… τέλειο έγκλημα | Photos + Video

Παρουσίαση – συζήτηση για το πρόσφατο βιβλίου του Χρήστου Μαρκογιαννάκη «Θάνατος επί σκηνής», πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου στο θέατρο Μίκης Θεοδωράκης, στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων.

Όπως δήλωσε ο κ. Μαρκογιαννάκης:

«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που για μια ακόμη χρονιά είμαι στα Χανιά, με αφορμή το Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων, για να παρουσιάσω άλλο ένα αστυνομικό, το «Θάνατος επί σκηνής», από τις Εκδόσεις Μίνωας και είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι στην πατρίδα μου για να μιλήσω με τους Χανιώτες, γι’ αυτό το βιβλίο. Πρόκειται για μια έρευνα για τον ένοχο, στο στυλ της Αγκάθα Κρίστι που είναι και το αγαπημένο μου στυλ και ψάχνουμε μαζί με τον αστυνόμο Χριστόφορο Μάρκου ποιός δολοφόνησε την μεγαλύτερη Ελληνίδα σταρ κατά την διάρκεια της αποχαιρετιστήριας συναυλίας της, στην παραλία της Βουλιαγμένης. Είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που στηρίζεται στα στοιχεία, στην αγωνία, με ανατροπές, προκειμένου να φτάσουμε στο τέλος στην αποκάλυψη του δράστη, η οποία θέλω να πιστεύω, θα εκπλήξει τον κάθε αναγνώστη».

Δείτε φωτογραφίες από την παρουσίαση:

Λίγο πριν την παρουσίαση, ο Κρητικός νομικός, εγκληματολόγος και συγγραφέας, βρέθηκε στο ZARPA RADIO 89,6 όπου συνομίλησε με την Ανδρονίκη Κοκοτσάκη για τα αστυνομικά μυθιστορήματα, την αισθητική του εγκλήματος αλλά και για το… τέλειο έγκλημα:

«Ήμουν πάντα μεγάλος αναγνώστης των αστυν0μικών μυθιστορημάτων. Από εκεί ξεκινούν όλα, κάποιος για να γράψει πρέπει να είναι καταρχάς αναγνώστης. Από πολύ μικρή ηλικία μου άρεσαν υποθέσεις της Αγκάθα Κρίστι, του Ζωρζ Σιμενόν, του Άρθρουρ Κόναν Ντόιλ, των Πουαρό, Μεγκρέ, Σέρλοκ Χολμς και όταν βρέθηκα στο Παρίσι για το διδακτορικό μου αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα όπως εγώ, ως αναγνώστης τους είδους αλλά και ως εγκληματολόγος, θα ήθελα να διαβάσω. Έτσι προέκυψε το πρώτο βιβλίο, το οποίο τελικά είχε μεγάλη ανταπόκριση κι έτσι συνεχίζω» λέει ο κ. Μαρκογιαννάκης, του οποίου πλέον το 7ο βιβλίο θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο στη Γαλλία. Στη χώρα μας κυκλοφορούν τρία αστυνομικά μυθιστορήματα (Μυθιστόρημα με κλειδί, Στον 5ο όροφο της Νομικής και Θάνατος επί σκηνής«) ενώ το 4ο βιβλίο στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει στη χώρα μας του χρόνου.

«Οι συνεχείς ανατροπές είναι πολύ σημαντικές σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είναι και ένας από τους «κανόνες» του αστυνομικού μυθιστορήματος, ότι πρέπει να υπάρχουν συνεχώς στοιχεία που παραπέμπουν τον αναγνώστη με μια σιγουριά σε κάποιον και μετά από 15 σελίδες υπάρχει μία ανατροπή και μετά λες τελικά δεν είναι αυτός ο δολοφόνος, είναι κάποιος άλλος, κάτι που συνεχίζεται μέχρι το τέλος, όπου αποκαλύπτεται τελικά ο πραγματικός δράστης. Θέλω να κάνω τον αναγνώστη να πει «μα ναι, ήταν φυσικό, από την αρχή έπρεπε να το είχα καταλάβει», τονίζει ο συγγραφέας και συνεχίζει:

«Ξεκινάω πάντα να γράψω μια πλοκή, γνωρίζοντας την αρχή και το τέλος. Ξέρω ποιος είναι ο δολοφόνος, ποιος είναι ο ένοχος και για ποιο λόγο. Μετά με οδηγεί η πλοκή. Ειδικά το κίνητρο και η ψυχολογία του δράστη του εγκλήματος είναι για μένα από τις πιο σημαντικές βάσεις ενός αστυνομικού μυθιστορήματος γιατί όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν. Η κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα, μετά από 100 χρόνια θα είναι ξεπερασμένη, όπως και η κοινωνία της Αγκαθα Κρίστι είναι ξεπερασμένη, αλλά τα βιβλία της συνεχίζουν και διαβάζονται γιατί είναι ανθρωποκεντρική η αφήγησή της. Στο κέντρο κάθε μυθιστορήματος είναι ο άνθρωπος, είναι το γιατί. Γιατί σκοτώνει κάποιος, γιατί επιλέγει κάοιος να πάρει μια ζωή. Τα γιατί δεν αλλάζουν. Σκοτώνουμε πάντα για τους ίδιους λόγους, είτε σήμερα είτε πριν από 2.000 χρόνια.

Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του κ. Μαρκογιαννάκη έχουν έναν βασικό χαρακτήρα, τον αστυνόμο Χριστόφορο Μάρκου για τον οποίο ο συγγραφέας λέει: Ξεκίνησε σαν ένα alter ego μου στο πρώτο βιβλίο, με τον οποίο έχουμε πολλά κοινά, έχουμε τελειώσει σπουδές εγκληματολογίας, το όνομά του παραπέμπει λίγο στο δικό μου, έχουμε μια αγάπη για την αστυνομική λογοτεχνία, για τις όπερες της Μαρίας Κάλλας. Ωστόσο ήδη από το τέλος του πρώτου βιβλίου, πήρε την ανεξαρτησία του και πλέον εγώ τον παρακολουθώ και καταγράφω τις σκέψεις και τις πράξεις του στις σελίδες. Όταν μπεις μέσα στην ιστορία, οι χαρακτήρες σε «κατοικούν» και σε ελέγχουν. Γίνονται πραγματικοί χαρακτήρες και εσύ γίνεσαι ο χρονικογράφος τους. Δρουν, αντιδρούν, έχουν τις δικές τους ιστορίες, τους δικούς τους λόγους κι εσύ απλά παρακολουθείς και δεν τους ελέγχεις».

«Εκτός του κοινωνικού και του ψυχολογικού στοιχείου τα οποία υπάρχουν στο αστυνομικό μυθιστόρημα, είναι πολύ σημαντικό ο αναγνώστης στο τέλος να μην έχει μείνει με κανένα αναπάντητο ερωτηματικό που να μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την δομή και την πλοκή. Αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που ξεκίνησα να γράφω γιατί κάποια best selling βιβλία με είχαν αφήσει με μία πικρή γεύση, διαπίστωνα στο τέλος ότι ο δολοφόνος ή ο ένοχος προέκυψε από το πουθενά. Λέει κάπου ο Μάρκου ότι η πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος είναι σα να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο, να ψάχνεις ένα αντικείμενο, να ανοίγεις όλα τα συρτάρια, να σηκώνεις το χαλί, να σπας τοίχους, όμως φεύγοντας από αυτό το χαλί και αφού έχεις βρει το αντικείμενο, πρέπει όλα να είναι στη θέση τους γιατί ακόμα και ένα μικρό συρτάρι δεν έχει κλείσει καλά, τότε υπάρχει κάποιο πρόβλημα»

Στην ερώτηση γιατί τα αστυνομικά μυθιστορήματα με εγκλήματα και φόνους , ύποπτους, εξιτάρουν το αναγνωστικό κοινό ο κ. Μαρκογιαννάκης απάντησε: «Υπάρχουν δύο εγκληματολογικές θεωρίες. Η μία είναι ότι μας επιτρέπουν με έναν τρόπο ανώδυνο να εκτονώσουμε τα πιο βίαια ένστικτά μας. Η άλλη θεωρία είναι ότι αυτά τα αναγνώσματα, τα true crime documentaries, οι σειρές, τα θρίλερ, τα αστυνομικά, μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο σίγουροι και ασφαλείς. Γνωρίζουμε δηλαδή ότι εκεί έξω είναι ένας βίαιος κόσμος και ότι όλα αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν, ωστόσο διαβάζοντας για αυτά από το προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού μας , αισθανόμαστε ακόμα πιο σίγουροι και ασφαλείς. Βλέπουμε, διαβάζουμε, ακούμε για πράγματα που συμβαίνουν, αλλά μακριά από εμάς.

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με την αισθητική του εγκλήματος και το έγκλημα στην τέχνη. Όπως εξηγεί ο ίδιος:

«Ο Άγγλος φιλόσοφος του 19ου αι. Τόμας ντι Κουίνσεϊ μας ωθεί να θεωρήσουμε ότι η δολοφονία είναι μία εκ των καλών τεχνών. Λέει ότι πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε προκειμένου να μην διαπραχθεί αυτή η δολοφονία και να συλλάβουμε τον ένοχο, αλλά αν όντως έχει συμβεί, τότε μπορούμε να την απολαύσουμε όπως απολαμβάνουμε ένα έργο τέχνης. Ο μόνος που μπορεί να απολαύσει τη δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών είναι ο μάρτυς. Έτσι πήρα λοιπόν τους αναγνώστες ως μάρτυρες σε μεγάλα γαλλικά μουσεία, στεκόμαστε μπροστά σε πίνακες , σε γλυπτά, σε αρχαίους ελληνικούς αμφορείς που αναπαριστούν μυθολογικές, βιβλικές ή ιστορικές δολοφονίες και εφαρμόζω στην τέχνη κάποιες εγκληματολογικές θεωρίες. Ψάχνουμε κάθε φορά μπροστά στο εκάστοτε έργο τέχνης ποιος είναι ο δολοφόνος, ποιος είναι το θύμα, ποιος είναι ο λόγος και τα κίνητρα, αν υπάρχει κάποιο άλλοθι, αν αυτό που βλέπουμε είναι πραγματικότητα ή αν είναι η οπτική γωνία του καλλιτέχνη».

Ήδη στην Γαλλία πλην των αστυνομικών μυθιστορημάτων, κυκλοφορούν και δοκίμια για την αισθητική του εγκλήματος, ενώ το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει ένα ακόμα μυθιστόρημα το οποίο δεν είναι αστυνομικό.

Τέλος, στην ερώτηση αν υπάρχει το τέλειο έγκλημα ο κ. Μαρκογιαννάκης είπε: Στην λογοτεχνία δεν υπάρχει γιατί ακόμα και αν ο δολοφόνος στις σελίδες γλιτώσει την τιμωρία, γλιτώσει τη σύλληψη, δεν ανακαλυφθεί, ο αναγνώστης τον ξέρει. Στην πραγματική ζωή, στην εγκληματολογία, υπάρχει κάτι που λέγεται σκοτεινός αριθμός εγκληματικότητας. Είναι τα εγκλήματα τα οποία έχουν τελεστεί ή για τα οποία δε θα μάθουμε ποτέ ότι τελέστηκαν. Μιλάμε για παράδειγμα, για μια εξαφάνιση που εχει δηλωθεί ως τέτοια, ωστόσο στην πραγματικότητα είναι μια ανθρωποκτονία και καθώς δεν έχουμε πτώμα, δεν έχουμε υπόθεση.

Ή ένας θάνατος ο οποίος έχει καταγραφεί ως απλό ατύχημα ή ως φυσικός, αλλά είναι στην πραγματικότυητα εγκληματική ενέργεια. Όταν λοιπόν δεν γνωρίζουμε ότι εχει τελεστεί το έγκλημα δεν θα έχουμε ποτέ ένοχο, οπότε μπορούμε να πουμε ότι αυτά είναι τα εγκλήματα στα οποία δεν θα ψάξουμε ποτέ. Τα τέλεια εγκλήματα.

zarpanews.gr