Ο Πούτιν είχε σίγουρα «αστική αυτοπεποίθηση»

Μοιάζουν να τρέχουν και να μην φθάνουν στο Μαξίμου μετά τις δηλώσεις του Ρώσου προέδρου

Το χθεσινό διάγγελμα του Βλαντιμίρ Πούτιν, έκανε τους πάντες «να τρέχουν». Η αναγνώριση της αυτόνομης οντότητας του Λούγκανσκ και του Ντονιετσκ, που ανακοίνωσε, συνιστά – σύμφωνα με όλους τους αναλυτές- αλλαγή των δεδομένων στην ουκρανική κρίση. Επίσης μια κλιμάκωση της έντασης με την Δύση και το ΝΑΤΟ, που συνοδεύθηκε από μία γενικευμένη αναφορά του Ρώσου προέδρου στα όσα έχουν συμβεί από το 1990 και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Για να χρησιμοποιήσουμε την (συριζεϊκη) ορολογία των ημερών ο Βλαντιμίρ Πούτιν έκανε την κίνησή του έμπλεος «αστικής αυτοπεποίθησης». Τον «αστικό» χαρακτήρα της αίσθησης αποφασιστικότητας που εξέπεμψε επιβεβαιώνει άλλωστε και το ΚΚΕ.

Στην ανακοίνωσή σημειώνει μεταξύ άλλων πως «ο Πούτιν επεδίωξε να δικαιολογήσει τη σημερινή του στάση με ένα ρεσιτάλ αντι-κομμουνισμού, επίθεσης στους Μπολσεβίκους, τον Λένιν και τη Σοβιετική Ένωση». Προσθέτει επίσης πως ο Πούτιν «έπαιξε τον δικό του ρόλο» στην καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ.

Αυτά βεβαίως είναι «ψιλά γράμματα» για τον υπουργό Περιβάλλοντος Κώστα Σκρέκα. Ελάχιστα θα τον απασχολήσουν όταν θα σπεύδει σήμερα να συμμετάσχει στην έκτακτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ για να δει η κυβέρνηση τι θα κάνει με τις τιμές του φυσικού αερίου και την ενεργειακή ακρίβεια. Επίσης δύσκολα θα απαντήσει επικαλούμενος τους «μπολσεβίκους» στην κριτική που δέχθηκε χθες (ακόμα και) από βουλευτές του κόμματός του για τους λογαριασμούς του ρεύματος.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν συζητάμε. Προφανώς ηχεί στα αυτιά του ακόμη η «ατάκα» του Νίκου Δένδια μετά την συνάντηση που είχε με τον Ρώσο ομόλογο του Σεργκέι Λαβρόφ σύμφωνα με την οποία «θα είμαστε όλοι χαμένοι από μία σύγκρουση στην Ουκρανία».

Ιδίως μάλιστα όταν οι πληροφορίες θέλουν τον ΥΠΕΞ της Ρωσίας να τα είπε – επιεικώς- «σταράτα» στις συνομιλίες. Επίσης ίσως ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται ότι η τακτική του «δεδομένου συμμάχου» και οι θεωρίες για το πόσο πολύτιμη εθνικά είναι η αμερικάνική βάση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη έχουν αρχίσει να «χλωμιάζουν».

Όσο για εμάς μάλλον πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που η λέξη «Ελλάδα» δεν ακούστηκε στο διάγγελμα. Σε αντίθεση με τα ονόματα άλλων χωρών όπως η Κροατία, η Βουλγαρία και η Εσθονία. Από την άλλη όμως δεν χρειάζεται να έχουμε διδακτορικό στο Διεθνές Δίκαιο για να αντιληφθούμε ότι η εξέλιξη των πραγμάτων στην μακρινή Ουκρανία θα δυσκολέψει πολύ την καθημερινότητα μας. Ας ελπίσουμε όχι πάρα πολύ

Γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος