Ο Παύλος Πολάκης περιγράφει πώς περνά τις ημέρες της καραντίνας

Σχολεία κλειστά από 10 Μαρτίου. Καταστήματα εστίασης κλειστά από 14 Μαρτίου. Εμπορικά καταστήματα κλειστά από 18 Μαρτίου. Απαγόρευση κυκλοφορίας από 23 Μαρτίου. Η χώρα σε καραντίνα λόγω του φονικού κορονοϊού και συνεχίζουμε για το καλό όλων μας να “Μένουμε σπίτι” βρίσκοντας ο καθένας διαφορετικές διεξόδους και ασχολίες.

Κι επειδή τα μέτρα απαγόρευσης δεν κάνουν εξαιρέσεις, το zarpanews.gr απευθύνθηκε σε γνωστούς Χανιώτες και τους ζήτησε να περιγράψουν πώς περνούν την μέρα τους, ποια είναι τα συναισθήματα και οι ανησυχίες τους.

Σήμερα απαντά ο βουλευτής Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλος Πολάκης

Πώς βιώνετε αυτό τον αναγκαστικό εγκλεισμό;  Δύσκολα…! Μια τέτοια απότομη αλλαγή ανελευθερίας και περιορισμού της προσωπικής και κοινωνικής κίνησης, είναι οδυνηρή για όλους. Ιδιαίτερα για ανθρώπους σαν και μένα, που – πέρα από την ούτως ή άλλως δραστήρια οικογενειακή, κοινωνική και επαγγελματική ζωή μου – τα τελευταία 10 περίπου χρόνια έχω αυξημένες ευθύνες και υποχρεώσεις ως αιρετός στον δημόσιο βίο με τις ιδιότητες του Δημάρχου, του Βουλευτή και του Υπουργού. Μιλώντας για το αίσθημα της «ευθύνης» (πολιτικής και προσωπικής) απέναντι στις προσδοκίες των ανθρώπων που με ανέδειξαν σε αυτές τις θέσεις, θέλω να πω ότι προσωπικά το βιώνω ως προτεραιότητα από εκείνο ενός τυπικού «καθήκοντος».

Πόσο συχνά και για ποιο λόγο κυρίως βγαίνετε από το σπίτι; Ως γιατρός έχω άποψη και προβληματισμούς για την εξάπλωση του ιού και τα μέτρα ενάντια στην διασπορά του. Δεν είναι ο φόβος που καθορίζει την προσωπική μου συμπεριφορά (οι γιατροί οφείλουν να στέκονται με θάρρος απέναντι στην ασθένεια), αλλά η ατομική ευθύνη για την υγεία των δικών μου, των ανθρώπων που συνεργάζομαι και βέβαια τη δική μου. Ταυτόχρονα και όχι άκριτα, νιώθω την υποχρέωση να συνταχθώ με τις υποδείξεις των επιστημόνων που έχουν δημόσια αναλάβει την ευθύνη για την πανδημία και να συμβάλλω στην αποτελεσματική εφαρμογή τους. Η ευθύνη αυτή σε συνδυασμό με τις πολλές υποχρεώσεις μου, κάνουν τη χρυσή τομή δύσκολη. Σκεφτείτε ότι πέραν των οικογενειακών αναγκών που επιβάλλουν κάποιες μετακινήσεις μέσα στην εβδομάδα, έχω υποχρεώσεις στη Βουλή 1-2 φορές την εβδομάδα, καθώς και κάποιες απαραίτητες μετακινήσεις στην Κρήτη (που προσπαθώ να ομαδοποιώ για να μην είναι συχνές) για τα προβλήματα που συνεχίζουν να «τρέχουν» εκεί παρά την πανδημία, όπως εκείνα των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών και του εμπορικού κόσμου. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάζεται να κάνω ιατρικές πράξεις και να παρέχω φροντίδα για όσους γνωρίζω ότι το χρειάζονται ή μου το ζητούν. Για όλους τους παραπάνω λόγους, σπάνια μπορώ να αποφύγω την καθημερινή έξοδο από το σπίτι…

Τι γίνεται με τη δουλειά; Η άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος είναι περιορισμένη τα τελευταία χρόνια με βάση τις άλλες υποχρεώσεις μου. Ειδικά άλλωστε τα 4 χρόνια που ήμουν Υπουργός αυτό απαγορευόταν. Σε αυτή τη συγκυρία της πανδημίας είναι γνωστό ότι έχουν ελαχιστοποιηθεί τα χειρουργεία, εκτός μόνο των απολύτως απαραίτητων. Παρόλα αυτά είμαι γιατρός χειρουργός και θα είμαι πάντα. Αν μια επέμβαση ασθενούς μου καταστεί απαραίτητη και δεν μπορεί να αναβληθεί, θα την κάνω… Ταυτόχρονα, ως εντατικολόγος συνεπικουρώ στην εντατική της ιατρικής μονάδας που εργάζεται η σύζυγός μου, ενώ ενίοτε επισκέπτομαι ασθενείς γνωστούς μου που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της πρωτεύουσας και συμβάλλω όσο μπορώ σε συνεργασία με τους συναδέλφους μου εκεί.

Πώς περνάει μία μέρα στο σπίτι; Ως συνήθως… εργάζομαι πολύ και κοιμάμαι ελάχιστα. Αυτή η παραμονή στο σπίτι ήταν και για μένα βέβαια μια ευκαιρία να συσκεφθώ περισσότερο με τον εαυτό μου, να διαβάσω, να περάσω περισσότερο και ποιοτικότερο χρόνο με την οικογένειά μου. Όπως όμως θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς, δεν έχω αναστείλει καθόλου την πολιτική μου δραστηριότητα όλη αυτή την περίοδο. Το ίδιο και οι συνεργάτες μου. Καθημερινά και με κάθε προσιτό τεχνολογικό μέσο επικοινωνίας (τηλέφωνο, internet, τηλεδιασκέψεις κλπ.) μιλάω δημόσια στα ΜΜΕ, συνομιλώ, συνεργάζομαι και συνδιασκέπτομαι με το κόμμα και την ηγεσία του, με την υπόλοιπη κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τους συνεργάτες μου και τις υπηρεσίες της Βουλής.

Το ίδιο και με συμπολίτες μου από τα Χανιά με τους οποίους συνεχίζω να είμαι σε καθημερινή επαφή, γεγονός που με ευχαριστεί στις δύσκολες αυτές συνθήκες και μου δίνει την ευκαιρία να αντλώ (αλλά και να δίνω) δύναμη και αισιοδοξία. Είναι άλλωστε επιβεβαιωμένο ιστορικά αλλά και σήμερα το βλέπουμε, ότι καμία επιδημία, κανένας συλλογικός φόβος για την υγεία και το αγαθό της ζωής δεν σταμάτησε ποτέ τον αγώνα των πολλών απέναντι στην κοινωνική αδικία και την εκμετάλλευσή τους. Θα μπορούσε, ξέρετε, να ήταν αλλιώς…, αλλά αυτό πυροδοτείται συνήθως με ευθύνη της πολιτικής εξουσίας που εκπροσωπεί τους λίγους και έχοντες. Δείτε όλες αυτές τις ημέρες πώς κάποιοι στην κυβέρνηση και τον στενό κύκλο γύρω της, αντιλαμβάνονται την συγκυρία της πανδημίας ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να στήσουν «δουλειές» και αρπαχτές στην πλάτη των ανθρώπων που αγωνιούν. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να τους ξεμπροστιάζουμε όσο συμβαίνει αυτό…!Αγαπημένη ασχολία; Τι βρήκατε χρόνο να κάνετε που δεν προλαβαίνατε πριν;

Σε κάποιες φάσεις αναπόλησης στην διάρκεια της καραντίνας άδραξα την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω τρία (3) βιβλία από τα παλιά και να δω μια ταινία…: τα βιβλία είναι η «Ακροναυπλία» και ο «Φυγόδικος» του Γιάννη Μανούσακα και το «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» του Φρίντριχ Ένγκελς. Η ταινία που είδα ήταν το «Contagion» του Στίβεν Σόντεμπεργκ (2011) που όμως είναι ιδιαίτερα επίκαιρη σήμερα με την πανδημία. Αυτό επίσης για το οποίο βρήκα χρόνο και που ήθελα πολύ αλλά δεν προλάβαινα στο παρελθόν, ήταν να διαβάσω με υπομονή και άνεση χρόνου δύο (2) πρόσφατες μελέτες για την κλιματική αλλαγή (ή κρίση κατά άλλους…) και τις νέες τάσεις διαχείρισης των διεθνών ενεργειακών πηγών. Αυτό άλλωστε είναι και το πεδίο που θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους το επόμενο διάστημα οι παγκόσμιοι συνασπισμοί συμφερόντων και οι κοινωνικές δυνάμεις.

Ποια ασχολία σας, σας στέρησε η καραντίνα;  Οι ασχολίες που μου λείπουν περισσότερο αυτές τις μέρες είναι το περπάτημα στην ύπαιθρο της πατρίδας μου στα Χανιά, η άγρια ομορφιά από τα βουνά και τα φαράγγια της ιδιαίτερης πατρίδας μου, των Σφακίων. Μα πιο πολύ απ’ όλα μου λείπει η θάλασσα και το υποβρύχιο ψάρεμα, που όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και μέσα στον φόρτο των υποχρεώσεων, «έκλεβα» πάντα λίγη ώρα για να βουτάω όποτε μπορούσα. Τώρα απαγορεύτηκε… και αυτή η στέρηση πραγματικά με πείραξε. Για μένα το ψάρεμα λειτουργούσε ως καταφυγή ηρεμίας και επαναφόρτισης για τις μπαταρίες μου.

Ποια σχέδιά σας αναβάλει / καθυστερεί η καραντίνα;  Ένας από τους «πατέρες» της Κοινωνιολογίας, Ο Αλσατός Εμίλ Ντιρκέμ, διατύπωνε τη θεωρία ότι η ανθρώπινη φύση είναι διττή. Δηλαδή σε απλοϊκή μετάφραση, ότι ο μισός άνθρωπος έχει ανθρώπινη υπόσταση και ο άλλος μισός κοινωνική. Προσωπικά νιώθω ότι το κομμάτι μου που έχει περισσότερο πληγεί είναι το κοινωνικό… η κοινωνική δηλαδή εγγύτητα και οι συλλογικές δράσεις. Κι αυτό πράγματι καθυστερεί κάποια από τα σχέδιά μου και κυρίως το κεντρικό, που είναι μέσα ακριβώς από αυτές τις συλλογικές διεργασίες των από κάτω, να γκρεμιστεί η σημερινή αντιλαϊκή κυβέρνηση και να πάρει ξανά ο κόσμος τις τύχες του στα χέρια του. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι ίσως αυτό που περνάμε να αποτελέσει την αφορμή για να δουν οι συμπολίτες μας τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους και αναλόγως να οργανώσουν το μέλλον τους. Ίδωμεν…

Πιστεύετε ότι θα μάθουμε κάτι από αυτό; Σε προσωπικό επίπεδο, τι σας έμαθε αυτή η περίοδος και τι σας προβληματίζει σκεπτόμενος την επόμενη μέρα;

Έχω την αίσθηση ότι όλα θα είναι «αλλιώς» την επόμενη μέρα. Από μια τέτοια τραυματική εμπειρία οι άνθρωποι αλλάζουν όπως και οι σχέσεις μεταξύ τους. Αναφέρομαι και στις παραγωγικές και τις κοινωνικές, αλλά και τις καθαρά ανθρώπινες σχέσεις. Σ’ αυτή την εσωτερική διαμάχη που περιγράφει η θεωρία του Ντιρκέμ, εύχομαι ο κόσμος να βρει τους τρόπους ώστε το κοινωνικό/συλλογικό κομμάτι του να υπερισχύσει του ατομικού/ατομικιστικού. Αυτό απαιτεί να βρούμε τους νέους τρόπους κοινωνικής αλληλεπίδρασης που θα μας πάνε όλους μαζί μπροστά. Τους νέους τρόπους που θα προάγουν τις συμπεριφορές αλληλεγγύης και συμπόρευσης, καθώς και κοινωνικής διάδρασης και δικαιοσύνης. Εκείνους επίσης που θα αντικαταστήσουν τις μέχρι σήμερα εκδηλώσεις, όπως είναι η χειραψία, το χτύπημα στην πλάτη, η αγκαλιά κ.α…, στον βαθμό πάντα που θα υποχρεωθούμε να τα αφήσουμε πίσω.

Γενικά, προβληματίζομαι για τα βήματα που πρέπει να οργανώσουν υπό τις νέες συνθήκες κρίσης (υγείας και κλιματικής) οι δυνάμεις της εργασίας και της Αριστεράς για να προωθήσουν αποτελεσματικά το χειραφετικό και απελευθερωτικό πρόταγμα που πρεσβεύουν. Αυτά που με ανησυχούν αυτόν τον καιρό, πέρα από τη σχέση των περιοριστικών μέτρων που λαμβάνονται διεθνώς για την πανδημία με τα ιδανικά της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, είναι δύο (2) σοβαρά προβλήματα για τη χώρα μας, που αναδεικνύονται ως επείγοντα…: καταρχήν η μόνιμη (και συνταγματικά κατοχυρωμένη θα πρότεινα) θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας, απέναντι σε περιπτώσεις μαζικού πλήγματος από ασθένεια αλλά και για τις κανονικές συνθήκες καθημερινότητας των πολιτών μας.

Το δημόσιο σύστημα υγείας αποδείχτηκε το μεγάλο μας όπλο σε έκτακτες και μη καταστάσεις, γιαυτό και πρέπει να προστατευτεί και από ιδιωτικά συμφέροντα και πολιτικές που εποφθαλμιούν να το απαξιώσουν για να κερδοσκοπήσουν στις πλάτες του κόσμου. Το άλλο θέμα που με ανησυχεί είναι η αντιμετώπιση της ύφεσης που είναι προ των πυλών… και ως αποτέλεσμα της διεθνούς κρίσης λόγω της πανδημίας, αλλά και από τους τρόπους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα τη διαχειριστεί. Φοβάμαι ότι θα επικρατήσει το χειρότερο δυνατό σενάριο, με την κυβέρνηση να βρίσκει λόγω κρίσης την ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιο Παπαδήμου-Σαμαρά για βίαιη υποτίμηση της εργασίας, με προφανή θύματα τους εργαζόμενους και τα φτωχά μεσαία στρώματα, όπως άλλωστε συμβουλεύουν πιεστικά οι τράπεζες και ο ΣΕΒ. Εδώ είμαστε για να αποτρέψουμε αυτά τα σχέδια μαζί με τον λαό…!

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις τελειώσει η καραντίνα; Θα πάω για υποβρύχιο ψάρεμα και αν μπορέσω θα περάσω αρκετές μέρες στα Χανιά!

zarpanews.gr