Ο φόβος των 30ρηδων πριν από το εμβόλιο
Κάπου ανάμεσα σε μια «μεγάλη συλλογική στιγμή», δισταγμό πριν το τέλος κι αυτή τη συνεχή αίσθηση κατεπείγοντος, το παλιό σύνθημα έγινε ξανά σαφές: “Choose Life”
Έτσι κι αλλιώς «είναι γνωστό ότι αν δεν ποστάρεις το ραντεβού σου στα σόσιαλ, το εμβόλιο δε θα πιάσει», έγραψε κάποιος -ο απαραίτητος κυνικός της υπόθεσης- για να σπάσει τη μονοτονία του timeline αυτήν την εβδομάδα που γέμισε με screenshots από το emvolio.gov.gr και τρυπημένα μπράτσα με χανζαπλάστ στο χρώμα του δέρματος, καθώς οι 30ρηδες (για την ακρίβεια οι 30-39) μπήκαν σαν «ταύροι σε υαλοπωλείο» στην εμβολιαστική διαδικασία.
Κάποιος άλλος, μάλλον περισσότερο αμήχανος, παρατήρησε ότι -όχι πολύ παλιά, μόλις 1.5 χρόνο πριν- το ίδιο ηλικιακό γκρουπ το ίδιο μονοθεματικά, αγωνιούσε (ή φλέξαρε) για ένα εισιτήριο Florence and the Machine, στο τελευταίο πραγματικά μεγάλο συναυλιακό ραντεβού αυτής της πόλης πριν η πανδημία σβήσει τα ηχεία. O tempora, o mores και τα ρέστα – δεν ξέρω αν είναι βίαιη συνειδητοποίηση της ματαιότητας αυτό που μας συμβαίνει, αλλά μάλλον δεν είχαμε υπολογίσει ότι δίπλα σε φωτογραφίες από ταξιδια, φαντεζί πιάτα και πολύχρωμα κοκτέιλ, θα έπρεπε να κάνουμε και λίγο χώρο για Vaccinegram.
Υπήρξαν και οι 40ρηδες (για την ακρίβεια οι 40-49), μετέωροι για λίγα 24ωρα μέχρι να συμπεριλφθούν στη διαδικασία, να διασκεδάζουν αυτήν την καθυστέρηση με μικρά στιγμιότυπα από Οινόφυτα, +Soda, U-Matic κι άλλα clubbing ιδρύματα περασμένων δεκαετιών μαζί με υπαινιγμούς ότι ο χημικός πόλεμος που διεξήχθη εκεί και οι «κύκλοι που είδαν», τους έχουν εξασφαλίσει αιώνια ανοσία «θα σέβεστε». Μετά η πλατφόρμα άνοιξε, οι εξυπνάδες τελείωσαν, ο αριθμός των ραντεβού αυγάτεψε.
Οι γραμμές αυτές γράφονται λίγο πριν κορυφωθεί το θείο πένθος, με εντυπωσιακά πρωτοφανή λιακάδα φέτος (συστράτευση κι από εκεί ψηλά στο άνοιγμα του τουρισμού;), και τα κλεισμένα ραντεβού μάλλον πλησιάζουν/ξεπερνάνε πια τα 300.000. Κάτι που σημαίνει ότι σχεδόν 150.000 άνθρωποι των ισχυρών παραγωγικών ομάδων, οι συνομήλικοί μας, έσπευσαν. Με την αίσθηση του κατεπείγοντος, ξεπερνώντας φόβους/επιφυλάξεις/περιθώρια «στατιστικού λάθους» να ξαναποκτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται, ακόμα κι αν μας λέει σαν ευαίσθητος μπαμπάς μας ο κύριος Γεραπετρίτης ότι «η κυβέρνηση μας παιδαγωγεί» για το καλό μας με το να μας υποβάλλει ακόμα στην κωμωδία του SMS.
Το ραντεβού για τον εμβολιασμό είναι (μια ακόμα με το ζόρι) «μεγάλη συλλογική στιγμή». «Το πιο σημαντικό ραντεβού της ζωής τους», γράφουν οι τίτλοι που τους ίδιους 30ρηδες, δυο εβδομάδες πριν, τούς χαρακτήριζαν «κανίβαλους» για τα περίφημα κορωνοπάρτι στις πλατείες.
2-3 σκέψεις γι’ αυτό:
α) Μοιάζει με σιωπηρή αποδοχή αυτής της αόριστης ανοησίας περί ατομικής ευθύνης, το συμπέρασμα πώς οι «νέοι», πάλι γενικώς κι αορίστως, ξελασπώνουν την κοινωνία. Οι νέοι βιάζονται, βιαζόμαστε να ξαναζήσουμε. Και πολύ καλά κάνουμε. Το να δημιουργούμε συνεχώς εστίες κοινωνικού αυτοματισμού -πριν λίγο καιρό «δολοφόνοι των παππούδων στις ΜΕΘ», τώρα σωτήρες των «ψεκασμένων γονιών» που δεν προσήλθαν στα εμβολιαστικά κέντρα-, πόσο μακριά μπορεί να μας πάει;
β) Ο φόβος είναι επίσης υπαρκτός. Είναι ο δισταγμός με το που φαίνεται επιτέλους το φως στην άκρη του τούνελ, ίσως μια ιδιότυπη έκφραση του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης», τώρα που ετοιμαζόμαστε «να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας» και να «απελευθερωθούμε». Είναι το κεντρικό μήνυμα που, ακόμα και τώρα, συνιστά μια βαβέλ αντιφάσεων μεταξύ πολιτικών κι επιστημόνων, η σύγχυση με τις εγκύους αυτήν την εβδομάδα είναι το τελευταίο παράδειγμα. Είναι ασφαλώς και το αδάμαστο δαιμόνιο με την κομπίνα της αλλαγής του ραντεβού για να φτάσουμε στο εμβόλιο το επιθυμητό. Είναι το νοιάξιμο των γονιών που έκαναν οι ίδιοι Astra Zeneca αλλά συμβουλεύουν τα παιδιά τους «να περιμένουν». Είναι τα ίδια τα παιδιά τους, άνθρωποι ίσως ορθολογιστές κατά βάση που σίγουρα όμως έχουν πάρει πολλές παράλογες αποφάσεις στη ζωή τους, και τώρα φοβούνται την 1 στις 100.000 πιθανότητα (θρόμβωσης) προκειμένου να μπορούν ανενόχλητοι π.χ. να ξαναμπαίνουν σε αεροπλάνα (που έχουν περίπου 1 στις 10.000 πιθανότητες να πέσουν). Ο φόβος, ίσως είναι παράλογος, αλλά (πρέπει να) είναι αποδεκτός. Ας τον σεβαστούμε.
γ) Είναι κι αυτή η αίσθηση του κατεπείγοντος που λέγαμε πριν. Κάπως έτσι ζούμε, ειδικά οι 30-40ρηδες εδώ και μια δεκαετία plus (11 χρόνια από το Καστελόριζο πριν λίγες μέρες). Μια δεκαετία γεμάτη εκβιαστικά διλήμματα, από τις μνημονιακές υποχρεώσεις και το Δημοψήφισμα στα νομοσχέδια του κορoνοϊού και την επίκληση της πανδημίας για να δικαιολογηθεί οτιδήποτε οριακά αντισυνταγματικό. «Έγινε η κατάσταση συναγερμού συνήθειά μας», κι αυτό δεν είναι καλό. Αλλά αμφιβάλλω ότι μπορούμε να το κοιτάξουμε.
Στην περίπτωση του εμβολιασμού, όπως και στην περίπτωση της ακύρωσης των μέτρων τις τελευταίες εβδομάδες, η κοινωνία παραμέρισε τους πολιτικούς. Άφησε το κυβερνητικό αφήγημα να γίνεται ακόμα πιο δυστοπικό (με την απαράδεκτη καραμέλα «όσοι πεθαίνουν στις ΜΕΘ είναι κατά βάση ανεμβολίαστοι») και την αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να εξηγήσει τι σημαίνει το «ξεστοκάρισμα». Οι «νέοι», δεν έχουν πάντα δίκιο αλλά, με το που ήρθε η σειρά τους ήταν σαφείς. Θυμήθηκαν ένα παλιό πια σύνθημα και το κάνουν πραγματικότητα.
Γράφει ο Παναγιώτης Μενεγος
