Ο Ανδρουλάκης ποντάρει στην εξοικείωση του με το παιχνίδι των λεπτών ισορροπιών στο Ευρωκοινοβούλιο

Η χώρα είναι εξαρτημένη από τις εξελίξεις στο πεδίο των πολύπλοκων ενδοκοινοτικών σχέσεων – Η ευρωπαϊκή γνώση του πολιτικού προσωπικού της, είναι εθνικό εργαλείο

Η ατάκα της εβδομάδας για τα – ολίγον τραγελαφικά – που διαδραματίζονται στη Χαριλάου Τρικούπη, μετά τη δραματική αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά.

«Αν βγει ο Παπανδρέου το ΚΙΝΑΛ θα απαλλαγεί από τον Λοβέρδο, αν βγει ο Λοβέρδος θα απαλλαγεί από τον Παπανδρέου, αν βγει ο Ανδρουλάκης, θα απαλλαγεί και από τους δύο».

Μέχρι στιγμής ο ευρωβουλευτής υποψήφιος πλεονεκτεί των άλλων στο εξής: κρατάει κλειστά τα χαρτιά του.

Ενώ οι βασικοί ανταγωνιστές του αναλώνονται σε μεγαλοστομίες στα ΜΜΕ, ο Ανδρουλάκης κάνει «οργανωτική δουλειά».

Αναπτύσσει στην Επικράτεια δίκτυο υποστηρικτών που δεν θορυβούν, αλλά του εξασφαλίζουν πρόσβαση ακόμη και τα πιο μικρά ακροατήρια.

Ήδη εντυπωσίασε όταν κατέθεσε περισσότερες υπογραφές πολιτών, που τον προτείνουν, από τους άλλους υποψηφίους.

Πολύπειρος «Πασόκος» του παλιού καιρού συμπεραίνει: «Με 22.000 υπογραφές, αρχίζει στην κάλπη με 80.000 ψηφους».

Ίσως είναι λίγο αυθαίρετο, αλλά υπάρχουν πιο ασφαλή δεδομένα.

Στις αρχαιρεσίες του 2017, με συμμετοχή 210.000 πολιτών, πήρε 51.736 ψήφους – και στο δεύτερο γύρο 66.483.

Όταν ο -επικεφαλής κοινοβουλευτικού κόμματος εκείνη την εποχή-Σταύρος Θεοδωράκης μόνο 22.870.

Ο 42χρονος πολιτικός μηχανικός έχει στο ενεργητικό του και τις 182.882 ψήφους που τον ανέδειξαν ευρωβουλευτή το 2019.

Δεν είναι απολύτως συγκρίσιμα, αλλά το διασπαστικό κόμμα του Παπανδρέου το 2015 πήρε 152.554 ψήφους και ο Λοβέρδος το 2019 βγήκε βουλευτής με 18.500,

Οι αριθμοί είναι «κεφάλαιο» που δεν έχουν οι ανταγωνιστές.

Κατά τα λοιπά ο Ανδρουλάκης ηγείται του ρεύματος της ανανέωσης, που συμπληρώνει ο Παύλος Χρηστίδης.

Ειδήμονες των υπολογισμών αναφέρουν ότι, οι ψήφοι Χρηστίδη στον πρώτο γύρο, από τη φύση τους θα κατευθυνθούν στον Ανδρουλάκη στο δεύτερο.

Όποιον και αν έχει αντίπαλο.

Ίσως το κρίσιμο στοιχείο υποψηφιότητας του πολιτικού από την Κρήτη, η ευρωπαϊκή αύρα της.

Η αληθής εμπειρία από τα σημερινά ευρωπαϊκά δρώμενα, του δίνει πόντους.

Ούτε ο Παπανδρέου, που θεωρείται «διεθνής», ξέρει την κοινοτική Ευρώπη.

Παλιότερα έκανε απλώς δημόσιες σχέσεις και πλέον δεν έχει επαφή με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τις λειτουργίες του κοινοτικού συστήματος.

Ο Ανδρουλάκης είδε τη συμμετοχή στο Ευρωκοινοβούλιο σαν μετεκπαίδευση στη σύγχρονη πολιτική, με τις ειδικές απαιτήσεις.

Δεν είναι λίγο σε ένα κόμμα που έχει την τύφλα του στα ευρωπαϊκά θέματα: οι μετά Σημίτη ηγεσίες του αγνοούν το ευρωπαϊκό παιχνίδι.

«Θέλουμε πρόεδρο, βλαχοδήμαρχο;» περιέπαιζε τον Βενιζέλο στις αρχαιρεσίες του 2007 ο Νίκος Κοτζιάς.

Η χώρα είναι εξαρτημένη από τις εξελίξεις στο πεδίο των πολύπλοκων ενδοκοινοτικών σχέσεων. Η ευρωπαϊκή γνώση του πολιτικού προσωπικού της, είναι εθνικό εργαλείο.

Ο Ανδρουλάκης ποντάρει στην εξοικείωση του με το παιχνίδι των λεπτών ισορροπιών στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ως φόντο για τις δαιδαλώδεις διαπραγματεύσεις μεταξύ των 27 κρατών και των πολιτικών τους δυνάμεων.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος