Ντόρα Μπακογιάννη: Ώρα να κληθεί στα όπλα μετά τα φάλτσα της εξωτερικής πολιτικής
Η δικαιολογία ότι η Ντόρα Μπακογιάννη αποκλείσθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη -χρόνια προτού προκύψει- για λόγους αντι- νεποτισμού κατέρρευσε από τη στιγμή ο ανεψιός του Πρωθυπουργού τοποθετήθηκε «Προσωπάρχης» στο Μέγαρο Μαξίμου. Άλλωστε οι παροικούντες δεν το δέχθηκαν ποτέ ως εξήγηση αποκλεισμού της.
Οι κακεντρεχείς έλεγαν ότι ο τότε αρχηγός της ΝΔ αξιοποίησε το κομματικό του αξίωμα για να διευθετήσει μια ενδοοικογενειακή διαφορά. Άλλοι, αναζητώντας και πολιτική ερμηνεία, κρίνουν ότι ως αρχηγός δεν άντεχε το βάρος ενός στελέχους ειδικού βάρους ειδικά στην εξωτερική πολιτική. Κάτι σαν την περίπτωση Σημίτη – Γ. Παπανδρέου.
Η ανεκδοτολογική αφήγηση αναφέρει ότι στη μια και μοναδική φορά που την είχε δίπλα του ως αρμόδια για τα διεθνή, ήταν κατά την πρώτη επίσκεψή του στη Μέρκελ, όταν εξελέγη. Εκεί η Καγκελάριος απευθυνόταν κυρίως στην Ντόρα- αυτήν ήξερε- και ο Κυριάκος ήταν περίπου σαν βοηθός της. Από εκείνη τη στιγμή η τύχη της είχε κριθεί.
Ωστόσο όπως στη ζωή η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί έτσι και η καλή εξωτερική πολιτική φαίνεται από την αντιπολίτευση. Τον καλύτερο που έχει ο Κυριάκος για να αντικαταστήσει την Ντόρα στα διεθνή θέματα ήταν ο Γ. Κουμουτσάκος- αλλά ούτε κι αυτόν τον συμβουλεύονταν. Απόδειξη η κυβερνητική τύχη που του επιφύλαξε.
Έτσι άρχισαν τα πρώτα φάλτσα, αρχής γενομένης από το Μακεδονικό και τις Πρέσπες -επί των οποίων, απούσης της Μπακογιάννη, ο Μητσοτάκης περιήλθε στο έλεος του Σαμαρά. Με τα αποτελέσματα που πληρώνει τώρα ως Πρωθυπουργός.
Από την ώρα που πήρε το τιμόνι της χώρας κατέστη σαφές ότι με το σχήμα που επέλεξε για το υπουργείο Εξωτερικών δεν μπορούσε να έχει εξωτερική πολιτική.
Ο άπειρος Νίκος Δένδιας και ο μάλλον άσχετος Μιλτ. Βαρβιτσιώτης υποτάχθηκαν στις υποδείξεις της διπλωματικής συμβούλου του Πρωθυπουργού και μαθητευόμενων μετακλητών υπαλλήλων .
Χωρίς ισχυρή πολιτική προσωπικότητα στην διεύθυνση τής ελληνικής διπλωματίας, ο Μητσοτάκης οδηγήθηκε εύκολα στην πολιτική κατευνασμού προς την Τουρκία- με αμερικάνικες υποδείξεις καθώς λέγεται.
Αλλά και στην Ευρώπη η ελληνική παρουσία είναι αναιμική, καθώς οι «άγνωστοι» στην ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια που εκπροσωπούν την κυβέρνηση και τη χώρα δεν μπορούν να καλύψουν το κενό της Μπακογιάννη- το εκτόπισμα της οποίας δεν αμφισβητείται, ούτε οι προσωπικές σχέσεις της και πέραν του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Μένοντας χωρίς εξωτερική πολιτική η χώρα έχασε τα αντανακλαστικά της και ο Πρωθυπουργός- που συχνά λειτουργεί ως οιονεί υπουργός Εξωτερικών, χωρίς καν τον Δένδια δίπλα του μερικές φορές, δεν μπόρεσε ως τώρα να πάρει καμία πρωτοβουλία, έχασε ευκαιρίες -αν δεν σύρθηκε και σε γκάφες.
Π.χ. δεν διαχώρισε την ένταξη της Αλβανίας και της Β. Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν αντέδρασε στο βέτο του Μακρόν το οποίο χαρακτηρίζει εκ των υστέρων «λάθος».
Η κυβέρνηση δεν έδειξε πυγμή και αντανακλαστικά στα ελληνοτουρκικά, οι σχέσεις με την Κυπριακή ηγεσία θόλωσαν, η συνάντηση με τον Ερντογάν έκλεισε ίσως σε λάθος χρόνο και χωρίς προετοιμασία προς τη πλευρά του ΝΑΤΟ. Και από ό,τι φάνηκε στην περίπτωση του παγώματος – ξεπαγώματος των ΜΟΕ «τα παιδία παίζει».
Καθώς είναι προφανές ότι ο -ευπρεπής κατά τα λοιπά- Νίκος Δένδιας δεν μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος και θα ήταν πιο χρήσιμος σε άλλο υπουργείο, αυξάνονται όσοι κρίνουν πως ήλθε η ώρα να εγκαταλείψει ο Πρωθυπουργός τις όποιες προσωπικές προστριβές με τη Ντόρα -και τον δήθεν αντι-νεποτισμό- και να την εγκαταστήσει στο νεοκλασικό της οδού Βασ. Σοφίας. Ένα απλό σκάνινγκ στο πολιτικό προσωπικό τη ΝΔ δείχνει ότι δεν έχει άλλον γι’ αυτή τη δουλειά.
Με την Μπακογιάννη θα έχει το κεφάλι ήσυχο και η χώρα θα αποκτήσει διακριτή διεθνή παρουσία, ώστε, αν μη τι άλλο, να μην ακολουθεί τις εξελίξεις, αλλά να έχει εγκαίρως θέσεις στα κρίσιμα θέματα.
Όποιες ενστάσεις και αν προβάλλουν όσοι δεν συμπαθούν τη Μπακογιάννη με την παρουσία της στο υπουργείο Εξωτερικών -που είναι περίπου φυσικός χώρος της μετά τη θητεία της στις κυβερνήσεις Καραμανλή- η εξωτερική πολιτική της χώρας θα αποκτήσει πρόσωπο στο διεθνή χώρο.
Επιπλέον στο εσωτερικό θα απομονωθούν οι εθνοκάπηλοι της δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ που ωθούν την κυβέρνηση σε αδιέξοδα με τη μισαλλοδοξία τους.
Καμιά αλλαγή στάσης δεν είναι ντροπή για έναν Πρωθυπουργό, όταν πρόκειται να αποβεί υπέρ της κυβέρνησής του. Ούτε να αυτοπροβοκάρεται όταν του το υποδεικνύουν. Εδώ πέρασε από πάνω του ολόκληρος Σαμαράς στο συνέδριο και δεν είπε λέξη… Και κατάπινε τόσο καιρό τον Διαματάρη.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
