Ναυάγιο «Ηράκλειον»: Η κόρη του διασωθέντα Μπελώνη θυμάται – «Πρέπει να μάθει ο κόσμος πως έπνιξαν τους ανθρώπους εκείνο το βράδυ»

«Πρέπει να μάθει ο κόσμος πως έπνιξαν τους ανθρώπους εκείνο το βράδυ». Αυτό ήταν το μήνυμα που μετέφερε στην οικογένειά του όλα τα χρόνια που ζούσε, ένας εκ των τελευταίων επιζώντων του ναυαγίου Ηράκλειον, ο Χανιώτης Παναγιώτης Μπελώνης.

Σήμερα, η κόρη του Πηγή Μπελώνη, έχοντας ήδη παρουσιάσει το βιβλίο της για το ναυάγιο που μαύρισε τα Χανιά τον Δεκέμβριο του 1966, αγωνίζεται για την αποκάλυψη της αλήθειας των αιτιών που οδήγησαν στο ναυάγιο και παράλληλα βύθισαν εκατοντάδες οικογένειες στο πένθος και τη θλίψη. Η ίδια, μιλώντας το πρωί στο Zarpa Radio 89,6 και στους Άννα Παπακωνσταντίνου και Γιώργο Κολομπάκη αναφέρθηκε σε αυτή την επιθυμία του πατέρα της για αποκατάσταση της αλήθειας:

«Ο πατέρας μου, μου μετέφερε ολόκληρη την περιπέτειά του, λεπτό προς λεπτό γιατί ήθελε να φτιάξουμε ένα βιβλίο, ήταν όνειρό του να φτιάξει ένα βιβλίο για το ναυάγιο. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά, πρέπει να μάθει ο κόσμος, πως έπνιξαν τους ανθρώπους εκείνο το βράδυ. Δηλαδή, στόχος του πατέρα μου δεν ήτανε να διαβάσει κάποιος τι έζησε εκείνος, στόχος του πατέρα μου ήταν να δείξουμε τα πραγματικά αίτια του ναυαγίου και να αφηγηθεί την τραγωδία του, την οποία έζησαν όλοι οι άνθρωποι εκείνο το βράδυ και κάποιοι επέζησαν και κάποιοι όχι.»

Σήμερα υπάρχουν στη ζωή επιζώντες του ναυαγίου, μεταξύ των οποίων, ο Σταύρος Λαγωνικάκης, ο Ηλίας Κουκουνάκης, Δημήτρης Γεωργακάκης ενώ επιζώντες υπάρχουν και  στο Ρέθυμνο, όπως είπε η κ. Μπελώνη.

Ερωτηθείσα για το πως ήταν κάθε χρόνο η 8η Δεκεμβρίου για την οικογένεια Μπελώνη, η κ. Μπελώνη είπε πως ήταν «δύσκολη μέρα, πένθιμη μέρα. Η μητέρα μου συχνά έλεγε ότι πρέπει να είναι γιορτή αλλά για τον μπαμπά μου ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα. Από το πρωί, ήταν στα μνημόσυνα των θυμάτων, όλη μέρα στεναχωριόταν, κοίταζε τη θάλασσα. Ήθελε να μιλά όλη μέρα για αυτό το γεγονός, ήθελε να έχει ακροατές να αφηγείται τι συνέβη, όχι όμως μόνο τη δική του περιπέτεια, γενικότερα όσα αντιλήφθηκε, όσα εκτίμησε, όσα κατάλαβε εκείνη την τραγική νύχτα, αλλά και δυο χρόνια αργότερα που έγιναν τα δικαστήρια και έκλεισε το γεγονός.»

Το βιβλίο – γροθιά στο στομάχι

Η Πηγή Μπελώνη, παρουσίασε τον περασμένο Σεπτέμβρη, το δικό της βιβλίο (Δείτε εδώ.) «Ηράκλειον» SOS Βυθιζόμεθα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, το οποίο είναι ουσιαστικά η συγκλονιστική αφήγηση του μπαμπά της, του τελευταίου διασωθέντα του ναυαγίου, Παναγιώτη Μπελώνη.

Της πήρε περίπου 10 χρόνια μέχρι να ολοκληρώσει το βιβλίο, αφού ο μπαμπάς της πέθανε, το άφησε μέσα σε ένα συρτάρι, γιατί όπως εξομολογήθηκε η ίδια, θεώρησε πως δεν είχε νόημα να εκδοθεί. Αφού όμως πέρασαν τρία χρόνια από τον θάνατο του πατέρα της και μην ξεχνώντας πως ο ίδιος το ήθελε πολύ, συνέχισε να εργάζεται για την έκδοσή του, για την οποία αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες: «Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες στην επαφή μου με τους επιζώντες ή τους συγγενείς των θυμάτων, δεν ήθελαν όλοι να μου μιλήσουν, ένιωθαν ότι ξαναζούν την τραγωδία, ακόμη κι εκείνοι που ξεκίνησαν να μου μιλάνε, μερικές φορές, έκαναν μεγάλες διακοπές ή σταματούσαν, μου είπαν δε μπορώ να συνεχίσω, έβλεπα κι εγώ τα σπασμένα κομμάτια της ψυχικής τους ισορροπίας, πράγμα που επηρέαζε κι εμένα πολύ και το άφηνα, έκανα διαλείμματα δυο τρεις βδομάδες.»

Στο βιβλίο γίνονται συνεχώς διορθώσεις και προσθήκες και η Πηγή Μπελώνη καλεί όσους γνωρίζουν στοιχεία για την τραγωδία να επικοινωνήσουν μαζί της: «Το βιβλίο δεν έχει ούτε μια παράγραφο δικιά μου. Είναι όλα μεταφορά από αρχεία, από πορίσματα, από έρευνα, δεν είναι κάτι που υποψιάστηκα εγώ. Προσπαθώ να μεταφέρω μόνο την αλήθεια. Εάν έχω μεταφέρει κάτι λάθος είναι γιατί έτσι το βρήκα και γι’ αυτό το λόγο επιθυμία μου είναι ακόμα και τώρα, επειδή διορθώνουμε και προσθέτουμε καινούρια κομμάτια στο βιβλίο, όποιος θέλει να διορθώσει κάτι που έχω κάνει λάθος, όποιος θέλει να προσθέσει κάτι που δεν έχω αναφέρει, θέλω να επικοινωνήσει μαζί μου και θα είναι μεγάλη μου χαρά, καθώς το βιβλίο μου θέλω να είναι μια πλήρη και άρτια τοποθέτηση για το γεγονός.»

Η ίδια δε θέλησε να αναφερθεί στον αριθμό των θανάτων, καθώς δεν είναι ακριβής, αφού εκείνη την εποχή υπήρχε πολύς κόσμος, ο οποίος ταξίδευε με δωρεάν εισιτήρια, επίσης, πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι «έκοβαν» εισιτήρια μέσα στο καράβι ενώ την ίδια ώρα υπήρχαν μαρτυρίες από γνωστούς Χανιώτες που ανέφεραν ότι υπήρχαν και πολλοί Ρομά, αλλά γίνονταν και παράνομες μεταγωγές κρατουμένων: «Οι θάνατοι δεν είναι 250. Δε θα τολμήσω ποτέ, μετά και από την πολυετή έρευνα που έκανα, να αναφέρω ακριβή αριθμό θυμάτων. Όμως, η εκτίμησή μου είναι ότι περνάει πολύ το νούμερο από αυτά που έχουν δηλωθεί, του λιμεναρχείου δηλαδή το πόρισμα που έχουμε. Εγώ ανεβάζω πολύ περισσότερο τον αριθμό των θυμάτων από τα επίσημα στοιχεία, γιατί έχω ονόματα που δεν υπήρχαν στους καταλόγους και θα προστεθούν στις διορθώσεις του βιβλίου.»

Τραγικό είναι το γεγονός ότι από το ναυάγιο που «μαύρισε» τα Χανιά, δεν κατάφερε να  διασωθεί καμία γυναίκα και κανένα παιδί.

Η Πηγή Μπελώνη αφηγήθηκε την περιπέτεια του πατέρα της, όπως ο ίδιος την είχε εξιστορήσει τον καιρό που ζούσε:

«Ο πατέρας μου ταξίδεψε με το πλοίο γιατί ήταν έμπορας της πόλης και έπρεπε να πάει για κάποιες δουλειές στην Αθήνα και το βράδυ ήταν ξύπνιος επειδή είχε ναυτία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πνίγηκαν μέσα στον ύπνο τους, κάποιους πρόλαβαν και τους ξύπνησαν, κάποιους άλλους όχι. Ο πατέρας μου ήταν τυχερός γιατί ήταν ξύπνιος. Κατάλαβε ότι το καράβι θα  βουλιάξει. Ο πατέρας μου κατάφερε με μεγάλη δυσκολία να εγκαταλείψει το πλοίο, όταν πια ο πλευρικός τοίχος είχε γίνει ταβάνι, ήταν νέος και βγήκε έξω και από κει και πέρα ξεκίνησε μια Οδύσσεια. Δυο το βράδυ, 8 Δεκέμβρη, σε παγωμένα νερά, να πάει που; Βούτηξε στη θάλασσα μαζί με κάποιους άλλους, και ξεκίνησε ένα ταξίδι…Δεν είχε σωσίβια, δεν είχε τίποτα, σε δυο τρεις ώρες βρήκε μέσα στο πέλαγος ένα σπασμένο σωσίβιο, αργότερα, τον χτύπησε μια κασόνα, από την οποία ήταν δεμένα άλλα τρία άτομα, εκ των οποίων η μια ήταν κοπέλα, η οποία δεν κατάφερε να σωθεί και ξημέρωσε, έβλεπαν τα αεροπλάνα από πάνω, βλέπανε κάποια ξένα πλοία που είχαν φτάσει, αλλά ήταν τόσο μακριά τους… Ο πατέρας μου ήταν ο τελευταίος που έβγαλε το αρματαγωγό Σύρος, έμεινε 13 ώρες μέσα στο νερό.»

Ως μελανό σημείο του ναυαγίου, περιγράφει η κ. Μπελώνη, το γεγονός ότι πλοία του πολεμικού ναυτικού από τη Σούδα αλλά και τον Πειραιά, θα πήγαιναν το μεσημέρι να συνδράμουν στο ναυάγιο, ενώ το πλοίο βυθίστηκε στις 2:13 το βράδυ.

«Το Σύρος που έσωσε τον πατέρα μου ήταν κοντά αγκυροβολημένο, σχεδόν αγκυροβολημένο, για να αποφύγει την κακοκαιρία. Ευτυχώς που βρέθηκε εκεί κοντά το φινλανδικό τάνκερ Νόνα Λάχτι, το οποίο πήρε το σήμα 3.14 και έφτασε στις 5 στον τόπο του ναυαγίου, όμως το στίγμα που του είχαν δώσει, ήταν λάθος. Και ξεκίνησε ο Φιλανδός καπετάνιος να ψάχνει μόνος του τον τόπο του ναυαγίου.

Πήρε νερό από τη θάλασσα, το εξέτασε για τυχόν πετρέλαιο, πράγματα που δεν κάνουμε ούτε σήμερα, τόσο εκπαιδευμένοι οι Φινλανδοί και βρήκε 9:30 το πρωί, τον τόπο του ναυαγίου, ειδοποιεί το Ράδιο Ελλάς για το σωστό στίγμα και οι Φινλανδοί θαλασσόλυκοι βούτηξαν με τα ρούχα τους στη θάλασσα για να βγάλουν τους ανθρώπους, από τα μαλλιά τους πιάνανε, βγάλανε και λέμβο και τους έβγαλαν τους ανθρώπους ανέγγιχτους, αχτύπητους από τη θάλασσα. Τον μπαμπά μου, τον Λαγωνικάκη και τον Κουκουνάκη, τους έβγαλαν στις 3 το μεσημέρι.»

Οι «ήρωες» Φινλανδοί ναυτικοί

«Εάν δεν ήταν οι Φινλανδοί ναυτικοί, θα είχαμε 10 επιζώντες» είπε η κ. Μπελώνη.

Οι Φινλανδοί βοήθησαν στο να διασωθούν 21 άτομα, εάν δεν ήταν οι Φινλανδοί, θα είχαμε 10 επιζώντες, είπε η κ. Μπελώνη, η οποία ανέφερε πως βρήκε αυτό το διάστημα και Φινλανδούς επιζώντες, με τη βοήθεια των οποίων θα προσθέσει και νέα στοιχεία στο βιβλίο της.

zarpanews.gr