Μητσοτάκης – Σαμαράς: ο τελικός γύρος
Oι πληροφορίες θέλουν τον κ. Σαμαρά να κοιτάζει προς τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά, όπως φαίνεται, και εκεί ο κ. Μητσοτάκης θα τον «αδειάσει»
Μετά τις εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη στον Αντώνη Σαμαρά, που μέχρι τότε ηγεμόνευε στο κόμμα. Κάτι που φάνηκε καθαρά με τη στάση της Ν.Δ. τόσο στο θέμα της Novartis όσο και στο Μακεδονικό καθώς και σε αυτό της επιλογής προσώπου για τη θέση του Ευρωπαίου επιτρόπου, όπου «άδειασε» τον πρώην πρωθυπουργό.
Kάτι άλλαξε στις 8 Ιουλίου στις σχέσεις Κυριάκου Μητσοτάκη και Αντώνη Σαμαρά. Μέχρι τότε ο κ. Σαμαράς ηγεμόνευε στο κόμμα. Εμφανιζόταν ως ηγέτης μιας πανίσχυρης ακροδεξιάς τάσης, η οποία κρατούσε όμηρο τον κ. Μητσοτάκη, ρυμουλκώντας τον στην υιοθέτηση της δικής της σκληρής γραμμής, τόσο στα ζητήματα εθνικής πολιτικής όσο και στα κεντρικά θέματα της εσωτερικής επικαιρότητας.
Αλλά σήμερα, ως πρωθυπουργός, ο Κυρ. Μητσοτάκης γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά στον Αντ. Σαμαρά, ενώ βλέπουμε να απομακρύνονται από την επιρροή του τελευταίου ακόμα και άλλοτε ταγμένα σε αυτόν στελέχη, όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης. Oλοι είδαμε τη θεαματική στροφή του κ. αντιπροέδρου στο θέμα της Novartis, ο οποίος επέλεξε να αφήσει -τουλάχιστον για την ώρα- τις ακραίες δηλώσεις που αφειδώς εξαπέλυε όλο το προηγούμενο διάστημα και να προσεγγίσει την κεντρική γραμμή του πρωθυπουργού.
Για την ακρίβεια, η Novartis αποτυπώνει με τον πιο καθαρό τρόπο αυτό το επιδεικτικό γύρισμα της πλάτης από τον Κυρ. Μητσοτάκη προς τον Αντ. Σαμαρά. Ολο αυτό το διάστημα ο κ. Σαμαράς δεν έχανε ευκαιρία να εκδηλώσει τη ρεβανσιστική του διάθεση προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, δηλώνοντας ότι «θα τους πάω ώς το τέλος» και πίεζε το Μαξίμου προς την κατεύθυνση της διενέργειας εξεταστικής ή ακόμα και προανακριτικής επιτροπής σε βάρος -πρώτα απ’ όλα- του Αλέξη Τσίπρα και -κατά δεύτερον- του τέως αναπλ. υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου.
Από την άλλη, όπως αποκάλυψε με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα η «Εφ.Συν.» (17.9.2019, Η Novartis διχάζει τη Ν.Δ.), στελέχη της κεντροδεξιάς τάσης της Νέας Δημοκρατίας διαφωνούσαν πολύ έντονα με τις επιδιώξεις Σαμαρά. Κάτι που ήρθε στη συνέχεια να επιβεβαιώσει με ηχηρό τρόπο η Ντόρα Μπακογιάννη (ΣΚΑΪ), η οποία «άδειασε» για άλλη μια φορά τον πρώην πρωθυπουργό και την ατζέντα του, τασσόμενη κατά της διενέργειας εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής, βγάζοντας πρώτη τον Αλέξη Τσίπρα από το κάδρο και υποστηρίζοντας ότι ο κ. Παπαγγελόπουλος πρέπει να κριθεί από την τακτική Δικαιοσύνη.
Τελικά, ο πρωθυπουργός επέλεξε έναν κάπως διαφορετικό δρόμο. Εβγαλε βέβαια και εκείνος τον Αλ. Τσίπρα από το κάδρο, ενώ αποφάσισε τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής μόνο για τον Δ. Παπαγγελόπουλο. Οι λόγοι; Από τη μια γιατί ήλπιζε ότι έτσι θα κατευνάσει τις σαμαρικές αντιδράσεις, αλλά και ότι θα μετριάσει τη δική του προσωπική αναδίπλωση στο θέμα. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και πρόσφατα ο κ. Μητσοτάκης κατηγορούσε τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά ως «ενορχηστρωτή σκευωρίας».
Αλλά ο κυριότερος λόγος για την απόφαση αυτή του κ. Μητσοτάκη ήταν ασφαλώς ότι δεν ήθελε να ενισχύσει το προφίλ του Αλ. Τσίπρα. Κάτι που υπολόγιζε ότι θα συμβεί, εάν τον βάλει στο κάδρο μιας τέτοιας διαδικασίας που ποινικοποιεί την πολιτική ζωή. Αλλωστε, σκεφτόταν και το αντίστοιχο κακό προηγούμενο του πατέρα του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που οδήγησε το 1989 στο Ειδικό Δικαστήριο τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος βέβαια και αθωώθηκε.
Tο συναινετικό προφίλ
Σκεφτόταν ακόμα ότι, στρεφόμενος κατά του Αλ. Τσίπρα, θα οδηγούσε σε κατάρρευση το συναινετικό προφίλ που καλλιεργεί εν όψει και ζητημάτων όπως η συνταγματική αναθεώρηση ή η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ με αυτόν τον τρόπο θα συσπείρωνε και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα αυτά σκεφτόταν ο Κυρ. Μητσοτάκης, όταν το Μαξίμου πραγματοποιούσε τη γνωστή διαρροή, σύμφωνα με την οποία ο πρωθυπουργός δήλωνε μιλώντας σε συνεργάτες του ότι «εγώ τους πολιτικούς μου αντιπάλους δεν τους στέλνω στα δικαστήρια. Οι πρωθυπουργοί κρίνονται στις κάλπες, στις συνειδήσεις των πολιτών και στις σελίδες της Ιστορίας», έχοντας καταλήξει στην επιλογή του.
Αλλά έτσι «άδειασε» τον Αντ. Σαμαρά που δεν θα πρέπει να αισθάνεται καθόλου ικανοποιημένος από αυτήν την εξέλιξη, η οποία, με τον Αλ. Τσίπρα εκτός κάδρου, βρίσκεται πολύ μακριά από τις δικές του επιδιώξεις. Πόσο μάλλον που, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, θα ακολουθηθεί μια διαδικασία – εξπρές για τον κ. Παπαγγελόπουλο και θα αναπεμφθεί το θέμα στη Δικαιοσύνη.
Αλλά δεν τον «άδειασε» μόνο στο θέμα της Novartis. Τον «άδειασε» και στο Μακεδονικό, όπου μετεκλογικά η Ν.Δ. έχει ρίξει τους τόνους και ζητά από τη Βόρεια Μακεδονία την πιστή εφαρμογή μιας συμφωνίας που ο κ. Μητσοτάκης χαρακτήριζε «επαίσχυντη», επενδύοντας εκλογικά στο εθνικιστικό ακροατήριο, ενώ σήμερα υπουργοί της κυβέρνησης δηλώνουν ότι «αν εφαρμοστεί απαρέγκλιτα και από τις δύο πλευρές, μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον».
Φυσικά ακόμα και ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς όταν ήταν πρωθυπουργός είχε κλειδώσει στην ντουλάπα το κουστούμι του «μακεδονομάχου». Ηταν η εποχή που ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, διακήρυττε στη Γεν. συνέλευση του ΟΗΕ την επίσημη θέση (και) της κυβέρνησης Σαμαρά, υπέρ της σύνθετης ονομασίας.
Και βέβαια ο κ. Μητσοτάκης «άδειασε» τον κ. Σαμαρά και στο θέμα του Ευρωπαίου επιτρόπου. Ο Αντ. Σαμαράς εμφανιζόταν να θέλει διακαώς να προταθεί ο ίδιος για τη θέση, αλλά το Μαξίμου έκοψε την υποψηφιότητά του με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση αντιπροέδρου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τον πρώην πρωθυπουργό. Τελικά, προκρίθηκε ο Μαργαρίτης Σχοινάς, ο οποίος βέβαια πήρε και θέση αντιπροέδρου. Τώρα, οι πληροφορίες θέλουν τον κ. Σαμαρά να κοιτάζει προς τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά, όπως φαίνεται, και εκεί ο κ. Μητσοτάκης θα τον «αδειάσει».
Το ερώτημα είναι, αυτή η προσπάθεια χειραφέτησης του Κυρ. Μητσοτάκη από την επιρροή Σαμαρά -η οποία σχετίζεται και με τον τρόπο που έχει στελεχώσει αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «επιτελικό κράτος»- αν θα οδηγήσει σε μια επικράτηση της δικής του ατζέντας κατά τη διακυβέρνησή του. Ερώτημα βέβαια παραμένει και το πώς θα αντιδράσει ο κ. Σαμαράς μπροστά στην απειλή της πολιτικής του εκμηδένισης.
Γράφει ο Γιάννης Μπασκάκης
