Χρήστος Φρατζεσκάκης: «Είμαστε απαξιωμένοι – Περιμένουν πρώτα να πάρουμε μετάλλιο και μετά να μας φτιάξουν γήπεδο;»

Ο Χανιώτης αθλητής στίβου Χρήστος Φρατζεσκάκης, παραχώρησε συνέντευξη όπου αναφέρεται στο ξεκίνημά του με τον αθλητισμό, στην πορεία του αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει να προπονηθεί στην πόλη των Χανίων, καθώς δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές.

Στη γειτονιά όπου μένω, είμαι 80 μέτρα μακριά από το σπίτι του Μιχάλη Αναστασάκη.

Μικρός έκανα παρέα με τον αδερφό του, τον Γιάννη, που δοκίμαζε και αυτός σφύρα.

Τότε ήμουν Ε’ Δημοτικού, ο Μιχάλης ήταν γύρω στα 16 και μια μέρα μας λέει «έχω προπόνηση, θέλετε να έρθετε να δείτε τι κάνουμε εκεί;». Πήγα λοιπόν και είδα τι ακριβώς είναι η σφύρα.

Βέβαια, δεν ξεκίνησα τότε, πέρασαν δυο χρόνια, συμμετείχα σε σχολικούς αγώνες και είχα αγωνιστεί στο «μπαλάκι» τότε.

Με είδε ο κόουτς στην ουρά που καθόμουν και μου λέει «θέλεις να έρθεις το απόγευμα να δοκιμάσεις σφύρα;».

Ήξερα εγώ πλέον τι είναι το αγώνισμα αυτό και πήγα με άλλους δυο φίλους μου. Το δοκίμασα, μου άρεσε και κάπως έτσι ξεκίνησα.

Ο αθλητής μίλησε για την οικογένειά του και το ξεκίνημά του στο αγώνισμα:

Έχω έναν μεγαλύτερο αδερφό και μια μικρότερη αδερφή, η οποία ασχολείται κι εκείνη με την σφύρα και τα πάει καλά.

Οι γονείς μου δεν είχαν αντίρρηση για την επιλογή μου, τα είχα δοκιμάσει όλα μικρός, είχα πάει κολύμπι, ποδηλασία, ποδόσφαιρο, δεν είχα καταλήξει κάπου. Και από την στιγμή που κατέληξα και μου άρεσε, οι γονείς μου με στήριξαν.

Ο πατέρας μου δεν είχε καταλάβει μέχρι περίπου το 2020 το επίπεδο στο οποίο είχα φτάσει και τις διακρίσεις που είχα φέρει, καθώς δεν έχει καμία επαφή με αθλητισμό.

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια όπου μπορούν οι γονείς μου έρχονται και με βλέπουν.

Ο Χρήστος Φρατζεσκάκης ζει και δραστηριοποιείται στα Χανιά, αναφέρθηκε λοιπόν στην πόλη του και στον λόγο που αρνείται να την εγκαταλείψει αλλά και στο πως αντιμετωπίζεται από τους Χανιώτες ως αθλητής με αρκετές διακρίσεις, ενώ συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Τα Χανιά τα αγαπάω πάρα πολύ, μ’ αρέσει η πόλη μου, μ’ αρέσει η επαρχία, δεν μπορώ καθόλου τις μεγαλουπόλεις.

Νομίζω ότι εδώ όπου μεγαλώσαμε γίναμε και πιο καλοί άνθρωποι, είναι μια πιο κλειστή κοινωνία, ο ένας σέβεται τον άλλο.

Έχουμε και τρομερές παραλίες, οπότε… δεν θα’ θελα ποτέ να φύγω από τα Χανιά, δεν μου λείπει τίποτα εδώ.

Τον χειμώνα είναι λίγο ερημιά, δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος, αλλά, επειδή δεν βγαίνω, δεν με νοιάζει τόσο πολύ η “καλή ζωή”, δεν έχω θέμα.

Φωτογραφίες με κόσμο δεν βγάζω στον δρόμο, αλλά πολλοί μου λένε «συγχαρητήρια», με ξέρει πολύς κόσμος.

Βέβαια, εδώ κάποιοι δεν εκτιμούν την πορεία που έχω κάνει, παρά το γεγονός ότι είμαι από τους καλύτερους αθλητές των Χανίων που πέρασαν ποτέ από τον στίβο. Δεν ξέρω πόσοι αθλητές από την πόλη μου έχουν πάει σε Ολυμπιακούς Αγώνες!

Παράλληλα, αναφέρθηκε και στις ελλείψεις υποδομών που υπάρχουν ώστε να μπορούν να προπονούνται οι αθλητές:

«Αλλά δυστυχώς εδώ δεν μας έχουν φτιάξει ένα γήπεδο ώστε να μπορώ να προπονούμαι όπως θα έπρεπε.

Είναι στη διαδικασία της προσπάθειας, κάνουν τώρα κινήσεις, αλλά έχει κάπως κολλήσει το θέμα.

Δεν ξέρω τι περιμένουν. Να πάρουμε πρώτα Ολυμπιακό μετάλλιο και μετά να φτιάξουν γήπεδο;

Έχω ένα παράπονο, δεν μας εκτιμούν αρκετά. Αν ήμασταν σε κάποια άλλη πόλη, θα είχαν φτιάξει στάδιο… χτες. Εδώ είναι σαν να είμαστε κάπως απαξιωμένοι.»

Παράλληλα, για τις διακρίσεις που έχει καταφέρει, ανέφερε: «Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι Έλληνας και, όταν πήρα το Ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Νέων, ήθελα να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος.

Δεν τα κατάφερα, ούτε στο Ευρωπαϊκό Κ23, αλλά ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα το καταφέρω να ανέβω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.»Σχετικά με τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει κατά καιρούς για να προπονείται, επισημαίνει χαρακτηριστικά: Παλιά έκανα προπόνηση σε κάτι αμμόλοφους δίπλα στην παραλία με μια αυτοσχέδια βαλβίδα χωρίς κλωβό.

Από εκεί περνάω καμιά φορά, θα κοιτάξω να δω πώς έχει γίνει ο χώρος, πώς έχουν μεγαλώσει εκεί πέρα τα χόρτα και έχει καλυφθεί το μονοπάτι που περνούσαμε κάποτε.

Πήγε ένας γνωστός μου εκεί και μου είπε ότι η βαλβίδα έχει σχεδόν θαφτεί απ’ την άμμο με τον καιρό.

Πάνω σε μπάζα καθόμασταν, δεν θα καταλάβεις ότι κάποιος καθόταν εκεί πέρα, είναι ένα ύψωμα με μπάζα που ξεφορτώνουν τα φορτηγά. Εκεί καθόμασταν στην προπόνηση, αλλάζαμε παπούτσια και περιμέναμε.

Και ήταν και ένα στρογγυλό τσιμέντο η βαλβίδα που ρίχναμε, δεν θα αντιληφθεί κάποιος ότι εκεί γινόταν προπόνηση.

Εν μέσω καραντίνας, είχε πάει ο Κώστας Μπουζάκης με τον προπονητή του, γιατί είχαν κλείσει το στάδιο, και έκανε δίσκο για περίπου έναν μήνα. Πλέον δεν πάει κανείς εκεί.

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Ο Δήμος μάς έχει φτιάξει ένα σκέπαστρο, η εταιρεία KMF μάς παραχώρησε δωρεάν ένα κτήριο για να κάνουμε προπόνηση με όργανα και βάρη. Είχαμε έναν αντίστοιχο χώρο παλιότερα, αλλά ήταν πολύ μικρός.

Ακόμη κάνω προπόνηση σε έναν χώρο που μας έχει παραχωρήσει ο φίλος του προπονητή μου, ο Μανώλης Θωμαδάκης.

Χαριτολογώντας, θα έλεγα ότι εκεί έκανα και μεροκάματο.

Ήμασταν εκεί για οχτώ ώρες κάθε μέρα και παλεύαμε με δουλειές. κάτω που ήταν χώμα και λάσπωνε βάλαμε χώμα και χαλίκι, κόβαμε χόρτα, ανοίγαμε τους λάκκους για να μπει ο κλωβός, καθαρίζαμε το σπιτάκι, το βάφαμε, κάναμε πολύ δουλειά προσωπική για να γίνει αυτός ο χώρος… προπονητήριο.

Ακόμα, μιλάει για την βοήθεια που έχει λάβει κατά καιρούς από τον κόσμο: Γενικά, για όλα αυτά έχει βοηθήσει πολύς κόσμος απ’ τα Χανιά, κατά καιρούς βρίσκονται πολλοί που θέλουν και προσφέρονται να συνεισφέρουν.

Υπάρχει κόσμος που με εκτιμάει και με βοηθάει. 

Για παράδειγμα, πάω στον φυσικοθεραπευτή μου στην Physio Plus και μου κάνει τις φυσικοθεραπείες μου δωρεάν.

Έχω μεγάλο χορηγό την betshop που είναι στο πλευρό μου για ό,τι χρειαστώ.

Έχω την στήριξη ενός μαγειρείου που μου δίνει δωρεάν γεύματα για σωστή διατροφή.

Ο πατέρας μου δεν μπορεί να φάει στεγνό κοτόπουλο με ρύζι, δεν μπορεί να φάει ό,τι τρώω εγώ. Οπότε, τα φαγητά της μητέρας μου είναι σπιτικά, βαριά με πολύ λάδι, και δεν πρέπει να τα τρώω. Και, επειδή εργάζεται μαζί με τον πατέρα μου στο καφενείο που έχουμε, για να μην την κουράζω με το να φτιάξει και δεύτερο φαγητό, πηγαίνω στο μαγειρείο να πάρω ένα γεύμα και το βράδυ μπορεί να φάω ό,τι έχει ψήσει.

Συνεχίζει μιλώντας για τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, τη ζωή του και τον αθλητισμό: Από μικρός έχω μάθει να μην περιμένω πολλά από τους άλλους. Κακώς βέβαια. Πολλά πράγματα τα κάνω μόνος μου.

Από μικρός, από εννιά χρόνων μέχρι τα 18 μου, επειδή έχουμε περιουσία (δέντρα, ελιές, ζώα) και έπιαναν τα χέρια μου, πήγαινα στα χωράφια και βοηθούσα, μάζευα κάστανα, ελιές κτλ.

Το 2018 ήταν η πιο δύσκολη χρονιά που έχω ζήσει. Πήγαινα στο χωράφι, έδινα Πανελλήνιες και είχα και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Απορώ πώς τα έκανα όλα!

Πέρασα τρίτος στη Γεωπονική Σχολή και δεν χρησιμοποίησα τα μόρια. Μετά πήγαινα και “άνευ”, αλλά αυτή ήταν η σχολή της επιλογής μου. Βέβαια, στην πορεία δεν πήγα να την παρακολουθήσω και ξεκίνησα στα ΙΕΚ Δέλτα των Χανίων να σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων.

Δεν γινόταν να παρακολουθήσω την Γεωπονική. Ή θα έπρεπε να μένω εκεί και να κάνω προπονήσεις στην πόλη, όπου δεν υπάρχει ούτε χώρος να το κάνω ούτε προπονητής να με επιβλέπει, ή θα έπρεπε να πηγαίνω συνέχεια στο Ηράκλειο, το οποίο απέχει δυόμισι ώρες! Οπότε επέλεξα να αφοσιωθώ στο άθλημά μου, να το πάω όσο πάει και νομίζω έκανα καλή επιλογή.

Πήγα σε αυτόν τον τομέα, τη Διοίκηση Επιχειρήσεων, όχι γιατί με ενδιαφέρει να “πάρω ένα χαρτί” , όπως λένε, αλλά θέλω να πάρω μερικές γνώσεις σχετικά με το πώς λειτουργούν ο επιχειρήσεις. Αργότερα θα ήθελα να ανοίξω κάτι δικό μου, ένα μαγαζί εστίασης, διασκέδασης κλπ. Πιστεύω ότι, όταν ολοκληρώσω την καριέρα μου και θα έχω, όπως και τώρα, κάποιες γνωριμίες και κάποια στήριξη από ανθρώπους, θα έχω μια τέτοια επιλογή.

Το 2021 ήταν η δυσκολότερη χρονιά για τα γόνατά μου, με εγκατέλειψαν, είναι η αλήθεια. Όλην την χρονιά είχα τενοντίτιδα και, εκεί που καλυτέρευε, εν τέλει στους σημαντικούς αγώνες με πρόδωσαν. Το αριστερό γόνατο κυρίως, το οποίο αποτελεί τον άξονα της κίνησης και δέχεται τη μεγαλύτερη επιβάρυνση στη βολή.

Πλέον είμαι καλά, έκανα φυσικοθεραπείες, ασκήσεις ενδυνάμωσης και όλα είναι εντάξει.

Η σφύρα είναι για εμένα φίλη, είναι σύμμαχος!

Είμαι “εθισμένος” στη σφυροβολία^. το καλοκαίρι, μόλις τελειώνουμε τη σεζόν και έχω δύο εβδομάδες διακοπές, μου λείπει, θέλω να πάω να κάνω βολές, αλλά ξέρω ότι χρειάζεται και η ξεκούραση βέβαια.

Έχω καταλάβει ότι η ζωή είναι πάρα πολύ μικρή και ότι λίγα πράγματα έχουν αξία και νόημα.

Δεν θέλει πολύ “overthinking” και να τα παίρνουμε όλα πολύ σοβαρά. Θέλει και λίγη καλοπέραση και όχι συνεχώς πίεση.

Αυτά είναι μέρος της φιλοσοφίας μου… ,αναφέρει κλείνοντας ο Χανιώτης αθλητής

Πηγή: athletestories.gr