Μέχρι να πέσει o Πούτιν θα έχει γονατίσει η Ευρώπη…
Όσα σόου και να κάνει ο Άδωνις στα σούπερ μάρκετ για το «καλάθι» του νοικοκυριού, η κατάσταση με την ακρίβεια όχι μόνο δεν θα συμμαζευτεί, αλλά θα χειροτερεύει μήνα με το μήνα. Αν και οι πιο παρατηρητικοί βλέπουν υπαλλήλους να αλλάζουν τις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης μέρα παρά μέρα.
Κι εδώ που τα λέμε ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει κάθε εθνική κυβέρνηση, πόσο μάλλον αν η φιλοσοφία της είναι, όπως της δικής μας, η περίφημη «αυτορρύθμιση» της αγοράς. Διότι σε έκτακτες συνθήκες αυτορρύθμιση σημαίνει ασυδοσία, η οποία μόνο με εκτεταμένη και δραστική κρατική παρέμβαση μπορεί να περιοριστεί. Το «καλάθι» είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Η εικόνα από όλες τις δυτικές χώρες είναι ζοφερή. Οι τιμές καλπάζουν παντού. Στις ΗΠΑ ο αδύναμος Μπάιντεν σε λίγο δεν θα έχει καμιά ισχύ, αν επαληθευτούν οι προβλέψεις ότι οι Δημοκρατικοί θα ηττηθούν στις ενδιάμεσες εκλογές για τα νομοθετικά σώματα. Στη Γαλλία του Μακρόν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις. Στη Γερμανία τα φρούτα και τα λαχανικά είναι είδη πολυτελείας για τους πολίτες με χαμηλά εισοδήματα και ο υπουργός Οικονομικών λέει ότι τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι δύσκολα. Στην Ιταλία κυβερνούν ήδη οι «μετα-φασίστες» της Μελόνι.
Ο ισχυρισμός ότι μπορεί να αντικατασταθεί η ρωσική ενέργεια με άλλες μορφές αποδεικνύεται αυταπάτη. Είτε διότι οι άλλες μορφές είναι πανάκριβες (ήδη ο Μακρόν κατηγόρησε τις ΗΠΑ περίπου για μαυραγοριτισμό, αφού πουλάνε στους Ευρωπαίους-συμμάχους, κατά τα άλλα…-το υγροποιημένο αέριο πέντε φορές πάνω απ’ όσο πουλάνε στην δική τους αγορά) και, επομένως, ακόμα και οι ισχυρές χώρες θα γονατίσουν από το κόστος. Είτε διότι οι άλλες μορφές ενέργειας(ήλιος, αέρας) είναι αδύνατο να καλύψουν τις ανάγκες, πλην ελαχίστων περιπτώσεων.
Η ψευδαίσθηση ότι όπου να ‘ναι θα πέσει ο Πούτιν ( η δυτική προπαγάνδα λέει τη μια ότι θα τον ρίξουν οι στρατηγοί, την άλλη οι ολιγάρχες και την τρίτη ότι είναι βαριά άρρωστος και θα πεθάνει) δεν είναι ικανή να σταματήσει την ενεργειακή φτώχεια ούτε να γεμίσει τον «καλάθι» εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Πούτιν είναι δικτάτορας και μπορεί να αντέξει πολύ περισσότερο από τις δυτικές κυβερνήσεις, που δίνουν λόγο στους ψηφοφόρους τους.
Η Δύση, με πρώτη την απολύτως εξαρτώμενη ενεργειακά Ευρώπη, έχει άμεση ανάγκη να τερματιστεί η σημερινή κατάσταση. Και αυτό σημαίνει να τερματιστεί ο πόλεμος. Η παράτασή του, ακόμα και χωρίς να απειλήσει την παγκόσμια ειρήνη, σημαίνει συσσώρευση δεινών.
Ήδη η επισιτιστική κρίση πλησιάζει επικίνδυνα τις φτωχότερες χώρες. Επιπλέον, ουδείς είναι σε θέση να υπολογίσει τι θα συμβεί αν, με αφορμή μια κρίση μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν, εμπλακεί και η Κίνα στον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο. Ήδη οι ελλείψεις ημιαγωγών(«τσιπάκια») πλήττει την παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς η εξάρτηση της Δύσης από τον Κίνα είναι τεράστια.
Στο ερώτημα «και τι μπορεί να γίνει;», την απάντηση πρέπει να δώσουν οι ηγέτες. Γι’ αυτό τους εκλέγουμε. Αφού η σημερινή κατάσταση μόνο δεινά έχει φέρει, πρέπει να τερματιστεί. Όσοι φούσκωσαν τα μυαλά του Ζελένσκι (με υποσχέσεις για ένταξη στο ΝΑΤΟ κ.α) έχουν την ευθύνη να του τα ξεφουσκώσουν. Ήδη ακόμα και οι Αμερικανοί δυσανασχετούν με τις απαιτήσεις του. Όσοι λένε, χάριν της προπαγάνδας, ότι «θα ηττηθεί ο Πούτιν» ξέρουν ότι αυτό είναι αυταπάτη και κοροϊδία. Και, πάντως, μέχρι να ηττηθεί η Ουκρανία θα έχει καταστραφεί κάθε μέρα και η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων εκεί θα έχει γίνει αβίωτη.
Αν συνυπολογίσουμε και τον κίνδυνο να συμβεί το χειρότερο που όλοι απεύχονται, αλλά και κάποιοι προβλέπουν, τότε οι δυτικοί ηγέτες έχουν την ευθύνη να το αποτρέψουν. Ο κόσμος δεν μπορεί να ζει καθημερινά με κίνδυνο ανάλογο-και πολλαπλάσιο, εννοείται- της κρίσης των πυραύλων της Κούβας του 1962.
Αν ο Πούτιν, όπως λένε οι δυτικές αναλύσεις, βρίσκεται σε δύσκολη θέση, δεν πρέπει να έρθει σε δυσκολότερη και να γίνει ανεξέλεγκτος. Αντίθετα, ειδικά οι ευρωπαίοι ηγέτες, έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν στην απεμπλοκή από τον πόλεμο και στην οικοδόμηση μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας, ώστε ο κόσμος να μην ξαναρχίσει να ζει σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου, όπως έζησε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Ξέρω ότι αυτά ακούγονται καλά, αλλά υπάρχει η ισχυρή ένσταση ότι «δεν μπορούν να γίνουν». Λάθος. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τη λήξη του συνεννοήθηκαν Ρούσβελτ, Στάλιν, Τσόρτσιλ.
Ηγέτες χρειάζονται. Οι οποίοι να κάνουν αυτό που έλεγε ο αρχαίος πολιτικός και στρατηγός Αλκιβιάδης: «Το διοικείν εστί προβλέπειν». Και να ξέρουν αυτό που έχει πει ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ: «Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου»…
Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
