Μάρω Θεοδωράκη: «Όταν ήμασταν μικρά παιδιά λέγαμε ότι ο θείος μας ήταν ένας γίγαντας» – Η γνωστή συγγραφέας και μουσικός μιλά για τον Μίκη
Αν είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να βρεις τη δική σου φωνή στη ζωή, προφανώς είναι ακόμη δυσκολότερο όταν οι γονείς σου είναι ο Γιάννης Θεοδωράκης και η Νίτσα Λουλέ και θείος σου ο Μίκης Θεοδωράκης.
Οι οικογενειακές καταβολές, όμως, καθόλου δεν πτόησαν τη Μάρω Θεοδωράκη, που είναι όχι μόνο μια από τις πιο γνωστές δασκάλες φωνής ηθοποιών, τραγουδιστών και πολιτικών, αλλά είναι επίσης μουσικός και συγγραφέας πάνω από 50 παιδικών παραμυθιών.
– Eχετε πει ότι μεγαλώσατε σε ένα σπίτι όπου ακούγονταν γραφομηχανές…
– Ολη τη μέρα ακούγονταν δύο γραφομηχανές. Ο πατέρας μου ήταν ο δημοσιογράφος και ποιητής Γιάννης Θεοδωράκης και η μητέρα μου είναι η δημοσιογράφος Νίτσα Λουλέ. Δυνατές προσωπικότητες. Ο πατέρας μου έγραψε την «Ομορφη πόλη», το «Ποτέ μαζί», το «Αστέρι μου φεγγάρι μου». Παράλληλα ήταν αυτός που μαζί με τον Γιάννη Βούλτεψη ξεσκέπασαν τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαμπράκη. Αργότερα ξεμπρόστιασε την Αθανασία του Αιγάλεω. Η μητέρα μου έγινε η πρώτη γυναίκα δημοσιογράφος που πήρε συνέντευξη από τον Γιάσερ Αραφάτ.
– Πώς ήταν να έχετε πατέρα τον Γιάννη Θεοδωράκη και θείο τον Μίκη Θεοδωράκη;
– Για μένα ήταν απλώς ο πατέρας μου και ο θείος μου. Στην εφηβεία κατάλαβα πόσο σπουδαίοι ήταν. Ο Μίκης είχε απίστευτη δύναμη μέσα του, ήταν τολμηρός και ριψοκίνδυνος. Δεν ήταν μοιρολάτρης και αγαπούσε τη ζωή μέχρι το τέλος. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος μετρημένος και ολιγαρκής. Είχε ευγένεια κι αυτό φαινόταν στα ποιήματα, αλλά και στα δημοσιογραφικά του κείμενα.
– Η μητέρα σας;
– Η οικογένεια της μητέρας μου ήταν κυνηγημένη. Ήταν αριστεροί οι γονείς της και έζησαν σε σκληρά χρόνια. Κυνηγημένοι ήρθαν από τη Θεσσαλία στα Εξάρχεια για να κρυφτούν. Η γιαγιά της τη μεγάλωσε με αυστηρά ιδανικά. Γνώρισε τον πατέρα της στα 14 από κοντά, όταν πήρε ένα ποδήλατο και πήγε να τον συναντήσει στις φυλακές της Αίγινας.
– Από τον θείο Μίκη τι θυμάστε;
– Με τον αδελφό μου όταν ήμασταν μικρά παιδιά λέγαμε ότι ο θείος μας ήταν ένας γίγαντας. Καμιά φορά έσκυβε για να περάσει κάτω από τις πόρτες, αφού είχε ύψος 1,98. Ήταν πολύ γλυκός και πολύ ζωηρός. Κουνούσε πολύ τα χέρια όταν μιλούσε και το σπίτι αποκτούσε ξαφνικά μια άλλη ζωντάνια.
– Τι σας είπε όταν γίνατε μουσικός;
Ο θείος Μίκης ήταν ένας γίγαντας. «Παίζεις ως Θεοδωράκη», μου είπε για να μου δώσει θάρρος λίγο πριν δώσω τις τελικές εξετάσεις για το δίπλωμα πιάνου.
– «Παίζεις ως Θεοδωράκη», μου είπε για να μου δώσει θάρρος λίγο πριν δώσω τις τελικές εξετάσεις για το δίπλωμα πιάνου. Αλλά ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου ήταν ο πατέρας μου. Με ήθελε σολίστα επειδή έπαιζα πολύ καλά Μπαχ και λάτρευε τον Μπαχ, αλλά δεν έγινα σολίστας. Δεν ήθελα να ζήσω τη μοναχική ζωή του πιανίστα. Εψαχνα να βρω τη δική μου φωνή. Κάθε άνθρωπος έχει μια δική του φωνή, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πρέπει να βρει τη φωνή του για να προχωρήσει στον κόσμο.
