Μαρία Καμαριανάκη: Η Χανιώτισσα κομμώτρια που είναι περιζήτητη στο Άμπου Ντάμπι – Την εμπιστεύονται τυφλά εκατομμυριούχοι και γαλαζοαίματες

Έχει καταφέρει να γίνει μια περιζήτητη κομμώτρια με τον δικό της πλέον χώρο, το Magio Hair Experience, όπου οι πάμπλουτες πελάτισσές της την εμπιστεύονται τυφλά…

Αρκετοί Έλληνες επιλέγουν τα Εμιράτα ως μόνιμο τόπο κατοικίας, με τα τελευταία στοιχεία να κάνουν λόγο για περίπου 30.000 Έλληνες σε όλα τα Εμιράτα (συνολικός πληθυσμός περίπου 10.000.000). Ανάμεσά τους, μία Χανιώτισσα που πίστεψε ότι μπορεί να καταφέρει επαγγελματικά, κάτι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι θα μπορούσε να έχει εδώ. Και το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία.

Η Μαρία Καμαριανάκη, έχοντας δουλέψει ως κομμώτρια 20 χρόνια στα Χανιά, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα: Επέλεξε την πόλη της πολυτέλειας, το περίφημο Άμπου Ντάμπι, το δεύτερο -μετά το Ντουμπάι- κοσμοπολίτικο Εμιράτο και κατάφερε να αλλάξει τη ζωή της! Όπλα της, το ταλέντο, η αγάπη για την κομμωτική, το πείσμα, η όρεξη για δουλειά, αλλά και η θέλησή της να εμπνεύσει τις πελάτισσές της.

Η ταλαντούχα Μαρία μίλησε για τη ζωή της τα τελευταία 8 χρόνια στο Άμπου Ντάμπι, αλλά και για την επιτυχία που έχει κάνει στον χώρο της κομμωτικής, στο χανιώτικο free press InTown

Πόσο εύκολα πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα; Όταν γνώρισα τον άντρα μου, ήμασταν μεν πολύ καλά επαγγελματικά και οι δύο αλλά αποφασίσαμε ότι θέλαμε να αναπτυχθούμε λίγο… διαφορετικά. Οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε ένα μέρος φωτεινό, με ήλιο, ασφαλές, να μοιάζει λίγο η κουλτούρα μας, να έχει ωραίους ανθρώπους. Είχα κάποιες προτάσεις, ανάμεσά τους και μία για το Λονδίνο, το οποίο όμως απέρριψα λόγω καιρού. Μετά σκεφτήκαμε το Άμπου Ντάμπι, έκανα αίτηση στα τρία καλύτερα κομμωτήρια, με δέχτηκαν και στα τρία, οπότε διάλεξα την προσφορά που θεώρησα καλύτερη και το κομμωτήριο στου οποίου την ομάδα ένιωσα ότι θα μπορούσα να ενταχθώ καλύτερα. Θα έλεγα ότι πήραμε πολύ εύκολα την απόφαση. Μέσα σε έναν μήνα έφυγα εγώ και λίγο αργότερα ο άντρας μου ο οποίος ήταν στρατιωτικός, στις Ειδικές Δυνάμεις. Πλέον έχει αφήσει τη μόνιμη δουλειά του.

Πώς ήταν η επαγγελματική σου πορεία στο Άμπου Ντάμπι από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα;  Ξεκίνησα να δουλεύω σε αυτό το πρώτο κομμωτήριο ως senior κομμώτρια, ένα αρκετά υψηλό επίπεδο. Σιγά, σιγά έφτασα να είμαι artistic director της εταιρίας που είχε συνολικά 90 κομμωτές. Στα οκτώ χρόνια έφυγα και πλέον, εδώ και 8 μήνες, έχουμε ανοίξει το δικό μας κομμωτήριο μαζί με τον άντρα μου, Γιώργο Ανδρουλάκη.

Το γεγονός ότι το Άμπου Ντάμπι έχει διαφορές από τον δυτικό κόσμο σας προβλημάτισε;  Καταρχάς όλοι εδώ μιλάνε Αγγλικά. Αν δεν μιλάς αγγλικά δεν θα συνεννοηθείς. Κανένας μετανάστης εδώ δεν γνωρίζει αραβικά, ενώ ακόμα και οι Άραβες αγγλικά μιλάνε, τα σχολεία είναι αγγλόφωνα και τα αραβικά παράλληλη γλώσσα. Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, επειδή όπως σου είπα ήταν μία γρήγορη απόφαση και επειδή πραγματικά πιστέψαμε πολύ στις δυνάμεις μας, δεν τα σκεφτήκαμε τόσο πολύ όλα αυτά. Όταν έφτασα ένα βράδυ του Σεπτέμβρη στο Ντουμπάι, στην αρχή ήταν αρκετά δύσκολα, ωστόσο με εξίταρε η ιδέα του να γνωρίσω μία τόσο διαφορετική κουλτούρα. Πρόκειται για μία αυστηρά μουσουλμανική χώρα, οι κανόνες είναι πολύ συγκεκριμένοι, το ραμαζάνι ήταν για εμάς μία μεγάλη εμπειρία όμως, όπως και στα Χανιά, έτσι κι εδώ, πάλι με γυναίκες δουλεύω που φροντίζουν τον εαυτό τους όπως οι Ελληνίδες.

Ίσως η μόνη διαφορά είναι το ότι εδώ δουλεύω με ανθρώπους διαφορετικού κοινωνικού status, εκατομμυριούχους, δισεκατομμυριούχους, γαλαζοαίματους… Πέρα από αυτό όμως, όλες οι γυναίκες έχουν τις ίδιες ανάγκες. Γι’ αυτό και ξεκινήσαμε το κομμωτήριο. Το πελατολόγιό μου είναι κατά 95% ντόπιες, Αραβίδες. Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν χώρο όπου θα μπορούν να βρίσκουν τη φωνή τους μέσα από το στυλ τους. Πλέον έχουν ξεκινήσει να περιποιούνται λίγο διαφορετικά τα μαλλιά τους, να τα αφήνουν λίγο πιο ελεύθερα. Οκτώ χρόνια πριν ήταν όλα πολύ πιο αυστηρά, στον δρόμο έβλεπες πολλές γυναίκες φουλ καλυμμένες με τη μπούργκα. Τώρα τα πράγματα έχουν «χαλαρώσει» λίγο, βλέπουμε το μαύρο μαντήλι, το χιτζάμπ όπως είναι γνωστό στον δυτικό κόσμο, που όμως αρχίζει να ανοίγει σιγά, σιγά και να δείχνει ευκολότερα το πρόσωπό τους. Όλο και περισσότερες γυναίκες «βρίσκουν τη φωνή τους». Θεωρώ πως, όταν ένας άνθρωπος έχει περιποιηθεί τον εαυτό του, έχει καταλάβει ότι αξίζει να τον φροντίζει σωστά, τότε αντιμετωπίζει τον κόσμο με άλλη αυτοπεποίθηση, νιώθει ότι ο λόγος του ακούγεται.

Στο επαγγελματικό κομμάτι πώς είναι η επαφή σου με τις ντόπιες; Σε εμπιστεύτηκαν εύκολα;  Καταρχάς αυτή τη στιγμή είμαι σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα κομμωτικής, έχω αρκετές παγκόσμιες διακρίσεις, κάνω mentoring σε κομμωτές σε όλο τον κόσμο, δεν ήταν δύσκολο να με εμπιστευτούν. Γενικότερα όμως, θα έλεγα ότι οι κομμώτριες έχουν μιας μορφής κοινωνική ευθύνη απέναντι στην οποιαδήποτε πελάτισσα. Απλά τυχαίνει οι δικές μου να έχουν είναι ένα level παραπάνω. Δεν έχει όμως καμία σημασία για μένα είτε μιλάω με μία σέιχα, είτε με μια δασκάλα. Αυτό που οφείλω να κάνω είναι να της δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ σε σχέση με τα μαλλιά της και μια πολύ καλή εμπειρία τις ώρες που είναι στο κομμωτήριο.

Μέσα από αυτή την εμπιστοσύνη όμως δυναμώνουν και οι σχέσεις των ανθρώπων…

Ναι. Αυτό που έχω καταφέρει και που έχουν καταφέρει και αυτές, είναι να νιώθουν σαν αδερφές η μία με την άλλη. Είναι μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τον επαγγελματισμό με την πιο στενή σχέση. Όλα αυτά μένουν μέσα στο κομμωτήριο, ακόμα και αν εγώ έχω παρευρεθεί στους γάμους, στις χαρές ή στις λύπες τους. Από κει και πέρα, υποχρέωσή μου είναι όχι μόνο να έχουν το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά και να νιώθουν αρκετά δυνατές και γεμάτες αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσουν τη ζωή τους. Έχουμε καταφέρει οι ώρες που είναι στο κομμωτήριο, συνήθως μια φορά την εβδομάδα, να είναι οι ώρες που ξεφεύγουν από τα πάντα. Οι περισσότερες έχουν αρκετά παιδιά και υποχρεώσεις, οπότε λέμε το κομμωτήριο μία γυναικεία «σπηλιά» που τις αγκαλιάζει. Είναι όλες ευπρόσδεκτες χωρίς κριτική. Έχω λάβει πάρα πολλή αγάπη και δίνω πολλή αγάπη, μαζί με ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου σε κάθε αποτέλεσμα. Έχουμε και μια πολύ ωραία ομάδα από κομμώτριες οι οποίες μπορούν να καταλάβουν τι θέλω να κάνουμε και νομίζω ότι ο συνδυασμός όλων αυτών είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Το γεγονός ότι στην αρχή έβλεπες γυναίκες με καλυμμένα πρόσωπα σε εξέπληξε;

Ναι, ήταν εντελώς πρωτόγνωρο, τόσο στην καθημερινότητα, όσο και στη δουλειά. Είμαι σε ένα κομμωτήριο μόνο για γυναίκες, δουλεύω όλη μέρα μόνο με γυναίκες, τους φτιάχνω τέλεια μαλλιά και ξαφνικά “κάποιος” τα πιάνει πάνω και τα καλύπτει. Στην Ελλάδα το καλοκαίρι φοράμε σορτς, μπικίνι, τα χέρια μας είναι έξω κλπ. Αυτό όταν πρωτοήρθα εδώ, δεν το έβλεπες εύκολα. Φορούσαν μεν κανονικά ρούχα, αλλά παντελόνια και μπλούζες, δεν βλέπαμε πολύ δέρμα, ενώ κάποιες ήταν εντελώς καλυμμένες όπως είπα πριν.Βέβαια αν για μένα ήταν σοκ, φαντάσου για τον άντρα μου ο οποίος έπρεπε να προσέχει πάρα πολύ. Δεν μπορούσε ούτε δια χειραψίας να χαιρετήσει μία γυναίκα. Ένα πολύ χαρακτηριστικό για να καταλάβεις πώς είναι εκεί οι άντρες είναι το εξής: Ήμασταν σε ένα επαγγελματικό ραντεβού, εγώ, ο άντρας μου και ένας άλλος άντρας, Άραβας. Το meeting αφορούσε τη δουλειά μου και έπρεπε εγώ να πάρω κάποιες αποφάσεις, άρα εγώ ήμουν αυτή που μιλούσε. Ωστόσο εκείνος, αντί να μου μιλήσει απευθείας, να κάνει σ’ εμένα τις ερωτήσεις που ήθελε, τις έκανε στον άντρα μου και εγώ απαντούσα. Κοιτούσε εκείνον, δεν κοιτούσε καν εμένα. Όσο κι αν του έλεγα ότι μπορεί να μου απευθύνεται κατευθείαν, του πήρε ώρα μέχρι τελικά να το κάνει.

Ποιες ομοιότητες ή άλλες διαφορές έχεις εντοπίσει ανάμεσα στους δύο λαούς;

Αν βγάλουμε εκτός τη θρησκεία, είναι άνθρωποι που τιμούν την οικογένειά τους όπως κι εμείς, τις γιορτινές μέρες είναι όλη η οικογένεια μαζί, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια, όλοι πολύ ενωμένοι και είναι άνθρωποι που σέβονται γενικά. Προσωπικά έχω μάθει από το σπίτι μου να μην ξεχωρίζω την εθνικότητα και κάτι ανάλογο εισπράττω και από αυτούς.Η μεγαλύτερή μας διαφορά είναι η θρησκεία, καθώς για εκείνους όλα βασίζονται πάνω της. Προσεύχονται καθημερινά, ξυπνάνε ξημερώματα γι’ αυτό, σταματάνε ό,τι κι αν κάνουν για να προσευχηθούν. Ακόμα και τώρα εκπλήσσομαι όταν βλέπω να προσεύχονται μπροστά μου.

Υπάρχει κάτι που τελικά σε… δυσκολεύει;

Όχι. Υπάρχει όμως κάτι που δυσκολεύομαι να καταλάβω. Όπως σου είπα, συναναστρέφομαι μόνο με γυναίκες, τις οποίες αγαπώ και έχω πάρει και από εκείνες μεγάλη αγάπη. Πολλές από αυτές είναι σέιχες (κόρες σεΐχη), γαλαζοαίματες, δισεκατομμυριούχοι, έχουν απίστευτη δύναμη σαν άνθρωποι και καμία δύναμη στην επιλογή του συντρόφου τους, ας πούμε, ή στο να ταξιδέψουν μόνες… Έχω πελάτισσα που είναι στο board της μεγαλύτερης επενδυτικής εταιρίας και παρόλα αυτά δεν της επιτρεπόταν μέχρι τώρα να ταξιδέψει μόνη, παρά μόνο με τον άντρα της ή έναν άντρα της οικογένειας. Πρόσφατα κίνησε τη διαδικασία να λάβει άδεια για να ταξιδέψει μόνη! Νεαρότερες κοπέλες, όπως μια πελάτισσά μου η οποία παντρεύτηκε τον Νοέμβρη, βλέπουν πρώτη φορά τον άντρα τους τη μέρα του γάμου! Αυτά με στεναχωρούν…

Στο κομμωτήριο, μέσα από την επαφή μας, κάνω ό,τι μπορώ για να βρουν αυτές οι γυναίκες τη φωνή τους. Σε αυτή τη νύφη για παράδειγμα, πρότεινα τρόπους να χαλαρώσει τις πρώτες στιγμές που θα βρεθούν μόνοι σα ζευγάρι, που θα έχουν το πρώτο τους δείπνο με τον άντρα της. Τη συμβούλεψα πώς να κάνει ήρεμη την ατμόσφαιρα και κατάλληλες τις συνθήκες για να δειπνήσει με έναν άγνωστο. Μεταξύ άλλων, της εξήγησα ότι και ο άλλος το ίδιο άγχος έχει. Μπορώ να σου πω ότι είναι τέτοια η φόρτιση, που κάθε φορά που γυρίζω σπίτι, μου παίρνει ώρα να συνέλθω.Οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι έχουν γεννηθεί μέσα σε αυτό το lifestyle, ξέρουν ότι είναι ευλογημένοι και μέσα από την προσευχή τους ευχαριστούν τον θεό τους για όσα έχουν. Άσχημες συμπεριφορές δεν έχω αντιμετωπίσει, άλλωστε δεν θα τις ανεχόμουν.

Ποια είναι η εικόνα που έχεις εσύ διαμορφώσει για τα εκεί πράγματα, η προσωπική σου άποψη;

Η χώρα έχει ευκαιρίες αλλά όχι όσες όλοι νομίζουν. Μια βόλτα στα μαγαζιά μπορεί να κοστίσει πολλές χιλιάδες ευρώ και εννοείται πως βλέπεις παντού επώνυμες τσάντες, παπούτσια, ρολόγια, ακριβά αντικείμενα που μπορεί εύκολα κανείς να αγοράσει εδώ.Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί μετανάστες, που ήρθαν με έναν πολύ χαμηλό μισθό, μπήκαν στη φάση να ξοδεύουν, να διασκεδάζουν κλπ και τελικά έφυγαν από δω νύχτα και καταχρεωμένοι. Από τότε που φύγαμε από την Ελλάδα, έχουν επικοινωνήσει μαζί μας πάρα πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονταν να “ακολουθήσουν”, αλλά για να μεταναστεύσει κάποιος, πρέπει πραγματικά να το θέλει, δεν είναι εύκολη κατάσταση.Εγώ είχα τη στήριξη και του άντρα μου και της οικογένειάς μου, όμως και η Ελλάδα σε αυτούς που θέλουν πραγματικά να δουλέψουν δίνει δυνατότητες νομίζω. Πράγματα μπορούν να γίνουν αν δεν χάνουμε την ελπίδα μας και αν δεν σταματήσουμε να προσπαθούμε.

Πώς είναι η καθημερινότητά σας; Τι κάνετε τον ελεύθερο χρόνο σας; Εδώ δεν υπάρχουν οι 4 εποχές όπως εμείς τις ξέρουμε. Εδώ έχει ένα καλοκαίρι από τον Μάρτιο μέχρι και Οκτώβριο που δεν μπορείς να βγεις καν έξω από τη ζέστη, οπότε «βγαίνουμε» συχνά στα τεραστίου μεγέθους εμπορικά κέντρα. Φανταστείτε ότι ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο εδώ, το έχουμε υπολογίσει περίπου ότι καλύπτει έκταση απόστασης Χαλέπα – Λιμάνι! Το καλοκαίρι, το οποίο είναι ουσιαστικά από Νοέμβριο μέχρι Μάρτιο, μπορούμε να βγούμε έξω, να πάμε θάλασσα ή πισίνα, αλλά και να βλέπουμε τους φίλους μας, ανάμεσά τους και δύο ζευγάρια Ελλήνων που ζουν εδώ. Γενικά προσπαθούμε να κρατήσουμε μια καλή ποιότητα ζωής, να είμαστε γεροί και δυνατοί γιατί δουλεύουμε πάρα πολύ.

Πόσο συχνά έρχεστε στα Χανιά; Πριν την πανδημία ερχόμασταν τρεις τέσσερις φορές το χρόνο, είναι εύκολο το ταξίδι, μόλις 4 ώρες. Πέρσι ήρθαμε δύο φορές και σιγά – σιγά θα επανέλθουμε στους κανονικούς ρυθμούς.

Τι σου λείπει περισσότερο;  Μόνο η οικογένειά μου.

Θα γυρίζατε στην Ελλάδα;  Αν επιστρέφαμε θα ήταν σίγουρα στα Χανιά, μισό χρόνο στα Κεραμειά και μισό στα Σφακιά γιατί λατρεύουμε τις παραλίες. Ωστόσο, η απάντηση είναι όχι! Επαγγελματικά δεν θα επιστρέφαμε…

Θα φεύγατε από το Άμπου Ντάμπι για κάποια άλλη χώρα;  Αν φύγαμε από τα Εμιράτα, η πρώτη προσφορά που έχω είναι για Νέα Υόρκη και η δεύτερη για Σιγκαπούρη. Για την ώρα δε σκέφτομαι καμία από τις δύο, καθώς αυτό που έχουμε ξεκινήσει τώρα είναι μεγάλο και, εκτός από επαγγελματικός, είναι και ένας προσωπικός στόχος. Πραγματικά ο λόγος που έμεινα στη χώρα είναι η επιθυμία μου να βρίσκομαι δίπλα σε αυτές τις γυναίκες και να βοηθήσω όσο μπορώ να κάνουν τα βήματά τους με αυτοπεποίθηση.Σα γυναίκα, ο σκοπός μου είναι να μπορώ να πετύχω και να έχω φωνή χωρίς να είμαι ψηλότερα ή χαμηλότερα από τον οποιονδήποτε είναι δίπλα μου. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας σωστός τρόπος, ήπιος και δίκαιος για την κοινωνία. Εύχομαι να βρει εφαρμογή και στα δύο φύλα, σε όλους τους ανθρώπους…