Μαρία Δελάκη και Δώρα Δημανοπούλου, δυο Χανιώτισσες στις Βρυξέλλες, στα πολιτικά γραφεία ευρωβουλευτών | Συνέντευξη

μαρία-δελάκη-και-δώρα-δημανοπούλου-δυ-1566509
Δώρα Δημανοπούλου (αρ.) και Μαρία Δελάκη (δεξιά) στο Ευρωκοινοβούλιο των Βρυξελλών.

Μια ισχυρή δόση από Χανιώτικο ταμπεραμέντο μα και υψηλά προσόντα, άρτια επιστημονική κατάρτιση και στρατηγική πολιτική σκέψη, προσθέτουν στον Ευρωκοινοβούλιο των Βρυξελλών η Δώρα Δημανοπούλου και η Μαρία Δελάκη, δυο νέες γυναίκες από τα Χανιά,  στα πολιτικά γραφεία του Αλέξη Γεωργούλη και Μανώλη Κεφαλογιάννη αντίστοιχα. 

Τις συναντήσαμε κατά την πρόσφατη αποστολή του zarpanews.gr στις Βρυξέλλες και μιλήσαμε για τη ζωή στο εξωτερικό, την εργασιακή καθημερινότητα μιας γυναίκας σε ένα τόσο απαιτητικό και ανδροκρατούμενο περιβάλλον, τη διαρκή αναζήτηση για ισορροπία μεταξύ υποχρεώσεων και οικογένειας, τη νοσταλγία για την πατρίδα και… τον καιρό της Ευρώπης που δεν συνηθίζεται με τίποτα!

Πάνω από 20 χρόνια απουσίας από τα Χανιά και το χωριό της στην Κίσαμο, μετρά  η Δώρα Δημανοπούλου, η «ψυχή» του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Γεωργούλη στις Βρυξέλλες. Η Δώρα μιλά με πάθος για τον πολιτικό στίβο του Ευρωκοινοβουλίου, ισορροπεί σε μια εξαιρετικά απαιτητική καθημερινότητα μεταξύ επαγγελματικών υποχρεώσεων και οικογένειας με μικρά παιδιά, μα με τα μάτια κλειστά «βλέπει» τη βουκαμβίλια στο εκκλησάκι απέναντι από το πατρικό της σπίτι και ζυγίζει την πιθανότητα επιστροφής για να μετουσιώσει σε προσφορά τις σπουδές και την εμπειρία της.

Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω συχνά στη βεράντα του σπιτιού μου με τη θέα του απέραντου γαλάζιου της θάλασσας να φτάνει εκστατικά ως τα Αντικύθηρα. Το μικρό εκκλησάκι απέναντι με την τεράστια βουκαμβίλια του, η μυρωδιά από τις κατσίκες του γείτονα,  τα τζιτζίκια που σε συνοδεύουν μουσικά μέχρι αργά τη νύχτα… είναι εικόνες, ήχοι, μυρωδιές που δεν ξεχνάς ποτέ τα κουβαλάς πάντα μαζί σου…

ΕΡ. Πόσο καιρό είσαι εδώ;

ΑΠ. Ζώ στις Βρυξέλλες από τα τέλη του 2016. Πριν βρεθώ στις Βρυξέλλες εργαζόμουν ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο στο Βερολίνο(Freie Universität Berlin). Στις Βρυξέλλες βρέθηκα κυρίως για οικογενειακούς λόγους καθώς η πόλη των Βρυξελλών βρισκόταν στο κέντρο της Ευρώπης και σε ίση απόσταση από την Γαλλία όπου εργαζόταν ο σύζυγός μου και την Γερμανία όπου εκπονούσα την έρευνά μου. Είχα γνωρίσει εκείνη την περίοδο την κ. Κωνσταντίνα Κούνεβα που ήταν ευρωβουλευτής, εμπνεύστηκα από την προσωπική της ιστορία και όταν μου πρότεινε να εργαστώ μαζί της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ήταν μια πρόκληση στην οποία δεν μπορούσα παρά να απαντήσω θετικά και με ενθουσιασμό.

ΕΡ. Πώς είναι η ζωή  στις Βρυξέλλες και τι ευκαιρίες εξέλιξης έχει ένας Έλληνας εδώ σε σχέση με τη χώρα μας;

ΑΠ. Οι Βρυξέλλες είναι μια πολυπολιτισμική πόλη με έντονο το χρώμα και το άρωμα των ανθρώπων που ζουν σε αυτή. Περπατάς στους δρόμους και ακούς διαφορετικές γλώσσες, έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η επαφή αυτή είναι κάτι πολύ όμορφο, που δεν μπορεί παρά να ανοίγει τους ορίζοντές σου και να δίνει ερεθίσματα και διάθεση για εξέλιξη τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Ως πρωτεύουσα της Ευρώπης και έδρα των Ευρωπαϊκών Θεσμών, οι Βρυξέλλες σίγουρα προσφέρουν ίσως περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη. Οι Έλληνες, που έχουμε ως κοινό χαρακτηριστικό την εργατικότητά, νομίζω ότι επωφελούμαστε πολύ από τις ευκαιρίες που προσφέρει η πόλη. Πέρα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, πολλοί Έλληνες, που έχουν έρθει κυρίως τα χρόνια της κρίσης, εργάζονται σε διάφορες μεγάλες εταιρείες, στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα αλλά και στον ακαδημαϊκό χώρο.

ΕΡ. Είδαμε έντονη γυναικεία παρουσία στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο όμως παραμένει ένας ανδροκρατούμενος θεσμός. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι για μια γυναίκα η εργασιακή καθημερινότητα και ειδικά σε μια θέση ευθύνης όπως η δική σου; Ποιες είναι οι κυριότερες προκλήσεις;

ΑΠ. Αν κοιτάξουμε την Ιστορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το ποσοστό των γυναικών ευρωβουλευτών από την πρώτη φορά που έγιναν ευρωεκλογές έχει αυξηθεί σημαντικά. Το 1979 ήταν μόλις 15,9 % και στις τελευταίες εκλογές του 2019 οι γυναίκες που εκλέχθηκαν αποτελούν το 39,2%. Αν κοιτούσαμε τα στατιστικά των υπαλλήλων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα διαπιστώναμε σίγουρα κάτι αντίστοιχο. Το ότι η γυναικεία παρουσία είναι ακόμα σημαντικά μικρότερη από την ανδρική, δείχνει πολλά και σίγουρα αντικατοπτρίζει τις πολλές και σημαντικές δυσκολίες που μια γυναίκα έχει να αντιμετωπίσει ως πολιτικός ή ως εργαζόμενη στο χώρο της πολιτικής. Νομίζω το μεγαλύτερο διακύβευμα για μια γυναίκα είναι να συνδυάσει και να βρει ισορροπία, ανάμεσα στην προσωπική και οικογενειακή της ζωή και στις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, που πολλές φορές ξεπερνούν τα συνηθισμένα ωράρια εργασίας. Είμαι σίγουρη ότι όλες οι γυναίκες είμαστε ιδιαίτερα αποδοτικές στο χώρο εργασίας μας, έχουμε υψηλό επίπεδο μόρφωσης και είμαστε εφοδιασμένες με πολύτιμες δεξιότητες όπως η άνεση στη χρήση ξένων γλωσσών. Παράλληλα έχουμε πολλή υπομονή και αντοχή για τα δύσκολα. Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση για μένα είναι, όταν κλείνεις τη πόρτα του γραφείου σου να μπορείς να κλείνεις εκεί και τα προβλήματα της δουλειάς, να ξαναβρίσκεις την φρεσκάδα και την τρυφερότητα σου, ώστε από το σχεδιασμό πολιτικών για τις ζωές των άλλων να μπορείς να ζεις με χαρά τη δική σου ζωή.

ΕΡ. Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στις Βρυξέλλες (σ.σ. είτε επαγγελματικά είτε ευρύτερα);

ΑΠ. Προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι τις ευκαιρίες που η πόλη και η επαγγελματική δραστηριότητα μου προσφέρουν. Αυτό που έχω εκτιμήσει ιδιαίτερα από τη μέχρι τώρα πορεία μου, τόσο στις Βρυξέλλες όσο και  στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι η εμπειρία της συναίνεσης στη λήψη αποφάσεων μέσα από τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης και του διαλόγου -άρα της προσπάθειας για επικοινωνία- και της βούλησης να προχωρήσουμε ενωμένοι πέρα και παρά των όποιων διαφορών μας. Αυτό συμβαίνει σε πολιτικό επίπεδο τόσο στο Βέλγιο, που ο χωρισμός των δυο κοινοτήτων Βαλλόνων και Φλαμανδών εγείρει έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, όσο και στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ξέρετε, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όταν διαπραγματευόμαστε ένα Σχέδιο Κανονισμού ή Οδηγίας μπορεί να περάσουμε ώρες ολόκληρες για να συζητάμε, αν πρέπει να μπει η τάδε ή η δείνα λέξη ή για το που θα πρέπει να μπει ένα κόμμα. Πολλές φορές οι διαπραγματεύσεις είναι σκληρές και δύσκολες… όμως ξέρουμε καλά ότι όταν φύγουμε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων πρέπει να έχουμε βρει μια κοινά αποδεκτή πρόταση, να έχουμε σχεδιάσει μια κοινή πορεία. Μπροστά στις τεράστιες γεωπολιτικές και κοινωνικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη, έχουμε νομίζω συνειδητοποιήσει όλοι ή τουλάχιστον όσοι στοιχιζόμαστε στο δημοκρατικό τόξο, ότι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως πολιτικοκοινωνική οντότητα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την κοινή πορεία.

ΕΡ. Από την άλλη, υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να συνηθίσεις με τίποτα;

ΑΠ. Σίγουρα τη βροχή και κυρίως το ψιλοβρόχι!

ΕΡ. Σου λείπει η Ελλάδα; Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;

ΑΠ. Είχα διαβάσει πριν χρόνια πολλά στο βιβλίο της συμπατριώτισσας μας Μάρως Βαμβουνάκη «Οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο», τη φράση, αν τη θυμάμαι καλά, «Οι πατρίδες είναι πάντα στη θέση τους κι εμείς είμαστε δέντρα που ριζώνουμε παντοτινά στα χώματα τους. Κι αν φεύγουμε, οι ρίζες δεν κόβονται, επιμηκύνονται μονάχα, απίστευτα πολύ…» Είναι ένα συναίσθημα που μοιράζομαι με τη συγγραφέα, δεν ξέρω αν είναι τα Χανιά που θρέφουν αυτό το αίσθημα,  σίγουρα η ιδιαιτερότητα του τόπου και των ανθρώπων του πρέπει να είναι καθοριστική…

Παρότι ζω 20 και πλέον χρόνια στο εξωτερικό, νομίζω οι ρίζες αυτές θρέφουν την ύπαρξή μου. Το πιο όμορφο είναι ότι παρότι οι ρίζες μπορεί να έχουν και μια αρνητική σημασία, εν προκειμένω πρόκειται για ρίζες που σε ελευθερώνουν γιατί σου δίνουν υπαρξιακό βάθος, σταθερότητα και γνώση για το από πού προέρχεσαι, ποιος είσαι και ποιος είναι τελικά ο προορισμός σου.

Από την Ελλάδα και την Κρήτη ιδιαίτερα, μου λείπουν πολλά. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω συχνά στη βεράντα του σπιτιού μου με τη θέα του απέραντου γαλάζιου της θάλασσας να φτάνει εκστατικά ως τα Αντικύθηρα. Το μικρό εκκλησάκι απέναντι με την τεράστια βουκαμβίλια του, η μυρωδιά από τις κατσίκες του γείτονα,  τα τζιτζίκια που σε συνοδεύουν μουσικά μέχρι αργά τη νύχτα… είναι εικόνες, ήχοι, μυρωδιές που δεν ξεχνάς ποτέ τα κουβαλάς πάντα μαζί σου… και όλα αυτά μαζί με τη θύμηση των ανθρώπων και των δεσμών που δημιουργούνται μαζί τους..

ΕΡ. Θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις και αν ναι υπό ποιες προϋποθέσεις;

ΑΠ. Θέτετε ένα ερώτημα που απασχολεί συχνά τη σκέψη μου, αποτελεί ενδόμυχο πόθο και ζήτημα οικογενειακής διαβούλευσης. Όταν έχεις κάνει μια πορεία στο εξωτερικό, έχεις έντονη την επιθυμία να επιστρέψεις στη πατρίδα σου, ώστε να μετουσιώσεις σε πράξη την εμπειρία που αποκόμισες σε μια προοπτική προσφοράς. Και είναι νομίζω πολύ σημαντικό, να μπορέσεις να επιστρέψεις στην πατρίδα σου -που επένδυσε σε σένα, στην ανατροφή, στην εκπαίδευση και στην κοινωνικοποίησή σου- την προστιθέμενη αξία που εσύ κέρδισες στο εξωτερικό. Σίγουρα όμως υπολογίζεις και τις συνθήκες που επικρατούν και νομίζω ότι τα πράγματα δεν είχαν τη θετική εξέλιξη στην οποία πολλοί προσέβλεπαν μετά και την απαλλαγή της χώρας από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς. Ελπίζω όμως, ότι και εγώ και πολλοί συμπατριώτες μου που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν και έχουν προσφέρει στις χώρες υποδοχής, θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε με ευνοϊκούς όρους και θα προσφέρουμε με όρεξη για το κοινό καλό.

Όσο με αφορά το αν το μετερίζι από το οποίο θα μπορούσα να προσφέρω είναι το ακαδημαϊκό, το πολιτικό η οποιοδήποτε άλλο, δεν έχει τόση σημασία, το σημαντικό είναι να μου δοθεί η ευκαιρία να προσφέρω στον τόπο που αγαπώ και στους ανθρώπους του.

Απόλυτα συνειδητοποιημένη επαγγελματικά και μητέρα ενός δίχρονου κοριτσιού, η Μαρία Δελάκη (δεξιά), κρατά τα ηνία του πολιτικού γραφείου του Μανώλη Κεφαλογιάννη.  Ήδη 14 χρόνια στο εξωτερικό, από τους πρώτους… εκπροσώπους της γενιάς του brain drain, αντιμετωπίζει δυναμικά τις μεγάλες εργασιακές προκλήσεις του χώρου ενώ νοσταλγεί τα γιασεμιά και τα χανιώτικα ηλιοβασιλέματα.

ΕΡ. Πόσο καιρό είσαι εδώ;

ΑΠ. Από το 2008, περίπου 14 χρόνια. Στην αρχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης, μιας περιόδου που δεν προμήνυε το μέγεθος των συνεπειών της. Δύσκολή απόφαση καθώς μόλις είχα ξεκινήσει τη διδακτορική μου διατριβή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και είχα δεσμευτεί προσωπικά και επιστημονικά να συνεχίσω και να τελειώσω εκεί την ακαδημαϊκή μου έρευνα. Ταυτόχρονα διέβλεπα ότι οι περιορισμένες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης στον ελλαδικό χώρο θα με εγκλώβιζαν και θα με αποθάρρυναν να φτάσω στον στόχο μου που ήταν να συνδυάσω το απαύγασμα της θεωρίας της πολύχρονης ακαδημαϊκής μου έρευνας με την πολιτική. Ήμουν από τις πρώτες «μετανάστριες» του ρεύματος εκείνης της δύσκολης περιόδου.

Επέλεξα λοιπόν τις Βρυξέλλες απόλυτα συνειδητοποιημένη για το τί ήθελα να κάνω επαγγελματικά. Η νέα μου αυτή αφετηρία ζωής, όπως άλλωστε και κάθε νέα αφετηρία είχε και το προβλεπόμενο αλλά και τον απρόβλεπτο βαθμό δυσκολίας. Ποτέ όμως δεν έχασα τον άξονα προσανατολισμού στο στόχο.

ΕΡ. Πώς είναι η ζωή στις Βρυξέλλες και τι ευκαιρίες εξέλιξης έχει ένας Έλληνας εδώ σε σχέση με τη χώρα μας;

ΑΠ. Σε σχέση με τις συνθήκες τόσο εργασίας όσο και ζωής, οι δυο χώρες δεν είναι συγκρίσιμες. Στις Βρυξέλλες οι οικονομικές απολαβές, η κοινωνική ασφάλεια και το εύρυθμο των κρατικών λειτουργιών, διασφαλίζουν κατά μέσο όρος ένα πλαίσιο καλής ποιότητας ζωής σε σχέση με την Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, στην Ελλάδα έχεις ένα σημαντικό πλεονέκτημα οτι σε σύντομο χρονικό διάστημα μπορείς να βρεθείς σε μέρη απαράμιλλης ομορφιάς που περιλούζονται από θάλασσα και ήλιο κάτι που είναι αξιοποιήσιμο και απαραίτητο τόσο για την επαγγελματική απόδοση όσο και για την προσωπική ευημερία.

Επικαλούμενη τη ρήση του Αλ. Καμύ ότι “η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον έγκειται στο να τα δίνουμε όλα στο παρόν”, θεωρώ ότι και στα δυο επαγγελματικά περιβάλλοντα χρειάζεται πρωτίστως η δική σου μεγάλη επένδυση, να ασχοληθείς σοβαρά με αυτό που κάνεις. Και για να γίνει μια τέτοια μεγάλη επένδυση θα πρέπει να ασχολούμαστε με κάτι που αγαπάμε να κάνουμε. Πιστεύω ότι αυτό αποτελεί το αρχικό συστατικό επιτυχίας.

ΕΡ. Είδαμε έντονη γυναικεία παρουσία στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο όμως παραμένει ένας ανδροκρατούμενος θεσμός. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι για μια γυναίκα η εργασιακή καθημερινότητα και ειδικά σε μια θέση ευθύνης όπως η δική σου; Ποιες είναι οι κυριώτερες προκλήσεις;

ΑΠ. Η ερώτηση αυτή προσεγγίζει πέρα από τη βιωματική μου εμπειρία και την ακαδημαϊκή μου έρευνα πάνω στη θέση και τα δικαιώματα της γυναίκας. Σωστά σημειώνετε οτι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παραμένει ένας ανδροκρατούμενος χώρος. Και παρόλο που τίθενται σε εφαρμογή μέσα πίεσης όπως υποχρεωτικές ποσοστώσεις και πολιτικές περί ισότητας ή διαφορετικότητας, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ως προς την κατεύθυνση αυτή. Επικροτούμε την εκλογή δυο γυναικών Προέδρων, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά αυτό απο μόνο του δεν διασφαλίζει την πολυπόθητη αλλαγή. Απαιτείται μια γενναία αλλαγή κουλτούρας που θα στηρίζεται πρωτίστως απο το κατάλληλο εκπαιδευτικό πλαίσιο ήδη απο την προσχολική ηλικία.

Τώρα όσο αφορά το πώς βιώνει μια γυναικά την εργασιακή της καθημερινότητα στο χώρο αυτό, προσωπικά πιστεύω ότι έχει να κάνει με το χαρακτήρα και το αίσθημα ευθύνης και όχι με το φύλο.

Βέβαια η δέσμευση αυτή στο καθήκον απαιτεί επιπλέον διαχείριση όταν είσαι νέα μητέρα όπως τυχαίνει να είμαι και εγώ (έχω μια κόρη, την Ραφαέλα, δυο ετών) και καλείσαι να απουσιάζεις για μέρες από την οικογένειά λόγω αποστολών.

Σε γενικές γραμμές θεωρώ οτι το να δουλεύεις χώρο του Ευρωπαϊκό Κοινοβουλίου είναι μοναδική και υπέροχη εμπειρία καθώς σου δίνει την δυνατότητα να είσαι σε καθημερινή επαφή με συναδέλφους και εκπροσώπους των 26 κρατών μελών, με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές με τους οποίους συνεργάζεσαι σε νευραλγικούς τομείς τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον της Ευρώπης.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια το διακύβευμα της μετάβασης στη νέα εποχή της τεχνητής νοημοσύνης αλλά η ίδια η φύση των ογκώδη προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό, η κλιματική αλλαγή, το COVID, ο λαϊκισμός, o πόλεμος στην Ουκρανία και σε εθνικό επίπεδο η μαξιμαλιστικά ακραία επιθετική ρητορική της Τουρκίας, επιτάσσει την αδιάσπαστη διατήρηση της εν συναίσθησης στην εργασία μας.

Προσωπικά η ενσυναίσθηση με κατευθύνει να δημιουργήσω διακομματικές συνέργειες και ξεπερνώντας κομματικά στεγανά να καταθέσω πρoτάσεις πολιτικά τεκμηριωμένες και προσανατολισμένες στο να οικοδομούν τη βάση διαλόγου για περαιτέρω ενίσχυση και προαγωγή στοχευμένων πολιτικών προς ένα λειτουργικό κοινωνικό κράτος δικαίου τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

ΕΡ. Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στις Βρυξέλλες (σ.σ. είτε επαγγελματικά έιτε ευρύτερα).

ΑΠ. Οι Βρυξέλλες έχουν την ικανότητα να αναμιγνύουν αντίθετα στοιχεία (αρχιτεκτονικά, πολιτισμικά, γλωσσικά) και να τα κάνει να μοιάζουν σαν να ήταν πάντα μαζί. Χαρακτηριστικά η συνύπαρξη αυτή καταγράφεται στον πυρήνα του κέντρου της πόλης όπου το αποστεωμένο γραφειοκρατικό ευρωπαϊκό μοντέλο περικλείει χωροταξικά στην πολύβουη αφρικάνικη συνοικία της πόλης. Προσωπικά αυτό με βοήθησε να καταλάβω πολύ διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που εάν είχα παραμείνει στην Ελλάδα δε θα είχα καταφέρει να το κάνω. Ταυτόχρονα η πόλη μοιάζει σαν ένα σπίτι που δεν ανήκει σε κανέναν. Οι περισσότεροι έρχονται απο κάπου αλλού και γρήγορα πάλι φεύγουν. Η κατάσταση αυτή σου υπαγορεύει να είσαι και ευπροσάρμοστος. Επίσης, έχεις τη δυνατότητα να ταξιδεύεις πολύ άνετα σε όλη την Ευρώπη, ειδικά με το καλύτερο – κατα την προσωπική μου εκτίμηση- μεταφορικό μέσο, το τρένο.

ΕΡ. Από την άλλη, υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να συνηθίσεις με τίποτα;

ΑΠ. Ακόμα με δυσκολεύει το γεγονός ότι δεν μπορώ να δω κατά δύση, τον ήλιο να βουτά στην θάλασσα.

ΕΡ. Σου λείπει η Ελλάδα; Τι σου λείπει περισσότερο απ την Ελλάδα;

ΑΠ. Το άρωμα του γιασεμιού, το μπλε της θάλασσας, η απεραντοσύνη του βουνού, η Κρήτη όλη και η μυρωδιά των ανθρώπων μου εκεί.

ΕΡ. Θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις και αν ναι υπό ποιες προϋποθέσεις;

ΑΠ. Πιστεύω ότι τις ευκαιρίες στη ζωή, τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Στην Ελλάδα ανήκω. Η αγάπη μου για αυτήν είναι απύθμενη. Η Ελλάδα και ο γενέθλιος τόπος μου, τα Χανιά αποτελούν το σημείο αφετηρίας και το σημείο αναφοράς μου. Στον κομβικό αυτό σταθμό, που έχω την τύχη να βρίσκεται και η πατρική εστία μου, έχω την ανάγκη συνεχώς να επιστρέφω για να παίρνω τη δύναμη και την ευλογία να συνεχίζω να ανακαλύπτω νέους προορισμούς και νέες προκλήσεις.

zarpanews.gr – Φανή Νικηφοράκη

One thought on “Μαρία Δελάκη και Δώρα Δημανοπούλου, δυο Χανιώτισσες στις Βρυξέλλες, στα πολιτικά γραφεία ευρωβουλευτών | Συνέντευξη

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ακολουθήστε το ZARPANEWS.gr
στο Google News και στο Facebook