Μα, αλήθεια τώρα, έκαναν αυτόν τον άνθρωπο υπουργό Υγείας;

Δεν είναι μόνο ότι τα προσόντα του Θάνου Πλεύρη για τη θέση αυτή αμφισβητούνται σφόδρα, είναι και οι επαγγελματικές του επιλογές καθώς επίσης εκείνο το βαρύ κι ασήκωτο μισαλλόδοξο, ξενοφοβικό, ρατσιστικό του ιστορικό

«ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ να λυθεί με δύο τρόπους οι οποίοι πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα. Ο ένας είναι η φύλαξη των συνόρων. Και φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες, αν δεν υπάρχουν νεκροί… Χρειάζονται “αντικίνητρα παραμονής των μεταναστών στη χώρα”, καθώς “όταν είσαι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορείς να φας, να πιεις, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο”». Θάνος Πλεύρης, βουλευτής του ΛΑΟΣ σε κομματική εκδήλωση το 2011 (επευφημούμενος ζωηρά από το κοινό, όπως μαρτυρά και το σχετικό βίντεο).

Η ανάθεση του υπουργείου Υγείας στον ακροδεξιόστροφο προλαλήσαντα –«πουλέν» του Γιώργου Καρατζαφέρη κι αυτός, όπως και οι Α. Γεωργιάδης-Μ. Βορίδης, οι οποίοι επίσης υπουργοποιήθηκαν αφότου προσχώρησαν στη ΝΔ, δίχως εντούτοις να πείσουν ότι εγκατέλειψαν εντελώς τις πολύ φαιότερες του ΛΑΟΣ ιδεολογικές τους ρίζες– ήταν αναμφίβολα η μεγάλη έκπληξη του τελευταίου ανασχηματισμού.

Μια απρόσμενη, παρακινδυνευμένη όσο και αψυχολόγητη για πολλούς επιλογή, η οποία αναστάτωσε και προβλημάτισε ακόμα και θετικά προσκείμενους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ειδικά όταν δεν αφορά κάποιο τυχαίο πόστο αλλά εκείνο ακριβώς που κατεξοχήν διαχειρίζεται την πανδημία και τη δημόσια υγεία συνολικότερα.

Αυτό μάλιστα σε μια χρονική περίοδο ιδιαίτερα «πονηρή» καθώς η εμβολιαστική εκστρατεία δεν έχει πιάσει τους στόχους της, οι πόλεις ξαναγεμίζουν, τα σχολεία ανοίγουν, «Winter is coming» με τη μετάλλαξη Δέλτα να παραμένει επίφοβη, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων και επαγγελματιών συναντά αντιδράσεις (κακώς ίσως, αλλά άλλο κεφάλαιο αυτό) ενώ οι ανακολουθίες και οι αστοχίες κυβέρνησης και ειδικών πριμοδοτούν τους λογής αρνητές και αντιεμβολιαστές.

Οι οποίοι κάνουν κιόλας διαρκώς εντονότερη την παρουσία τους – την πρόσφατη επεισοδιακή συγκέντρωση στο Σύνταγμα σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες και είναι πολύ αμφίβολο αν η ακόμα περισσότερη αστυνομική βία είναι η ιδανική λύση ΚΑΙ γι’ αυτό.

Μια απρόσμενη, παρακινδυνευμένη όσο και αψυχολόγητη για πολλούς επιλογή, η οποία αναστάτωσε και προβλημάτισε ακόμα και θετικά προσκείμενους στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ειδικά όταν δεν αφορά κάποιο τυχαίο πόστο αλλά εκείνο ακριβώς που κατεξοχήν διαχειρίζεται την πανδημία και τη δημόσια υγεία συνολικότερα.

Ο προκάτοχός του, Βασίλης Κικίλιας, αφενός ήταν γιατρός, αφετέρου δεν διέθετε το βαρύ μισαλλόδοξο, ρατσιστικό και αντισημιτικό παρελθόν του νέου υπουργού Υγείας. Το τελευταίο έσπευσε να το αποκηρύξει, ύστερα κι από τη χτεσινή ανακοίνωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (ΚΙΣ), δηλώνοντας ότι διαφωνεί πλήρως –πλέον, υποθέτουμε, καθώς επί μακρόν συμφωνούσε και δεν το έκρυβε καθόλου– με τον πατέρα του Κωνσταντίνο Πλεύρη, αρνητή του Ολοκαυτώματος και ιδρυτή του εθνικοσοσιαλιστικού μορφώματος «4η Αυγούστου», στη νεολαία του οποίου είχε νεότερος ενταχθεί και που τον είχε κιόλας υπερασπιστεί νομικά όταν δικαζόταν για τον αντισημιτικό του λίβελο «Εβραίοι-Όλη η Αλήθεια». Είπε ότι αντιτίθεται σε κάθε μορφή αντισημιτισμού, ζήτησε δε δημόσια συγνώμη από τον εβραϊκό λαό, «εάν τον πρόσβαλε» (γιατί, ως γνωστό, όλα είναι σχετικά σε αυτήν τη ζωή).

Πράγματα που είθε να εννοεί ο Θάνος Πλεύρης, δεδομένου ότι κι άλλοι ομοϊδεάτες του σε Ελλάδα (π.χ. Άδωνις) και εξωτερικό έχουν αλλάξει θεαματικά ρότα, ίσως επειδή η ισλαμοφοβία τους είναι μεγαλύτερη από τον αντισημιτισμό τους, αλλά ας δεχτούμε το καλό σενάριο, ότι είναι δηλαδή ειλικρινείς.

Όλοι αλλάζουμε έπειτα, εδώ νέος υπουργός ΠροΠο είναι ένας πρώην γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, ο Θεοδωρικάκος, που αργότερα έγινε ΣΥΝ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ. Θα έπειθε, ωστόσο, περισσότερο το σενάριο αυτό, αν ο νυν υπουργός Υγείας, που μόλις μια δεκαετία πριν γύρευε να αποκλείσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τη νοσοκομειακή περίθαλψη, ζητούσε δημόσια συγνώμη και γι’ αυτή όπως επίσης για άλλες, ακόμα χειρότερες ξενοφοβικές αθλιότητες που ξεστόμιζε, τα περί νεκρών στα σύνορα π.χ., αλλά σιγά τώρα μην κάτσει να απολογηθεί και για τους τριτοκοσμικούς «λιγδιάρηδες» που μας αλλοιώνουν τον «μπολιτισμό».

Μόλις στις 22/8, άλλωστε, κι ενώ η αφγανική τραγωδία συγκινούσε όλο τον πλανήτη, σημείωνε στο Twitter ότι «η θέση της ΝΔ υποστηρίζει ότι η πατρίδα μας δεν μπορεί να αντέξει και δεν θα αποδεχθεί νέες μεταναστευτικές ροές», δίχως πάντως να εισηγείται την εξόντωσή τους – είναι κι αυτό μια κάποια πρόοδος.

Αλλά ας πούμε ότι είμαστε κακόπιστοι, ας δεχτούμε επίσης ότι ο Θάνος Πλεύρης, δικηγόρος το επάγγελμα, δεν είναι πέρα άσχετος με τα ιατρικά – έχει, διαβάζω, ειδικευθεί και στο ιατρικό δίκαιο, έκανε ένα μεταπτυχιακό στη Χαϊδελβέργη με τίτλο «Η συναίνεση του ασθενούς στο ελληνικό και γερμανικό δίκαιο» και μια διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών («Η ποινική ευθύνη στην ιατρική πράξη»), έχει δημοσιεύσει μελέτες για κλινικές δοκιμές και θέματα βιοηθικής, φημολογείται, δε, ότι τον ευαισθητοποίησε γενικότερα μια σοβαρή περιπέτεια υγείας που πέρασε προ ετών και για την οποία μάλιστα έγραψε.

Αρκούν πλην όμως αυτά ως εχέγγυα; Αλήθεια τώρα, δεν μπορούσε να βρεθεί κάποιο καταλληλότερο ή έστω πιο «ανώδυνο» πρόσωπο σε ολόκληρη την κυβερνητική παράταξη; Έγινε άραγε πιο κοινωνικά ευαίσθητος ένας άνθρωπος που διαδήλωνε παλιότερα για τα Ίμια με τη Χρυσή Αυγή (κάτι που τώρα αρνείται κατηγορηματικά), που καλεί μεν τώρα τους πολίτες να εμβολιαστούν, αλλά ως βουλευτής του ΛΑΟΣ έσκουζε για την τρομοκρατία που ασκούν οι επιστήμονες στα κανάλια για ένα «αμφίβολο σκεύασμα» (το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων), που χαρακτήριζε «πολιτικά θεμιτή πράξη» τα χρυσαυγίτικα συσσίτια αλλά και την αιμοδοσία μόνο για Έλληνες, που είχε στηρίξει την εφημερίδα Sportime για εκείνο το εξώφυλλο που πρόβαλε το «δικαίωμα του αγέννητου παιδιού», που θα έδινε διάλεξη στο σκοταδιστικό «Συνέδριο Γονιμότητας» τον Ιούνιο στα Γιάννενα, το οποίο εντέλει ακυρώθηκε μετά την κατακραυγή;

Που είχε πραγματοποιήσει μια καταγέλαστη μίνι καταδρομική επιχείρηση-σόου στα «κατεχόμενα» Εξάρχεια ένα ξημέρωμα του Ιούλη του ’19 τρέμοντας και τη σκιά του μπροστά στην κάμερα, που είχε υπερασπιστεί τον καταδικασμένο για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Γιοσάκη, που ανέλαβε συνήγορος των αστυνομικών οι οποίοι κατηγορούνται ως συνεργοί στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ενθουσιωδώς και με «αέρα», όπως διαπιστώσαμε όσοι βρεθήκαμε στην έναρξη της δίκης πέρσι τον Νοέμβριο – είχε κιόλας υποβάλει αίτημα να προκαθοριστούν οι πρώτες δικάσιμοι με τρόπο που να μη διαταραχθεί η πολυσήμαντη κοινοβουλευτική του δραστηριότητα.

Η δίκη που διακόπηκε τότε ξαναρχίζει στις 21/10 και θα έχει πολύ ενδιαφέρον αν, όντας πλέον υπουργός, θα παραμείνει συνήγορος των πελατών του και πώς θα χειριστεί μια υπόθεση που σίγουρα θα απασχολήσει ξανά τη δημοσιότητα. Κάθε κατηγορούμενος έχει φυσικά δικαίωμα στην υπεράσπιση, οι υποθέσεις όμως που συνηθίζεις να αναλαμβάνεις ως δικηγόρος δίνουν και το δικό σου στίγμα, όσο να ’ναι.

Μια θεωρία θέλει τον Μητσοτάκη να επιχειρεί έτσι να προσεταιριστεί ή έστω να διασπάσει τον εσμό των αρνητών-αντιεμβολιαστών, η πλειονότητα των οποίων βρίσκεται ιδεολογικά κατά κύριο λόγο από δεξιά έως τέρμα δεξιά της ΝΔ, καθώς και στους φανατικούς θρησκευόμενους.

Αλλά με βάση την ιδιοσυγκρασία αυτού του κοινού κάτι τέτοιο μοιάζει αφενός παρακινδυνευμένο, αφετέρου περαιτέρω τσαμπουκάδες και μάλιστα τυφλοί, επιλεκτικοί και δίχως να συνοδεύονται από μια συγκροτημένη πολιτική με άξονες την πρόληψη, τη στοχευμένη ενημέρωση και τη θωράκιση του ΕΣΥ, θα κάνουν ακόμα και πολλούς από τους πλέον καλοπροαίρετους (εμβολιασμένους ή πρόθυμους να εμβολιαστούν, ορθολογιστές, μετριοπαθείς και όλα τα σχετικά) να στραβώσουν. Μια τρίτη βλέπει ακροδεξιό πολιτικό τυχοδιωκτισμό.

Υπάρχουν κι εκείνοι που λένε «ε, ας δοκιμαστεί πρώτα», όμως ένα πολιτικός με τέτοια μυαλά και τέτοια ιστορία δύσκολα θα διαψεύσει όσους τον βρίσκουν εντελώς ακατάλληλο για τη θέση αυτή.

Το βέβαιο είναι ότι για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί χωρίς της ακροδεξιάς το δεκανίκι και αν επί της προηγούμενης η συνεργασία αυτή ήταν με ένα άλλο κόμμα, στην τωρινή είναι κανονικά «κομμάτι από τα σπλάχνα της», έστω κι αν προέρχεται από μεταμόσχευση. Γεγονός το οποίο δεν τιμά ούτε την ελληνική δημοκρατία, ούτε την ελληνική κοινωνία, ούτε μια χώρα που επαίρεται για τα 200 χρόνια ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Γράφει ο Θοδωρής Αντωνόπουλος