Λευτέρης Κουλιεράκης: Τα Χανιά διεκδικούν; Η Κρήτη αλλάζει
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να αισθάνεσαι ότι κάπου, κάποιοι, συνεχώς σε αδικούν και σε καταδιώκουν. Να έχεις δηλαδή εμμονές πως κάποιες αόρατες και σκοτεινές δυνάμεις συνωμοτούν εναντίον σου. Το λέγω γιατί αυτό που σκοπίμως καλλιεργείται στα Χανιά με τρομάζει. Ότι δηλαδή οι εχθροί μας είναι μόνο εκτός των τειχών και ότι ο μεγαλύτερος όλων δεν είναι άλλο από το αντίπαλο Ηράκλειο. Και ερωτώ: μήπως αυτό είναι η μεγάλη παγίδα μας; Μήπως αποποιούμενοι των ευθυνών μας κουκουλώνουμε τις δικές μας αδυναμίες και τα λάθη μας;
Αυτό το ηττοπαθές αίσθημα του αδικημένου νομού έναντι της ευνοημένης πρωτεύουσας, προ πολλού, το έχω ονομάσει: σύνδρομο της δευτερότοκης κόρης. Και τούτο για να αποτυπώσω τον ευτελή υπαινιγμό, ότι τα Χανιά σκόπιμα αδικούνται από την ‘μητέρα’ και το Ηράκλειο απολαμβάνει αφειδώς τα πλεονεκτήματα του πρωτότοκου τέκνου της. Μήπως λοιπόν αυτή η πεποίθηση σκοπίμως διαχέεται στην πόλη μας, για να καλύψει το δικό μας πολιτικό και διαχειριστικό κενό; Αν ισχύει, τότε όλοι μας, πολίτες και πολιτική τάξη, φέρουμε ακέραια την ευθύνη. Στα Χανιά της προκοπής και της δημιουργίας αρμόζει μια πιο υπερήφανη και ειλικρινή συμπεριφορά κι όχι γονυπετής να κλαψουρίζουμε με ανοιχτή την παλάμη ψελλίζοντας: δώσε μου κι εμένα μπάρμπα.
Κι ενώ οι Χανιώτισσες και οι Χανιώτες δεν διακατέχονται από τέτοια συμπλέγματα, τότε, γιατί ο στείρος και καταγγελτικός λόγος υπερισχύει της δημιουργικής διεκδίκησης; Μήπως η επίσημη πολιτική ελίτ το καλλιεργεί σκόπιμα για να κρύψει την ανεπάρκεια και την αναποτελεσματικότητά της επενδύοντας στα αρνητικά τοπικιστικά αντανακλαστικά μας; Εκτός του ‘αόρατου’ εχθρού, εμείς ποιοι είμαστε. Και τι κάνουμε; Η επιθετική φοβικότητα, εκτός από μίζερη, είναι άκρως ζημιογόνα κι αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική μας δυνατότητα.
Τα τελευταία χρόνια τα Χανιά μοιάζουν να συμπεριφέρονται σαν κάτι που βρίσκεται εκτός του νησιού. Αντί να είμαστε στο επίκεντρο της συζήτησης γιατί θέτουμε εαυτούς στη γωνία των εξελίξεων; Γιατί αυτή η ‘λεβέντική’ απομόνωση; Έχουμε διεισδυτικότητα στον πυρήνα των μικρών και μεγάλων αποφάσεων; Ποιες είναι οι συνεργασίες και οι αναγκαίες συμμαχίες μας σε επίπεδο περιφερειακού συμβουλίου; Δημιουργούμε τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να αλλάξουμε τυχόν αρνητικούς συσχετισμούς; Ποιοι είναι οι επίσημοι κι ανεπίσημοι συνομιλητές μας; Έχουμε στρατηγική; Πως θα θέλαμε να είναι ο τόπο μας μετά από μας, άραγε; Πολύ φοβούμαι πως η απάντηση σε όλες αυτές τις λογικές απορίες των πολιτών, είναι, ότι το τοπικό σύστημα διεύθυνσης ή έχει παραιτηθεί της προσπάθειας και πετά αετό σε ηλιόλουστο ξέφωτο, ή τα μέλη της παραγοντίζουν ακολουθώντας την προσωπική τους ατζέντα.
Αυτό που μέχρι θυμού εξοργίζει τις Χανιώτισσες και τους Χανιώτες είναι η αίσθηση πως το πολιτικό προσωπικό που ασκεί εξουσία από την μεταπολίτευση μέχρι τα σήμερα, δυστυχώς, στερείται αισθητικής και φαντασίας. Η εγκατεστημένη πολιτική γραφειοκρατία, εκτός από αντιπαραγωγική είναι και αισθητικά ‘άσχημη’. Όμως ο χρόνος περνά και τα Χανιά πνίγουν τις προσδοκίες τους μες στον θυμό των χαμένων ευκαιριών. Νισάφι. Μην πετροβολούμε την ορχήστρα. Εμείς την ανεβάζουμε στη σκηνή. Με τη ψήφο μας. Ας γίνομαι επιτέλους σοβαροί και χρήσιμοι. Ας συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Έχουμε τη γενναιότητα για μια πολιτική συμφωνία που θα ενεργοποιεί τα δημιουργικά αποθέματα; Θα χρειαστούμε οδικό χάρτη. Και ατζέντα συζήτησης. Και, προπάντων, βαθειά γνώση των ενδοπεριφεριακών ανταγωνισμών και χωρικών αντιθέσεων.
Η Κρήτη είναι μία κι ενιαία. Εντός της δεν είναι ομόρροπη. Θέλει δουλειά να ισιώσει και να κυλήσει ομαλά προς το μέλλον. Είμαστε έτοιμοι; Έχουμε επίγνωση των συγκυριών και των προκλήσεων; Μην χαθεί άλλο χρόνος. Τα πράγματα τρέχουν. Τα Χανιά διεκδικούν σε μια Κρήτη που αλλάζει;
Ο συγκρητισμός που θα θέλαμε βλαστίζει σε συνθήκες ισορροπίας, υγιούς ανταγωνισμού και ειλικρινούς συνεννόησης. Δύσκολο; Οι διαθέσιμοι πόροι είναι ελάχιστοι μπρος τις καταγεγραμμένες ανάγκες. Ας μην ενεργούμαι σπασμωδικά και αμήχανα. Μην τα ισοπεδώνομαι όλα. Γίνονται πράγματα. Μακριά από ανεδαφικούς τοπικισμούς και παρωχημένες εχθρότητες, με αίσθημα ατομικής ευθύνης, ας αφυπνίσουμε την πληγωμένη περιφερειακή μας συνείδηση. Ίσως, τότε, αντιληφθούμε προς τα που και πως πάμε. Αλλιώς, οσονούπω, η Κρήτη θα μοιάζει με «Το χαμένο νησί» του Μ. Καραγάτση.
Γράφει ο Λευτέρης Κουλιεράκης, οικονομολόγος Msc, συγγραφέας και υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Π.Ε. Χανίων, με τον Σταύρο Αρναουτάκη
