Κορονοϊός: Το «μάθημα» της Κίνας
Αν κάτι μας έμαθε η Κίνα, αυτήν την περίοδο, είναι να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον, όσο περισσότερο γίνεται
Την περασμένη Πέμπτη τα βλέμματα όλου του κόσμου στράφηκαν στην Κίνα. Η χώρα από την οποία ξεκίνησε και εξαπλώθηκε ραγδαία ο COVID-19 ανακοίνωσε μηδέν κρούσματα, για πρώτη φορά από τον Δεκέμβριο που ξέσπασε η παγκόσμια υγειονομική κρίση. «Η Κίνα τα κατάφερε, η πανδημία δεν θα κρατήσει πολύ, μέχρι το καλοκαίρι θα έχουμε ξεμπερδέψει» λένε οι υπεραισιόδοξοι και φαίνεται πως ξεχνούν την απόσταση που μας χωρίζει από την Κίνα, στη νοοτροπία, στην κουλτούρα και στο μοντέλο διακυβέρνησης.
Όταν, τέλη του περασμένου Δεκεμβρίου, το Πεκίνο διαπίστωσε τη σοβαρότητα της κατάστασης και αποδέχθηκε ότι δεν μπορεί να αποσιωπήσει μια θανατηφόρα απειλή για εκατομμύρια ανθρώπους, πήρε δρακόντεια μέτρα. Οι κάτοικοι της Γουχάν και των πόλεων όπου ξέσπασε ο COVID-19 υποχρεώθηκαν να κλειστούν στα σπίτια τους.
Εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι στην επαρχία Χουμπέι μπήκαν σε καραντίνα. Οι Αρχές δεν υπολόγισαν κανένα κόστος. Ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δεν χρειάστηκε να εμφανίζεται καθημερινά στην τηλεόραση ζητώντας από τους πολίτες να μείνουν στα σπίτια τους. Η κυβέρνηση δεν ξεκίνησε καμπάνια επικοινωνίας για να πείσει κανέναν για την αναγκαιότητα της απόστασης και της απομόνωσης, ως μοναδικό όπλο επιβίωσης μπροστά στην επέλαση του κορονοϊού.
Η κλίμακα και η φύση των μεθόδων που χρησιμοποίησε το κινεζικό καθεστώς -όπως συλλογή δεδομένων για τον εντοπισμό κινητών τηλεφώνων και τεχνολογία αναγνώρισης χαρακτηριστικών προσώπου για την παρακολούθηση των κινήσεων των ανθρώπων- θυμίζουν οργουελικό σενάριο.
Οι Κινέζοι πολίτες, εκπαιδευμένοι στην πειθαρχία και στην υπακοή στο σύστημα, δεν πήραν τους δρόμους, τις παραλίες και τα βουνά, δεν πήγαν διακοπές στα νησιά και εκδρομές στα χωριά τους. Δέχθηκαν τον αυστηρό εγκλεισμό στα σπίτια τους ακόμη και για δύο μήνες. Οι αυστηροί περιορισμοί, όμως, έφεραν αποτελέσματα, μείωσαν την εξάπλωση του κορονοϊού, μηδένισαν τα κρούσματα και έκλεισαν τα νοσοκομεία. Πόσες από αυτές τις μεθόδους μπορούν να εφαρμόσουν σήμερα άλλες χώρες, περισσότερο δημοκρατικές και με θεσμική προστασία για τα ατομικά δικαιώματα;
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που όλος ο κόσμος βρίσκεται ενωμένος απέναντι σε έναν κοινό εχθρό. Κάθε χώρα, όμως, θα τον πολεμήσει μόνη, με όποιες δυνάμεις διαθέτει. Από την αρχή της πορείας του είδους μας στον πλανήτη μάθαμε να βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον. Η ικανότητα του ανθρώπου να σχηματίζει μεγάλες κοινωνικές ομάδες, να δημιουργεί κοινότητες, χωριά και πόλεις πολλαπλασίαζε τη δύναμη στην άμυνα, την αποτελεσματικότητα στο κυνήγι, τις πιθανότητες στην περιπέτεια της επιβίωσης.
Σήμερα όμως, για πρώτη φορά, η επιβίωσή μας δεν εξασφαλίζεται από την προστασία της ομάδας, αλλά από την απόσταση και τη μοναξιά. Η απομόνωση φαίνεται πως είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο απέναντι σε έναν «άτρωτο» εχθρό. Αν κάτι μας έμαθε η Κίνα, αυτήν την περίοδο, είναι να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον, όσο περισσότερο γίνεται. Είναι η τελευταία μας ελπίδα για να σώσουμε ζωές στη σκιά του θανατηφόρου COVID-19.
Γράφει ο Σωτήρης Δανέζης
