Κορονοϊός: Όταν λέμε lockdown θα πρέπει να εννοούμε lockdown
Γιατί δεν πέφτει το ιικό φορτίο; Γιατί πολύ απλά τα μέτρα δεν απέδωσαν και δεν αποδίδουν. Το lockdown, δεν είναι Lockdown και όλοι, από τον πρώτο πολίτη της χώρας μέχρι του τελευταίου δεν συμπεριφέρονται όπως την άνοιξη… Α, και όταν θέλεις να κλείσεις μια χώρα την κλείνεις, δεν αφήνεις χαραμάδες…
Όταν παίρνεις συνεχώς τα ίδια μέτρα, μην περιμένεις να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα. Είναι νόμος! Διερωτώνται κυβερνητικά στελέχη γιατί παραμένει σε υψηλά επίπεδα το ιικό φορτίο. Και δεν ανοίγουν το παράθυρο του γραφείου τους να κοιτάξουν έξω τους δρόμους, και να καταλάβουν… «Σκέψου πρώτα, κατάλαβε… και μετά πες ότι δεν καταλαβαίνω»…
Γιατί, κακά τα ψέματα, lockdown έχουμε μονάχα στα χαρτιά και για την εστίαση. Πολλά μικρομάγαζα λειτουργούν, τα μέσα μαζικής μεταφοράς ασφυκτιούν, σε πολλές εταιρείες οι εργαζόμενοι δίνουν το «παρών» καθημερινά, οι δρόμοι αντί να θυμίζουν Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο, φέρνουν κάτι από παραμονές Χριστουγέννων – καλή ώρα. Ο μισός πληθυσμός εργάζεται και μετακινείται θέλοντας και μη, και διασπείρει τον ιό στους άλλους μισούς, που μένουν σπίτι και περιμένουν την αρωγή για να ευδοκιμήσουν…
Η πολιτική βούληση δεν άγγιξε τα όρια της Αυστραλίας που όταν επέβαλε lockdown ήταν lockdown: Τρεις εβδομάδες όλα τα κεφάλια μέσα! Αντίθετα, στην Ελλάδα φτάσαμε ένα μήνα από το «απαγορευτικό» και «μηδέν εις το πηλίκον»… Στις 10 Νοεμβρίου, όταν άρχισε ο εγκλεισμός των πολιτών οι αριθμοί έλεγαν: 2384 νέα κρούσματα και 41 θάνατοι. Στις 3 Δεκεμβρίου, λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί μήνας καταγράφηκαν: 1882 νέα κρούσματα και 100 θάνατοι.
Μικρή η διαφορά μετά τόσες μέρες με Netflix και ξερό ψωμί… Όμως, για να λέμε την αλήθεια κι ας πονάει κι ας μας κακίζουν κάποιοι: lockdown δεν έχει γίνει όπως την άνοιξη.
Τα σούπερ μάρκετ ξεχειλίζουν από καταναλωτές, στα κρεοπωλεία ουρές… Έξω από τις Τράπεζες οι ουρές λες και μοιράζουν οι από μέσα χρήμα στους απ’ έξω. Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, οι πλατείες επίσης γεμάτες, με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές… Κι η κυβέρνηση δείχνει «χαμένη» σε ένα παιχνίδι που μοναχά παιχνίδι δεν είναι. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται. Τα μνήματα, σειρά ανοίγονται. Πολλοί δεν νοιάζονται: ωχ αδερφέ… Άλλοι τρομάζουν: Τι μας περιμένει; Αυτή τη ζωή ευαγγελιστήκαμε;
Κι ενώ κάποιοι αμπελοφιλοσοφούμε, κάποιοι άλλοι είναι με τα μάτια στο τηλέφωνό τους και με το νου στην εντατική που ο δικός τους άνθρωπος ανασαίνει με σωλήνες… Και κάποιοι άλλοι, μη έχοντας τίποτε άλλο να χάσουν έχουν χάσει τη σκιά τους κι ούτε που το ‘χουν καταλάβει… Οι κυβερνητικοί πασχίζουν να αμπαλάρουν σε στιλπνό περιτύλιγμα τα όποια λάθη τους.
Σήμερα η μαμά πέθανε. Ή μπορεί χτες, δεν ξέρω… «Ξένοι» στον τόπο που μας γέννησε, «ξένοι» για τους φίλους που μας αγκάλιαζαν κάποτε… Μου λείπουν οι ποιητές: «Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει…».
Όταν λέμε «lockdown» να εννοούμε lockdown!
Γράφει ο Νίκος Τζιανίδης
