Κλείνει ένα από τα πιο παλιά στέκια των Χανίων
Στις 26 Οκτωβρίου θα πέσουν οι “τίτλοι τέλους” για το καφενείο του “Μπούρμπου” μετά από 25 χρόνια λειτουργίας στην Πλατεία Σπλάντζιας. Με το βάρος της συγκίνησης των τελευταίων ημερών και με την ελπίδα η επιχείρηση να καταφέρει να λειτουργήσει την άνοιξη σε άλλο χώρο, ο Νίκος Μπουρμπάκης, μοιράζεται με τα “Χ.ν.” μυστικά και αναμνήσεις.
Hταν το 1995 όταν ο, νεαρός τότε, Νίκος Μπουρμπάκης μετέτρεψε σε καφενείο το κατάστημα πώλησης εκκλησιαστικών ειδών του πατέρα του, μετά τη συνταξιοδότησή του.
«Ήμουνα μόνος μου στην πλατεία δεν υπήρχε τίποτα άλλο, ένα καφενείο κι εμείς» τονίζει, ενώ «γύρω στο 2000 κάνει την εμφάνισή της η νεολαία, οι φοιτητές και σιγά-σιγά πήρε τα πάνω του. Βέβαια εγώ δούλευα με τους πελάτες που είχα απ’ την αρχή. Η πολλή δουλειά όμως άρχισε μετά το 2000.
Hταν το 1995 όταν ο, νεαρός τότε, Νίκος Μπουρμπάκης μετέτρεψε σε καφενείο το κατάστημα πώλησης εκκλησιαστικών ειδών του πατέρα του.
«Και πήγε πολύ καλά. Γιατί τα πράγματα που προσφέραμε ήταν συγκεκριμένα και ιδιαίτερα, παλιά, σπιτικά φαγητά»
Με λειτουργία από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ και θαμώνες όλων των ηλικιών, το καφενείο την τελευταία εικοσαετία αποτέλεσε αγαπημένο στέκι της πόλης, με την δική του συνεισφορά στον σημερινό χαρακτήρα της πλατείας.
«Το συναίσθημα είναι δύσκολο… όσο να ’ναι, τελειώνει, όχι μια ζωή αλλά μια ενότητα μεγάλη, ένας κύκλος. Οι τελευταίες μέρες, όσο να ‘ναι είναι… λυπητερές. Κι ο κόσμος έχει στεναχωρεθεί πολύ. Τι να κάνουμε… Θα κλάψουμε λίγο αλλά θα το συνηθίσουμε» μας λέει ο κ. Μπουρμπάκης.
Όσο για το μυστικό της επιτυχίας; «Γιατί ήτανε γνήσια τα φαγητά. Απλά πράγματα όπως τρώγανε παλιά. Το φρέσκο, έχει διαφορά. Τα υλικά που βάζεις».
«Διανοήσου ότι παίρνω κάθε σαιζόν 30 κιλά ρίγανη. Βάλε με το μυαλό σου τι θα πει 30 κιλά ρίγανη. Και μου λέγανε τι την κάνεις τόση ρίγανη; Αφού τη βάζω παντού. Κεφτέδες, κιμά, πανσέτες, ντάκο, παντού» λέει χαρακτηριστικά!
“Bourbos Square”
Τόσο διάσημο είχε γίνει το καφενείο που όπως μας λέει ο κ. Μπουρμπάκης, «Ερχότανε τουρίστες και βαστάγανε ένα χαρτί που γράφει “bourbos square” (πλατεία Μπούμρπου) και έψαχναν να μας βρουν, μιλημένοι από άλλους».
Χαρακτηριστικά θυμάται, «Μια φορά είχε έρθει ένα ζευγάρι απ’ τη Βαλένθια και παραγγείλανε μια μερίδα χταπόδι. Και μπαίνει μέσα η γυναίκα και ρωτούσε ποιος έφτιαξε αυτό το χταπόδι, πώς το ψήνετε; Έφαγαν τέσσερις μερίδες! Της γράψαμε βέβαια εμείς σε ένα χαρτάκι πως το ψήνουμε αλλά… αποκλείεται να το πέτυχε. Είναι και το χέρι της νοικοκυράς βέβαια… Και τα υλικά και τα πάντα»
«Περάσαμε ωραία, είχαμε και τις στραβές μας» εξομολογείται και τονίζει: «Δεν έχω βγάλει εκατομμύρια όπως μπορεί να νομίζει κάποιος, διότι εγώ και τους υπαλλήλους μου τους πλήρωνα καλά και σε όλα εντάξει ήμουνα και δεν χρωστάω πουθενά. Τα πάντα πλήρωνα, το κράτος, τις Εφορίες, όλα. Και οι τιμές ήταν πάντα τιμές καφενείου. Και λεφτά βγάλαμε και περάσαμε καλά στη ζωή μας, δεν στερηθήκαμε τίποτα, ζήσαμε καλά και τελειώνουμε όμορφα κι ωραία. Και τα παιδιά, οι εργαζόμενοι, με βοήθησαν πολύ κι εγώ πριν συνταξιοδοτηθώ θέλω να τους φερθώ όπως πρέπει και ελπίζω να τα καταφέρω» καταλήγει.
δεν ειναι και τοσο παλιο στεκι οπως; επιχειρει η μικρη σας εφημεριδα να παραστησει, αλλα ηταν ωραιο και με πολυ καλες τιμες. Ειχε κρατησει αυτο που ηταν το συνηθισμενο στα χανια αλλα πια το βρισκεις σπανια, την ατμοσφαιρα μεζετζιδικου και αυτο αρεσει στους φοιτητες, αυτο και οι φτηνες μπυρες 😉 θα σε θυμομαστε, ιδιαιτερα για το τελειως ανεπιτηδευτο και χωριατικο στυλ σου, οπου τα γεροντια βρισκονταν και διασκεδαζαν στον ιδιο χωρο με τη «νεολαια»!