Κατώτατος μισθός, κατώτατη ζωή

Δεν χρειάζεται να το σκεφτεί κανείς πολύ για να δεχτεί ότι με 713 ευρώ το μήνα δεν μπορεί ένας νέος εργαζόμενος να τα βγάλει πέρα και ειδικά σε συνθήκες εφιαλτικής ακρίβειας.

Ούτε για να αναλογιστεί ότι οι φοβεροί περιορισμοί της μνημονιακής δεκαετίας φαίνονται ακατανόητοι στη σημερινή συγκυρία και ότι οι θεωρητικοί της λιτότητας δεν έχουν αναλάβει τις ευθύνες τους για ό,τι μας συνέβη και, μέσα σε όλα, για τη μείωση του κατώτατου μισθού και τη θέσπιση του ανεκδιήγητου υποκατώτατου.

Το προφανές είναι ότι λύση δεν είναι δέκα ή είκοσι ευρώ πάνω και η συζήτηση για τη στήριξη της νέας γενιάς γίνεται σε λάθος βάση.

Δομική ανισότητα είναι ότι οι νέοι που δεν έχουν οικογενειακή υποστήριξη, περιουσία και εισοδήματα που δεν προκύπτουν από την εργασία τους, βρίσκονται σε απόλυτα μειονεκτική θέση.  Δεν μπορούν να να συγκριθούν με τους συνομιλήκους τους που δεν ζουν από τη δουλειά τους και δεν χρειάζεται να αγωνιούν για το αν θα κάνουν παιδιά και για τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας.

Ο Γάλλος οικονομολόγος Τ. Πικετί έχει προτείνει μια δημόσια κληρονομιά που θα επιτρέψει σε όλους τους νέους ανθρώπους να αναζητήσουν τη δημιουργικότητα και την καινοτομία στην επαγγελματική τους ζωή χωρίς το καθηλωτικό άγχος του μεροκάματου.

Στην ίδια αντίληψη εντάσσονται και οι πολιτικές για την παροχή στέγης σε νέους ανθρώπους ή για χορήγηση άτοκων φοιτητικών δανείων (που δεν υπάρχουν στη χώρα μας) ή προνομιακών δανείων για start-up επιχειρήσεις.

Όλα αυτά είναι έξω από τη σφαίρα της δημόσιας συζήτησης.

Ο κατώτατος μισθός δεν θα έφτανε ακόμη και αν αυξανόταν κατά 100 και όχι κατά 50 ευρώ. Αυτό που θα μπορούσε να ανακουφίσει έναν νέο εργαζόμενο που ξεκινάει από τη χαμηλότερη μισθολογική βαθμίδα θα ήταν η διασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών τετραήμερης εργασίας. Και αυτή θα έπρεπε να είναι η κεντρική διεκδίκηση.

tvxs.gr